ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 142

ใครจะไปรู้ล่ะว่า พายุวิ่งลงมาจากชั้นบนอย่างเร็วไว ก็เจอกับพวกเขาพอดีเลย

มองเห็นญาธิดาที่ซมซานซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของภวินท์ พายุนิ่งไปเลยทันที รีบดึงสติกลับมา และรีบพูดกับภวินท์ว่า “คุณภวินท์ครับ เวลานี้หาห้องจัดการก่อนเถอะนะครับ”

ภวินท์ได้ยืน เลิกขมวดคิ้ว และเข้าใจความหมายของเขา

เวลานี้เขาอุ้มญาธิดาออกไป ซึ่งต้องผ่านชั้นสองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงเวลานั้นเขาไม่เพียงไม่รู้จะพูดกับท่านสุวิทย์ยังไง ที่สำคัญให้คนอื่นเห็นเสื้อผ้าของญาธิดาไม่เรียบร้อย หน้าตายังบวมแดงอีกต่างหาก ต้องถูกนินทาแน่ๆเลย

หยุดนิ่งไปสองวินาที ภวินท์เชิดคอเล็กน้อย “ห้องคีย์การ์ดอยู่ที่นายใช่ไหม？”

ท่านสุวิทย์จัดห้องให้กับแขกสำคัญ ห้องคีย์การ์ดก็มอบให้กับทุกคนล่วงหน้าแล้ว

พายุพยักหน้า “ใช่ครับ ห้อง306”

ภวินท์ได้ยิน ไม่ขอพูดมาก อุ้มตัวญาธิดากลับไปอีกครั้งทันที

เข้าไปในห้อง เขาวางญาธิดาไว้บนเตียง หาดูรอบนึง ไม่เห็นกล่องยารักษาอะไรทั้งนั้น มองดูพายุที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาออกคำสั่งด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไปหากล่องยารักษา มาด่วนเลย”

พายุได้ยิน รีบตอบรับทันที และหันหลังออกไปจากห้อง

ภวินท์เดินไปข้างเตียง มองดูผู้หญิงที่นอนหดตัว ตรงหน้าอกเหมือนถูกของแหลมคมอะไรสักอย่างกำลังทิ่มแทงใจอยู่ ช่างเจ็บจิ๊ดเหลือเกิน

เขาหันหน้า และหยิบผ้าขนหนูสะอาดจากห้องน้ำ ชุบน้ำจนเปียก เช็ดขี้ฝุ่นบนใบหน้าของเธออย่างเบาๆ

ผ้าขนหนูที่เย็นสบายสัมผัสกับผิวพรรณ ญาธิดาฟื้นขึ้นมาทันที เธอหายใจเข้าลึกๆ ลืมตาขึ้นมาเจอผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งกำลังดูแลเธออยู่ สับสนใจเหลือเกิน

เธอขยับตัว และยื่นมือออกมารับผ้าขนหนูเปียกจากมือของเขา พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ฉันทำเอง……”

ภวินท์ยื่นมือออกมา จับแขนของเธอเบาๆ ในน้ำเสียงมีความยืนหยัดโดยที่ไม่ต้องสงสัยเลย “นอนไว้นะอย่าขยับ”

ญาธิดาปฏิเสธไม่ได้ ค่อยๆเก็บมือเข้ามา โดยให้เขาเช็ดหน้าให้กับตัวเอง

เร็วไวมาก ประตูห้องถูกคนผลักออก พายุเอากล่องยารักษาเดินเข้ามา “คุณภวินท์ครับ หาได้แค่อันนี้ครับ”

ภวินท์มองดูหนึ่งครั้ง ไม่ขอพูดมากและรับไว้ทันที “พอแล้ว”

พูดอยู่ เขาเปิดกล่องยารักษา เอาผ้าก๊อซพันแผลกับน้ำยาออกมา ซึ่งต้องการฆ่าเชื้อที่บาดแผลในร่างกายของญาธิดา จู่ๆ เขาหยุดการกระทำ หันหน้าไปมองพายุที่อยู่ข้างหลัง

แววตาของผู้ชายมีความเย็นชา พายุเข้าใจในพริบตาเดียว และเอ่ยปากทันทีว่า “คุณภวินท์ครับ ผมไปเฝ้าที่นอกประตูนะครับ มีธุระอะไรเรียกผมนะครับ”

พูดจบ เขาหันหลังเดินออกไปจากห้องนอนอย่างเร็วรีบ

ได้ยินประตูห้องถูกปิดเรียบร้อย ภวินท์ถึงกระทำต่อไป เขามองดูเสื้อผ้าในตัวของญาธิดาซึ่งถูกกระชากจนขาด แม้มปาก และพูดเสียงเคร่งขรึมว่า “ถอดเสื้อออกเลย ฉันขอเช็ดหน่อย”

เดิมทีญาธิดายังมึนๆเบลอๆเล็กน้อย พอได้ยินคำนี้ ดังเข้ามาจากข้างหู จู่ๆเกิดคิดได้ ลืมตาขึ้นมามองหน้าภวินท์ด้วยความตกใจ

เห็นสีหน้าผู้ชายเข้มงวด ซึ่งไม่มีความหมายอื่นเลยสักนิด ญาธิดากลืนน้ำลาย และพูดเสียงเบาว่า “ฉันสามารถทำแผลเองได้……”

ตอนนี้เธอกับภวินท์ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน จะซื่อสัตย์ต่อกันได้ยังไงกันเล่า？

เห็นสีหน้าของผู้หญิงไม่ค่อยธรรมชาตินัก ภวินท์ขมวดคิ้ว “คุณคิดว่าฉันอยากทำอะไรคุณหรือ？แผลที่หลังคุณสามารถจัดการเองหรือ？”

พูดสองคำก็ทำให้ญาธิดาไม่มีความเห็นต่างแล้ว เธอกัดฟัน ในที่สุดก็แกะกระดุมระหว่างเอวออกไป

ภวินท์ทางนี้เพิ่งเอาก้านสำลีออกมา เงยหน้าปุ๊บ ก็เห็นแผ่นหลังที่ขาวผ่องของผู้หญิง ตรงไหล่มีแผลสีแดงหลายแห่ง เห็นแล้วแสบตาเล็กน้อย

ภวินท์ค่อยๆขมวดคิ้ว จับก้านสำลีชุบกับยาน้ำแล้วค่อยๆฆ่าเชื้อที่แผล