ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 143

ใช่ว่าเรื่องทั้งหมดจะประสบความสำเร็จด้วยความโชคดีเหมือนเช่นวันนี้ ถ้าเธอเกิดเหตุจริงๆ ไม่แน่แม้แต่โอกาสช่วยเหลือก็ไม่มี

ข้างนอกวุ่นวายได้สักพักแล้ว ในที่สุดก็ค่อยๆสงบลง ภวินท์ยังไม่ทันล่ำลากับท่านสุวิทย์เลย ก็พาญาธิดาออกไปจากSeremban Hotelโดยตรงแล้ว

เรื่องราวของมาตินร์แพร่ออกมาปุ๊บ เหมือนปาขี้ใส่หัวให้กับท่านสุวิทย์โดยไม่ต้องสงสัย พวกเขาสนใจแต่ตัวเอง จึงไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่นอยู่แล้ว

กลับไปถึงคอนโด ญาธิดาพาร่างกายที่มีบาดแผลเต็มตัวกลับมาในห้องนอน แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นออกจากประตูปุ๊บ ก็พบเห็นภวินท์กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ซึ่งไม่มีท่าทีว่าจะกลับเลย

นึกถึงเหตุการณ์ครั้งที่แล้วภวินท์ซึ่งมาที่นี่ ญาธิดารู้สึกผิดเล็กน้อย เธอเดินเข้าไป พูดเสียงเบาว่า “เวลาก็สายแล้ว ฉันขออาบน้ำสักหน่อย ก็กะจะพักผ่อนเลยอ่ะ”

ความหมายคือ เขาควรกลับได้แล้ว

ภวินท์ได้ยิน เหมือนกับไม่เข้าใจความหมายของเธอยักคิ้วเล็กน้อย เอ่ยปากถามว่า “คุณหิวไหม？”

ญาธิดาอึ้ง ซึ่งมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างว่องไว นี่กะจะใช้หาข้ออ้างทำกับข้าวเพื่ออยู่ต่อใช่ไหม？

เธอหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า “ฉันไม่หิว”

เธอทานที่งานเลี้ยงไม่น้อยเลยทีเดียว ไม่หิวจริงๆ

ภวินท์ได้ยิน แววตาสดใสอย่างสังเกตไม่เห็น เขาลุกขึ้นมา และแกะกระดุมที่แขนเสื้อ แล้วก็พับขึ้นมา

พูดอยู่ เขาก้าวขาเดินไปที่ห้องน้ำ “ได้เลย ถ้างั้นฉันช่วยคุณอาบน้ำนะ”

ญาธิดาจ้องตาโตทันที แล้วมองหน้าภวินท์อย่างไม่น่าเชื่อ

เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม？เขาถึงกับพูดว่าต้องการอาบน้ำให้เธอ

“เดี๋ยวนะ”

ญาธิดารีบเอ่ยปากห้ามเขาไว้ รวบรวมความกล้าหาญและพูดกับเขาว่า “นี่เป็นบ้านฉันนะ ฉันอาบน้ำเองได้ ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้วล่ะก็ กลับไปก่อนเถอะ”

หากเธอไม่มีสติ เกรงว่าเธอคงคิดว่าพวกเขาทั้งคู่ยังเป็นสามีภรรยากัน

ภวินท์มองดูบาดแผลที่ร่างกายเธออย่างไม่รีบร้อน และพูดนิ่งๆว่า “บาดแผลโดนน้ำไม่ได้ แบบนี้ คุณจะอาบน้ำยังไง？”

เขาลดตัวลงมาเพื่อช่วยเหลือเธอเชียวนะ ทำไมเธอถึงทำสีหน้าท่าทางที่ไม่ยินยอมแบบนี้？

ญาธิดารีบกลับคำพูดว่า “ถ้างั้น…ฉันไม่อาบแล้ว”

เมื่อกี้ตอนที่อยู่ในห้องSeremban Hotel ให้เธอเผยแผ่นหลังก็ทำให้เธอลำบากใจมากพออยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาบน้ำเลย

ภวินท์ยักคิ้วเล็กน้อย เหมือนกับดูความหมายของเธอออก เขาไม่พูดมาก จู่ๆสายตาของเขาถูกสร้อยคอที่คอของเธอดึงดูด

ตอนที่กลับมาจากSeremban Hotel ร่างกายเธอสวมใส่เสื้อสูทของเขาไว้ตลอด เขาไม่ได้สังเกตเห็นสร้อยคอที่คอของเธอเลยด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอเปลี่ยนเสื้อชุดนอนแล้ว สร้อยคอระยิบระยับ ซึ่งดึงดูดตาอย่างยิ่ง

เป็นเส้นที่ธีทัตมอบให้กับเธอครั้งก่อนเส้นนั้นพอดี

แววตาของภวินท์มัวหมอง ยังไม่ทันพูดอะไรเลย มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้นมาเสียแล้ว

เขาหยิบออกมาดูปุ๊บ เห็นชื่อของผู้หญิงกำลังกระพริบอยู่ที่หน้าจอ มือที่จับมือถือกำไว้แน่นมากขึ้น

เป็นสายของนิวรา

ญาธิดาที่อยู่ข้างเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นที่หน้าจอมีชื่อว่า “นิว” ซึ่งเข้าใจทันที

ภวินท์ยกมือ กดปุ่มรับสาย และก้าวขาเดินไปที่ข้างๆ “ฮัลโหล นิว”

เสียงของผู้หญิงที่กล้ำกลืนฝืนทนดังมาจากทางโน้น “พี่วินคะ ไหนคุยกันแล้วว่างานเลี้ยงสังสรรค์วันนี้จบสิ้นก็มาเยี่ยมนิวเลย？นิวรอพี่นานมากเลยนะคะ…”

ภวินท์ตอบด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉย “มีธุระนิดหน่อยจึงไปไม่ได้”

นิวราถามอย่างไม่ยอมตายใจ “ถ้างั้น……คืนนี้พี่มาไหมคะ？นิวไม่เจอพี่ก็ไม่สบายใจมากเลยค่ะ”