ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 144

ญาธิดาได้ยินปุ๊บ จ้องตาโตทันที มองไปที่เขาอย่างไม่น่าเชื่อ

เขาไม่ได้คิดว่าจะกลับไปเลย หรือว่าอยากกินฟรีอยู่ฟรีที่นี่หรอ？

นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นครั้งก่อนซึ่งภวินท์ขอพักที่เธอหนึ่งคืน แก้มของญาธิดาแดงก่ำ พูดแบบไม่ธรรมชาติว่า “ฉัน…ฉันไม่มีที่ว่างแล้ว คุณไปเถอะนะ”

มองผ่านสายตาเธอ ภวินท์เหมือนรู้หมดแล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เขายกมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย และย้อนถามกลับไปว่า “กลัวหรอ？”

มัวแต่ช้าๆเดี๋ยวก็เกิดเรื่องหรอก กลัวว่าเขาจะทำอะไรมิดีมิร้ายกับเธอหรือ？

“ฉันจะไปกลัวอะไรเล่า？”ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆแล้วแกล้งทำเป็นนิ่งเฉย “มีแค่ห้องเดียว ไม่มีที่อื่นแล้ว”

ภวินท์ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และพูดแบบชัดถ้อยชัดคำว่า “ทำไมถึงไม่มีล่ะ？”

ครั้งก่อนเขายังมีที่นอนเลย ทำไมครั้งนี้ถึงไม่มีแล้วล่ะ？

ญาธิดาถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าวด้วยความตื่นเต้น และเว้นระยะห่างระหว่างทั้งคู่ แล้วก็มองดูเขาอย่างระมัดระวัง

“มีแค่เตียงเดียว ถ้าคุณอยากอยู่ต่อจริงๆ ก็นอนโซฟาเลย”

ญาธิดาพูดอยู่ ยกคางขึ้นมาแล้วชี้ไปที่โซฟา

เธอไม่เชื่อหรอกว่าภวินท์จะอยู่ต่อ แม้แต่โซฟาก็ยอมนอน

มองเห็นหน้าตาผู้หญิงที่ยอมตายก็ไม่ยอมทำตาม ซึ่งดื้อดึงด้วยการตอบโต้ แววตาของภวินท์มีการเคลื่อนไหวที่ไม่ค่อยชัดเจน

ยายเด็กบ้าคนนี้ ถึงกับไม่เข้าใจความหมายของเขาเลยสักนิด รู้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ทำอะไรก็ไม่สะดวกนัก เขาขออยู่ต่อด้วยตัวเอง ใครจะไปรู้ล่ะว่าหน้าตาของเธอกลับระมัดระวังเขาอยู่ตลอดเวลา

เขาเงยหน้า แล้วถามแบบนิ่งเฉยว่า “ให้ฉันนอนโซฟาจริง？”

ญาธิดาไม่คิดมาก รีบพยักหน้าทันที “อืม”

เห็นท่าทางที่ยืนหยัดของเธอ ภวินท์เหมือนกับยกมุมปาก สีหน้ายังคงนิ่งสงบ ซึ่งไม่มีความเคลื่อนไหว

เขาเชิดคอเล็กน้อย มองดูโซฟาและพูดว่า “ได้ งั้นฉันขอนอนโซฟาก็แล้วกันนะ”

พูดอยู่ เขาเดินไปข้างๆโซฟา ก้มตัวลงไปกดปุ่มข้างๆซึ่งไม่ค่อยสะดุดตาสักเท่าไหร่ “เปี้ยง”หนึ่งครั้ง ที่ใต้โซฟามีชั้นหนึ่งกระเด็นออกมา เขายื่นมือดึง ถึงกับต่อออกมาเป็นเตียงนอนเดี่ยว

ญาธิดายืนอยู่ข้างๆ ตอนแรกคิดไม่ถึงเลยว่าเขาถึงกับยอมนอนโซฟาจริงๆ ถัดมาก็ถูกการกระทำของเขาทำให้ตกอกตกใจไปเลย

“คุณ…คุณ”

ห้องที่เธอเช่า เธอไม่รู้เลยว่าโซฟาตัวนี้ถึงกับซ่อนกลไกเอาไว้ ซึ่งสามารถต่อเป็นเตียงเดี่ยวได้ แต่ว่าเขาถึงกับรู้

ภวินท์ยักคิ้ว แล้วไม่พูดไม่จา

ตอนนั้นเป็นเพราะว่างานยุ่งเกินไป บางครั้งไม่สะดวกกลับไปที่บ้าน เขาถึงได้ซื้อคอนโดเล็กๆซึ่งใกล้กับละแวกบริษัท เครื่องใช้ในบ้านส่วนมากเขาเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง ต้องรู้อยู่แล้ว

ญาธิดายังตกใจไม่หาย “ภวินท์ คุณรู้ได้ไงว่าโซฟาตัวนี้สามารถทำเป็นเตียง？ฉันยังไม่รู้เลย…”

ภวินท์พูดแบบนิ่งเฉยเหมือนเคย “เพราะว่าคุณไม่เคยใส่ใจกับเรื่องรอบข้างไงล่ะ”

คำพูดสั้นๆง่ายๆ พูดซะจนญาธิดาแก้มแดง

เขาหมายความว่าไงเนี่ย กำลังพูดว่าเธอสะเพร่างั้นหรอ？

กัดฟัน ญาธิดาธิดาโมโหเล็กน้อย เห็นภวินท์หยิบหมอนข้างจากข้างๆมาทำเป็นหมอน ยิ่งโมโหจนพูดอะไรไม่ออก

เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ เพื่ออยู่ที่นี่ต่อ ภวินท์ถึงกับยอมนอนโซฟา

ตอนนี้ต่อให้เธอไล่ยังไงก็ตาม เขาก็คงไม่ไปแล้วแหละ

“ช่างเถอะ คุณยอมนอน ก็นอนไปเถอะ”

ญาธิดาจนหนทางจริงๆ ได้แต่ทิ้งคำนี้ไว้ แล้วหันหลังกลับไปที่ห้องนอน