ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 146

ภวินท์ได้ยิน มือที่ลูบหลังเธอได้หยุดนิ่งเฉย ในหัวสมองมีหน้าตาของผู้หญิงคนนึงแล่นผ่านเข้ามา

ญาธิดา？

ทำไมเขาถึงคิดถึงเธอในเวลานี้นะ？

ภวินท์ขมวดคิ้ว ก้มหน้าปลอบโยนนิวรา “ไม่หรอกนะเรื่องที่พี่รับปาก ต้องทำให้ได้แน่นอน”

“จริงหรือคะ？”นิวราเงยหน้า น้ำตาไหลรินจากดวงตาทั้งคู่ “พี่จะแต่งงานกับนิวไหมคะ？”

“อืม”

ภวินท์ตอบกลับไปหนึ่งคำ ไม่รู้ว่าทำไม คำตอบของครั้งนี้ถึงกับไม่มีความมั่นใจเหมือนแต่ก่อนเลย

อารมณ์สันสนวุ่นวายเล็กน้อย ภวินท์ก็ไม่เวลาคิดมาก หลังจากปลอบโยนอารมณ์ของนิวรา ก็ให้พยาบาลส่งโจ๊กมา แล้วเกลี้ยกล่อมเธอทานสักหน่อย

สุดท้าย มองดูแก้มข้างๆของผู้หญิงที่เงียบสงบซึ่งนอนหลับฝันอยู่บนเตียง ภวินท์ถึงได้โล่งใจจริงๆสักที

ตั้งแต่นิวราป่วย เขาก็อยู่ดูแลเธอข้างกายแบบนี้ ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้งแล้ว ส่วนพวกนี้ เขาติดค้างเธอจริงๆ

เขายกมือกดระหว่างคิ้ว แล้วยกขาเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย เขาปิดประตูห้องเบาๆ หันหน้าไปปุ๊บก็เจอกับผู้ชายคนนึงซึ่งกำลังยืนอยู่ข้างๆ

รูปร่างของผู้ชายสูงใหญ่ ใส่ชุดสูทสีเทาทั้งตัว สูงยาวเข่าดี หน้าตาหล่อเหลา เพียงแต่ว่าสีหน้าที่เผยออกมาเหมือนกับเป็นคนป่วยที่สีหน้าขาวซีด

ผู้ชายคนนั้นยักคิ้วให้กับภวินท์ สีหน้าของเขาดูเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “คุณภวินท์ ไม่เจอกันนานเลยนะ”

แววตาภวินท์เคร่งขรึม รู้จักกับผู้ชายตรงหน้า หรี่ตาเล็กน้อย

ถึงกับเป็นเขา พี่ชายของนิวรา——ปริญ

ปริญยกมุมปาก แววตายังคงเย็นชา เขาก้าวมาข้างหน้า แล้วมองดูภวินท์ตั้งแต่หัวจรดเท้า พูดเสียงเย็นชาว่า “ภวินท์ นายทำกับน้องสาวฉันแบบนี้หรือ？”

แววตาภวินท์เย็นชา เชิดคอเล็กน้อย แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “มีปัญหารึเปล่า？”

ถ้าเทียบกับพี่ชายคนนี้ เขาทำได้ดีกว่าเขาไม่รู้ตั้งกี่เท่า

ปริญทำเสียงเย็นชา เดินเข้ามาใกล้เขา แววตามืดมิด จ้องเขาอยู่ตั้งนาน ยิ้มแย้มอย่างประชดประชัน

“น้องสาวฉันอดอาหารมาหนึ่งวันแล้ว เป็นเพราะใครนายไม่รู้เลยหรือ？ตอนนั้นครอบครัวฉันมอบเธอให้กับนายด้วยความไว้วางใจ ใช่ว่าเราไม่สนใจใยดีเธอ ไม่ว่ายังไงซะ เธอเป็นคนของตระกูลวรโชติ ถ้าเธอเกิดอะไรขึ้นมา คนตระกูลวรโชติจะไม่ปล่อยนายแน่”

“เหรอ？”ภวินท์เม้มปาก และถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาสุดๆ “เท่าที่ฉันรู้ สามเดือนที่ผ่านมานี้ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่คุณมาเยี่ยมน้องสาวของคุณ”

ปริญกับชนัดพลพ่อของเขานิสัยเหมือนกัน ตั้งแต่นิวราป่วยหนัก ตระกูลวรโชติบ้านเขาไร้ความสามารถก็เลยทิ้งเธอไว้ให้กับเขา ซึ่งไม่สนใจใยดีเลย พอรู้ว่านิวราทำการผ่าตัดอย่างราบรื่น พวกเขาแต่ละคนก็โผล่หัวออกมา

“นายอย่าพูดมาก สรุปคนบ้านเรา มอบเธอให้กับนายใช่ว่านายจะรังแกเธออย่างตามใจชอบได้นะ ฉันมาครั้งนี้ไม่ได้มาแนะนำนะ แต่มาตักเตือนต่างหาก”

ปริญมองหน้าเขาแบบโหดๆ และทิ้งคำคำนี้ไว้ แล้วก็หันหลังกลับไปเลย

พายุที่อยู่ข้างๆทนดูไม่ไหว มองไปที่ภวินท์และขมวดคิ้ว รอคำสั่งจากเขา “คุณภวินท์ครับ……”

ภวินท์มองหน้าเขาอย่างเย็นชา เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ

มองดูปริญเดินไปไกลแล้ว ภวินท์ถึงค่อยๆเก็บสายตากลับมา

พายุอารมณ์เสีย “คุณภวินท์ครับ คนของตระกูลวรโชติยโสโอหังขนาดนี้ ทำไมท่านถึง……”

ภวินท์เม้มปาก พูดอย่างนิ่งเฉยว่า “ไม่ต้องใจร้อน”

เขาอดทนมาตั้งนานแล้ว ทนอีกหน่อยจะเป็นไรไปล่ะ？

เท่าที่เขารู้ นิวราคือนิวรา ตระกูลวรโชติคือตระกูลวรโชติ คนละเรื่องกันเลย

ห้องผู้ป่วย โรงพยาบาลพัฒนา2