ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 152

บรรดาเพื่อนสมัยเรียนจับสัมผัสได้ถึงสถานการณ์มันส่อไปในทิศทางในแง่ไม่ดี ต่างช่วยพูดเกลี้ยกล่อมให้อัญมณีกับญาธิดา “อันอัน แกพาธิดาไปทางนั้นก่อน พวกเราจะช่วยพูดเกลี้ยกล่อมแองจี้เอาไว้ให้ก่อน”

อัญมณีได้ยิน พลันพยักหน้าทันควัน เพื่อตกลงตามนั้น จากนั้นจึงลากญาธิดามุ่งหน้าเดินไปทางโซฟา

ฝ่ามือญาธิดาเริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมาเล็กน้อย และรู้สึกไม่มั่นใจ “อันอัน ฉันก่อเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วใช่มั้ย?”

“ด้วยนิสัยของแองจี้ นางต้องไม่ปล่อยผ่านในแบบแง่ดีๆ แน่ แต่ก็อย่ากลัวไป ไม่ว่าแกจะเป็นยังไง ฉันก็จะยืนอยู่ข้างแกตลอด!”

เมื่อได้ยินเธอพูดออกมาเช่นนี้ หัวใจญาธิดาอบอุ่นขึ้นเป็นกอง ทว่าในเวลานี้ เธอมีลางสังหรณ์เล็กน้อย เรื่องนี้ต้องจบไม่สวยแบบนี้แน่

เมื่อกลับไปยังโซนโซฟา ญาธิดาก็มองกลุ่มคนที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มอยู่ทางนั้น จนรู้สึกหัวใจมาติดตรงลูกกระเดือก กระวนกระวายใจร้อนรุ่มอยู่ไม่สุข

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ไม่รู้ว่าทางนั้นพูดอะไรไว้บ้าง จู่ๆ ทุกคนก็แยกย้ายกันไป แองจี้หันหลังให้ และมุ่งหน้าเดินออกไปทางประตูอย่างโกรธเคือง

ญาธิดาตกตะลึง หัวใจเต็มไปด้วยความสงสัย

หรือว่า แองจี้ก็เดินออกไปดื้อๆ แบบนี้เหรอ?

ตอนที่เธอกำลังสงสัยอยู่นั้น จู่ๆ การินเดินมาหาเธออย่างเร็วจี๋ สีหน้าจริงจัง “ธิดา พวกคุณรีบกลับไปเร็ว เมื่อกี้แองจี้พูดว่าเธอไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่!”

ญาธิดายังไม่ทันได้อ้าปากพูด อัญมณีถามกลับทันควัน “นางอยากจะทำอะไร?”

การินขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น “หล่อนไปเรียกบอดี้การ์ดมานะสิ”

ญาธิดาตะลึงเล็กน้อย จังหวะที่เงยศีรษะขึ้นมาอีกครั้งนั้น ก็พบว่าตอนนี้แองจี้กลับเข้ามาแล้ว เธอเดินมุ่งหน้าเดินมาทางนี้อย่างดุดัน ทางด้านหลังมีบอดี้การ์ดตัวโตรูปร่างสูงใหญ่เดินติดสอยห้อยตามมาอีกสองคน

อัญมณีโมโหจนผรุสวาทออกมาจากปาก “แม่งเอ้ย! นางอยากจะทำอะไรกันแน่!”

ไม่รอให้พวกเขาตั้งตัวได้ทันท่วงที กลุ่มของแองจี้ก็มาถึง เธอจ้องญาธิดาอย่างกินเลือดกินเนื้อ พลางส่งสัญญาณให้กับบอดี้การ์ดทั้งสองคน “นังนี่แหละ!”

บอดี้การ์ดเขยิบมาทางด้านหน้า พลันยกมือขึ้นเพื่อคว้าจับตัวญาธิดาเอาไว้

การินรีบเข้ามาขวางทางด้านหน้าทันที “พวกแกอยากจะทำอะไร!”

อัญมณีรีบเข้ามาปกป้องญาธิดาเอาไว้ทันควัน พลางจ้องแองจี้ตาเขม็ง “แองจี้ แกต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ? ใช่ว่าแกจะไม่เคยใส่บิกินี่นะ อีกอย่างเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้พวกเราก็ไม่ได้ตั้งใจทำนี่!”

แองจี้ถลึงตาใส่ “อัญมณีแกหุบปากไปซะ! ระวังตัวไว้ ไม่งั้นแกฉันก็จะจับมาด้วย!”

ญาธิดาเห็นสถานการณ์แล้วรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง จึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางมองแองจี้และเอ่ยปากพูด “แองจี้ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันขอโทษแกจากใจจริง ขอโทษนะ”

เธอพูด พร้อมทั้งโค้งตัวให้แองจี้

เธอยินยอมขอโทษ เพื่อให้เรื่องใหญ่โตมันกลายเป็นเรื่องเล็ก ทำให้เรื่องเล็กหมดเรื่องกันไป

ทว่าใครเล่าจะรู้แองจี้ไม่หลงกลกับเรื่องหลักการแบบนี้ พลางส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างสองคน บอดี้การ์ดเห็นภาพนั้นแล้ว จึงเดินมาทางด้านหน้าทันควัน และผลักการินกับอัญมณีออกอย่างไม่พูดไม่จา และคว้าตัวญาธิดาทันที

อัญมณีเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ จนอาการโกรธพุ่งขึ้นตา พลันตะโกนใส่บอดี้การ์ดทันควัน “พวกแกปล่อยมือนะ! ปล่อยมือให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

ทว่าเธอก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น เมื่อบอดี้การ์ดสะบัดมือออก จนทำให้เธอกระเด็นไปอยู่ด้านข้าง

อัญมณีกัดฟันทน พลางมองเพื่อนสมัยเรียนที่ยืนนิ่งอยู่ด้านข้างอย่างเฉยเมย จึงตะเบ็งเสียงพูดกับพวกเขา “ทุกคนก็เป็นเพื่อนกันทั้งนั้น พวกแกไม่คิดจะเข้ามาช่วยบ้างเหรอ!”

บรรดาเพื่อนผู้ชาย เมื่อครู่ยังแสร้งพูดเอาใจพวกเธออยู่เลย ไม่คิดเลยว่าเวลานี้ต่างหดหัวอยู่ในกระดองไม่ยอมเสนอหน้าเข้ามาช่วย

ใครๆ ต่างก็รู้ดีว่าบิดาของแองจี้เป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ อำนาจบารมีมากเหลือล้น เวลานี้ย่อมไม่กล้าตั้งตัวเป็นปรปักษ์กับเธออย่างซึ่งๆ หน้า ซึ่งถือว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ

เวลานี้เอง จู่ๆ การินก้าวไปทางด้านหน้า จ้องมองแองจี้ด้วยสีหน้าจริงจัง โดยอ้าปากพูดแถมเน้นทุกถ้อยคำ “แองจี้ทุกคนก็เป็นเพื่อนเรียนในสมัยมหาวิทยาลัยทั้งนั้น คุณไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องมันใหญ่โตถึงขนาดนี้ พวกเรารวมถึงธิดายินยอมจะชดใช้ค่าเสียหายให้คุณ เรื่องที่เกิดขึ้นครั้งนี้จบๆ กันไปเถอะนะ”

แองจี้ส่งเสียงพึมพำในลำคออย่างเย็นชา พลันปฏิเสธแสดงเจตจำนงไม่มีการอ่อนข้อให้สักนิด “มีสิทธิ์อะไรที่จะให้จบๆ กันไป? คนที่ถูกดึงเสื้อมันไม่ใช่แกนี่! ฉันเป็นผู้หญิงที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องยังไม่ได้แต่งงานนะ!”

เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นแบบนี้แล้ว ญาธิดาชัดเจนที่สุด วันนี้แองจี้ไม่ยอมปล่อยเธอไปแน่ เธอกัดฟัน พลางมองอัญมณีที่กำหมัดแน่น จึงพูดเกลี้ยกล่อมทันควัน “อันอัน แกอย่าวู่วาม”

เวลานี้เอง ถ้าอันอันอยากใช้พละกำลังของตนเองในการช่วยเหลือเธอให้หลุดรอด นี่มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้