ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 165

จากห้องโถงถึงลิฟต์ แล้วมาถึงชั้นที่พัก ตลอดทางนี้ ญาธิดาหาโอกาสอยากหลุดพ้นจากมือของภวินท์ แต่เขาดันเหมือนรู้ความคิดของเธอดียังไงอย่างงั้น ไม่ให้โอกาสใดๆกับเธอเลย

ในขณะที่เดินผ่านหน้าห้องตัวเอง ฝีเท้าของญาธิดายิ่งอยู่ยิ่งช้า ใช้แรงที่มีจำกัดของตนเองแข็งข้อกับเขา เธอกัดฟัน รวบรวมความกล้าพร้อมพูดว่า “คุณภวินท์ พรุ่งนี้ฉันยังต้องตื่นเช้าไปเยี่ยมชมศึกษากับเพื่อนร่วมงานค่ะ……”

ความหมายแฝงก็คือให้เขาปล่อยเธอ

ภวินท์ฟังแล้วยักคิ้ว ดวงตาคมเข้มเหลือบมองมาที่เธอ แล้วย้อนถาม “เกี่ยวอะไรกับผม？”

“นี่คุณ……”

ญาธิดาโกรธจนกัดฟันย่ำเท้า เสียใจกับพฤติกรรมของเมื่อครู่สุดๆ ตอนนั้นเธอทำไมถึงวู่วามไปยั่วโมโหเขาได้นะ？

เธอค่อนข้างโมโห ได้ถามซะเลยว่า “แล้วคุณจะเอายังไง？”

“คุณว่าล่ะ？ไหนคุณว่าผมอดทนกับความเหงาไม่ได้ไม่ใช่เหรอ？”

ภวินท์แกล้งพูดจาให้คลุมเครือ ชวนให้คนคิดลึก จากนั้นได้มองใบหน้าที่ค่อยๆแดงก่ำขึ้นมาของผู้หญิง ในใจเขาเกิดความสนุก

เมื้อกี๊ตอนที่อยู่หน้าโรงแรม เธอยังฟันคมปากคล่องเยาะเย้ยเขาเหมือนแมวป่าน้อยตัวนึงอยู่เลย ถ้าเขายังไม่ให้เธอเห็นความเก่งกาจของตัวเองหน่อย เธอไม่ก่อกบฏเลยเหรอ？

เขายกมุมปากขึ้น มือใหญ่ที่กุมหัวไหล่เธอไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย คอยดันเธอเดินไปข้างหน้าต่อ

ญาธิดาหน้านิ่วคิ้วขมวด ในที่สุดก็เริ่มกระวนกระวายใจขึ้นมา

ถ้าเธอถูกเขาลากเข้าห้องจริงๆ เกรงว่าคงจะไปแล้วไม่ได้กลับแน่เลย

แต่เธอยิ่งร้อนรนใจ สมองยิ่งว่างเปล่า คิดวิธีใดๆไม่ออกเลย

ถูกภวินท์ดันตัวเดินมาถึงมุมเลี้ยวของริมทางเดิน พอเลี้ยวปุ๊บ ญาธิดาก็เห็นผู้ชายที่ใส่ชุดสูทสีเทาเหล็กกำลังยืนอยู่หน้าห้อง

รูปร่างผู้ชายสูงกำลังดี ผมค่อนข้างสั้น หน้าตาหล่อเหลาและดูสดใส แววตากลับแหลมคมมีพลัง

เขาหันหน้ามองมาทางพวกเขา พอเห็นภวินท์แล้ว แววตาเขามีรอยยิ้มแวบผ่านเสี้ยวนึง จากนั้นได้เคลื่อนย้ายสายตามองสำรวจญาธิดาที่อยู่ข้างกายภวินท์อย่างมีความหมายคิดลึก

ไม่รอให้ญาธิดาดึงสติกลับมา ผู้ชายคนนั้นก็ได้ยักคิ้วและเดินมาหาพวกเขาแล้ว

“วิน นายนี่หลายใจจริงๆเลย นัดกับฉันไว้ ให้ฉันรอนายตั้งครึ่งค่อนวันไม่พอ ทีนี้ยังพาสาวกลับมาคนนึงอีก นายหมายความว่ายังไง？”

ผู้ชายเปิดปากถามอย่างจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหมายของการหยอกเล่น แววตาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองมาที่บนตัวญาธิดา

ฟังน้ำเสียงแบบนี้ของเขาแล้ว ญาธิดา เข้าใจทันทีว่าที่แท้ภวินท์ได้นัดคนเอาไว้ล่วงหน้า ดูท่าครั้งนี้เธอน่าจะสามารถหนีรอดแล้ว

เธอแอบดีใจ แล้วรีบหันไปมองภวินท์

สีหน้าของภวินท์เย็นชาเหมือนที่ผ่านมา เขามองหลุยส์แวบนึง จากนั้นได้ล้วงคีย์การ์ดจากกระเป๋ากางเกงออกมาโยนให้เขา “นายเข้าไปก่อน”

หลุยส์ทำหน้าฉันรู้ฉันเข้าใจ จากนั้นได้ยิ้มมุมปากอย่างชวนคิดลึก พร้อมทั้งรีบตอบว่า “โอเค เร็วหน่อยนะ ฉันรอนาย”

เขาพูดแบบนี้ ยังไม่ลืมแกล้งส่งสายตาไปให้ภวินท์อีก จากนั้นถึงอมยิ้มรูดคีย์การ์ดเข้าไปในห้อง

สำหรับการแอบส่งสัญญาณของเขา ภวินท์ทำเป็นเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ พอประตูห้องปิด เขาถึงหันมามองญาธิดา

ญาธิดาสูดหายใจลึกๆแล้วรีบพูดเสียงเบาว่า “ถ้าคุณมีธุระ ฉันก็ไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ……”

ระหว่างพูด เธออยากสลัดแขนของเขาออก แต่ใครจะไปรู้แขนของภวินท์แค่ออกแรงอีกหน่อยก็แข็งเหมือนเหล็กเลย ผลักก็ผลักไม่ออก สลัดก็สลัดไม่ออก

สีหน้าของญาธิดาโกรธจนแดงก่ำ ในขณะที่เธอกำลังจะเคลียร์กับเขา จู่ๆภวินท์ได้โน้มตัวทับมาที่เธอ