ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 187

และขณะที่เธอตกอยู่ในภวังค์ เสียงฝีเท้านอกประตูใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ทันใดนั้น ประตูห้องถูกคนผลักออก รูปร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นที่ประตู

ญาธิดาตกตะลึง หลังแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นก็เห็นภวินท์ที่กำลังยืนอยู่ตรงประตู สีหน้าจริงจัง มองดูเธอด้วยแววตาเคร่งขรึมเล็กน้อย

ญาธิดาตกใจเล็กน้อย และถามขึ้นโดยไม่รู้ตัวว่า “คุณมาทำอะไร？”

เมื่อเห็นความสงสัยปนด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อยในแววตาของหญิงสาว ภวินท์กัดริมฝีปากอย่างไม่พอใจ แล้วกล่าวเสียงขรึมว่า “ตรวจงาน”

พูดพลาง ก็ไม่สนสีหน้าของญาธิดา เขาก้าวเท้าใหญ่ เดินมาถึงหน้าโต๊ะทำงาน

ดวงตาคู่สึกที่เป็นประกายมืดมนปนไปสายตาคมกริบเล็กน้อย กวาดผ่านบนโต๊ะเธออย่างรวดเร็ว ในที่สุดสายตาของเขาหยุดลงที่แฟ้มเอกสารที่มุมโต๊ะด้านขวา

ญาธิดามองตามสายตาของเขา ทันใดนั้นรู้สึกตื่นตระหนก ไม่รอให้เธอตอบ ภวินท์ก็ได้ยื่นมือยาวไปหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาพลิกดู

ญาธิดารู้สึกแน่นหน้าอก ทันใดนั้นรู้สึกหายใจไม่ออกเล็กน้อย

นั่นเป็นหนังสือสัญญาภาษาญี่ปุ่นที่ธีทัตต้องการให้เธอแปล ！หากให้ภวินท์รู้ว่าเธอแอบรับงานส่วนตัว ผลที่จะตามมานั้นไม่กล้าคิด

อย่างไรก็ตาม STN Groupได้กำหนดกฎระเบียบไว้ชัดเจน ไม่ให้พนักงานรับงานส่วนตัวเพื่อหารายได้พิเศษ

วันนี้เอกสารฉบับนี้ของเธอวางโทนโท่อยู่มุมโต๊ะ และถูกเขาเห็นเข้า กลัวแต่ว่า..........

ยังไม่ทันที่ญาธิดาจะไปคิดผลที่จะตามมา ภวินท์ก็ได้เงยหน้าขึ้น ริมฝีปากบอบบางกัดแน่น มีความโกรธนิดๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

ชายหนุ่มยกมือขึ้น ในมือถือเอกสารชุดนั้น จ้องมองเธอตาเขม็ง แล้วถามขึ้นว่า “นี่คืออะไร？”

มือที่กุมเข้าด้วยกันของญาธิดาค่อยๆ แน่นเข้า สายตาว่อกแว่กไม่นิ่ง

เธอควรจะพูดอย่างไร？ ยอมรับโดยตรงว่านั่นเป็นงานที่เธอแอบรับส่วนตัวหรือ？

แต่ว่า เหมือนมีบางอย่างไม่ค่อยถูกต้อง

เธอทำโอทีมาหลายวันแล้ว แต่ทำไมวันนี้เธอเพิ่งจะได้รับแฟ้มเอกสารนี้เขาก็เข้ามา อ้างการตรวจงานเป็นข้ออ้าง และที่บังเอิญไปกว่านั้นก็คือ เมื่อเขาเข้ามา ไม่ดูอย่างอื่น หยิบแฟ้มเอกสารนี้ขึ้นมาทันที

เหมือนกับว่า เขารู้นานแล้วเช่นนั้น...........

ในใจญาธิดาว่างเปล่าไปครู่หนึ่ง แล้วค่อยได้สติคืนมา เธอกัดริมฝีปากแน่น นิ่งเงียบอยู่นาน ในที่สุดก็รวบรวมความกล้าเงยหน้ามมองไปที่รูม่านตาเย็นชาของชายหนุ่ม แล้วกล่าวเสียงเย็นชาว่า “มันเป็นหนังสือสัญญาที่เพื่อนคนหนึ่งของฉันต้องการให้ฉันช่วยแปล ฉันแค่ช่วยเขาเท่านั้นเอง”

เมื่อภวินท์ได้ยินเช่นนั้น เขาขมวดคิ้ว โยนแฟ้มเอกสารในมือลงบนโต๊ะ “คุณรู้หรือไม่ว่าบริษัทมีกฎระเบียบห้ามรับงานส่วนตัว？”

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กำหมัดแน่นแล้วกล่าวว่า “ฉันไม่ได้คิดที่จะทำในบริษัท เวลาหลังเลิกงานเป็นเวลาส่วนตัวของฉัน ฉันสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้ไม่ใช่หรือ？”

ที่เขามาที่นี่เพราะน่าจะรู้เรื่องนี้ล่วงหน้าแล้วแน่นอน นี่ไม่ใช่เป็นการจงใจจับผิดกันหรือ？

เมื่อคิดว่าทุกการกระทำของตัวเองอาจถูกภวินท์จับตาดูอยู่ ในใจญาธิดาก็ยิ่งรู้สึกโกรธ

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณภวินท์วางใจเถอะ ฉันจะไม่ใช้เวลางานทำเรื่องพวกนี้แน่นอน และก็จะไม่กระทบกับงานอื่นๆ ของฉันด้วย”

มองดูหญิงสาวแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาเย็นชา หยิ่งยโสดั่งหงส์ดำ ความโกรธในใจของภวินท์ยิ่งทวีขึ้นเล็กน้อย

ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนผิด แต่ตอนนี้เหมือนกับว่าเขาเป็นฝ่ายผิด

เส้นเลือดที่หน้าผากบูดขึ้น ภวินท์กำหมัดแน่น กัดริมฝีปากแน่นเป็นเส้นตรงเหมือนสายน้ำเย็นชา ครู่หนึ่ง เขายื่นมือออกมา สองมือแยกออกกดไปที่วางแขนของเก้าอี้ จากนั้น เขาใช้แรงดึงเก้าอี้พร้อมญาธิดาเข้ามาหาตัวเอง