ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 188

คำพูดลามกตรงๆ แบบนี้ออกมาจากปากของเขา ญาธิดาทั้งอายทั้งโกรธ สิ่งที่ตามมายังมีความรู้สึกร้อนวูบโดยไม่รู้ตัว

เธอสูดลมหายใจแรงๆ อดหายใจหอบไม่ได้ “ภวินท์ คุณหน้าไม่อาย！”

เห็นท่าทางหน้าบึ้งของเธอ ภวินท์ไม่รีบไม่ร้อน แต่กลับจงใจกดทับไปบนตัวเธอ ทำให้ร่างกายของทั้งสองแนบชิดกันมากยิ่งขึ้นไปอีกเล็กน้อย

ภวินท์ก้มหน้า กล่าวเสียงหนักแน่น “ปากกับใจไม่ตรงกัน”

พูดพลาง นิ้วมือของเขาล้วงลึกเข้าไปอีก ทันใดนั้น ญาธิดาตาค้าง  ครางเสียงเสียวออกมาอย่างไม่รู้สึกตัว

เธอมีเสียงออกมา สีหน้าแดงเป็นลูกตำลึงในพริบตา กัดริมฝีปากแน่น ทั้งอายทั้งโกรธ ใช้แรงขยับตัวไปมา “ภวินท์คุณปล่อยฉัน！ปล่อย！”

เธอโกรธมาก เวลานี้ถูกเขากระทำแบบนี้ เธอรู้สึกเหมือนถูกคนมัดแล้วย่างอยู่บนกองไฟ ไม่มีทางหนี และรู้สึกอายมาก！

แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนขัดขืนอย่างไร จะเตะต่อยก็แล้ว สำหรับภวิทร์แล้วก็เหมือนถูกแมวข่วนเช่นนั้น ไม่เจ็บไม่คัน

แต่ภายใต้ร่างกาย รู้สึกเหมือนเขาถูกไฟแผดเผา ทั้งร้อนทั้งแสบ ไฟในใจลุกโชกโชน

“หน้าไม่อาย！คนเลว！”

ญาธิดาโกรธจนอดที่จะด่าไม่ได้ แต่ว่าภวินท์นั้นกลับไม่โกรธแต่ยิ้มจนมุมปากโค้งขึ้น น้ำเสียงแหบแห้ง มองดูหญิงสาวโกรธจนใบหน้าเล็กแดงก่ำ เขาไม่พูดพร่ำจูบลงไปทันที

ไล่จูบไปทั่ว จูบผ่านแก้มของเธอ และไปปิดริมฝีปากเธอ ทำให้คำบ่นอุบอิบทั้งหมดของเธอกลายเป็นเสียงคราง

อุณหภูมิในสำนักงานยิ่งอยู่ยิ่งสูงขึ้น ญาธิดารู้สึกเพียงว่าตัวเองเหมือนถูกวางยาให้เหงื่อออก หัวสมองค่อยๆ ไม่ฟังการควบคุม มือของเธอกอดไปที่คอของภวินท์โดยไม่รู้ตัว ร่างกายขยับไปมาเบาๆ ...........

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แรงกระตุ้นทั้งหมดจางหายไป ร่างกายญาธิดาอ่อนระทวย พิงอยู่หน้าโต๊ะ หายใจยาวๆ

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้เป็นเหมือนความฝัน ตื่นเต้นและชวนฝัน แต่เข้มข้นและเต็มตา

แต่สติค่อยๆ กลับคืนมา เธออดไม่ได้ที่จะด่าตัวเอง ทั้งๆ ที่เธอกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรแล้ว ปรากฏว่ายัง........

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เก็บเอกสารที่ตกกระจัดกระจายเต็มพื้นขึ้นมา แล้ววางกลับไปบนโต๊ะ ชุดสูทสีดำเผยให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขา ยกเว้นดวงตาคู่นั้นที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย นอกนั้นไม่มีอะไรที่ไม่เหมือนเขาเมื่อกี้นี้

เห็นใบหน้าแดงก่ำปนความลำบากใจเล็กน้อยของหญิงสาวแล้ว ภวินท์น้ำเสียงแหบแห้งกล่าวเรียบๆ ว่า “ขอผมคุยโทรศัพท์ก่อน แล้วจะส่งคุณกลับบ้าน”

เวลานี้ เขาควรจะให้เวลาส่วนตัวกับเธอบ้าง

หลังจากจ้องมองเธออยู่แวบหนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า “ผมออกไปรอคุณอยู่ข้างนอก”

พูดจบ ขายาวของเขาก้าวจากไป ก้าวเดินออกไปจากสำนักงาน

ทันทีที่ประตูห้องถูกปิดลงเบาๆ ญาธิดาก็รู้สึกโล่งอก อารมณ์ร้อนในร่างกายยังจางหายไม่หมด ญาธิดาค่อยๆ ลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง มองดูโต๊ะทำงานที่กระจัดกระจาย ตัวแข็งทื่อ

เขาคนเมื่อกี้ ราวกับจะกลืนกินเธอเช่นนั้น

เธอกัดริมฝีปากด้วยความรู้สึกอายมาก ยื่นมือออกมาเก็บโต๊ะทันที เมื่อหยิบสิ่งของแล้ว จึงเดินออกมาหน้าประตูอย่างลังเล

เมื่อกี้เกิดเรื่องแบบนั้น ตอนนี้เธอรู้สึกอายอย่างไร้ที่เปรียบที่ต้องเผชิญหน้ากับภวินท์อีกครั้ง

ถ้าหากตอนนี้เธอสามารถมุดเข้าไปในดินหรือหลบหนีไปจะดีขนาดไหน？

ความคิดนี้ผ่านเข้ามาในหัวสมองของเธอ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ค่อยเปิดประตูห้องออก ภวินท์ยืนอยู่ที่ไม่ไกลออกไป กำลังหันหลังให้เธอคุยโทรศัพท์อยู่

ญาธิดากัดริมฝีปากแน่น ลังเลอยู่เพียงครู่เดียว ก็รีบตัดสินใจ ก้าวเท้ารีบวิ่งไปอีกด้านหนึ่ง

เธอยอมที่จะกลับบ้านคนเดียว ก็ไม่อยากจะเผชิญหน้ากับภวินท์อีก แบบนั้นมันน่าอายมาก！

เวลานี้ ภวินท์กำลังฟังการรายงานจากอีกฝั่งของโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาขมวดคิ้ว ตอบกลับเสียงเย็นชา “แผนการรัดกุมขนาดนั้น ยังทำให้เขาหนีไปได้หรือ ？”

คนทางนั้นไม่รู้จะพูดอะไร สีหน้าของเขามืดมน ในตามีแววหมดความอดทน กล่าวเสียงเย็นชาว่า “แค่นี้แหละ”