ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 194

แผนการที่ญาธิดากับออกัสทำร่วมกันถูกส่งหลายครั้งและแก้ไขหลายครั้งก่อนที่ร่างสุดท้ายจะเสร็จสิ้น วันก่อนกิจกรรมออฟไลน์ เธอและออกัสมาถึงลานกิจกรรมด้วยกันเพื่อตรวจดูแผนผังของเวทีกิจกรรมและพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการ

หลังจากงานยุ่ง ทุกคนโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด บรรยากาศก็ผ่อนคลายมากขึ้นจากความตึงเครียดในตอนแรก

“ธิดา มาดื่มกาแฟสักแก้ว”

ออกัสซื้อกาแฟมาหลายแก้วจากสตาร์บัคส์ที่อยู่ข้างๆ แบ่งพนักงานที่เข้าร่วมในการวางแผนงาน และให้แก้วหนึ่งกับญาธิดา

ญาธิดายิ้มบางให้เขา และบอกขอบคุณเสียงเบา

เธอหันหน้าไปมองเวทีที่ออนแอร์อยู่แล้วถามเสียงเบา “ได้ยินว่างานนี้จะเชิญดารามาอุ่นเครื่อง ตัดสินใจแล้วเหรอว่าเป็นใคร”

กิจกรรมจะเริ่มในวันพรุ่งนี้ จะสำเร็จหรือไม่ มันสำคัญมากสำหรับเธอ อย่างแรกคือโบนัสก้อนโต อย่างที่สองคือโอกาสในอนาคต ซึ่งทั้งสองสิ่งนี้ล้วนสำคัญสำหรับเธอมาก

ออกัสมองตามสายตาของเธอ มองไปที่คำว่า "แขกรับเชิญพิเศษ" บนป้ายห้อย และพูดเสียงเบาว่า “ผมได้ยินว่าเป็นแพรวาดาราหญิงที่มีความสัมพันธ์ทางธุรกิจกับบริษัทของเรามาโดยตลอด”

เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นเคยนี้ ญาธิดาก็อึ้งไปเล็กน้อย ในใจพลันปราฏผู้หญิงซึ่งมีดวงตาเยือกเย็นและเย่อหยิ่งที่เธอเห็นในห้องทำงานของภวินท์ครั้งก่อน

รู้สึกคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเธอ แต่เหมือนมันจะสมเหตุสมผล

เธอมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับภวินท์ ให้เธอเข้าร่วมโอกาสแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติ

แต่เมื่อคิดเช่นนี้ หัวใจเธอกลับมีอาการเจ็บเสียด มุมปากยกยิ้มเยาะเย้ยถากถางตัวเอง

ออกัสที่อยู่ข้างๆ เห็นเช่นนี้จึงงุนงงเล็กน้อย “มีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไร” ญาธิดาได้สติกลับมา เอ่ยตอบบางเบา

ตอนนี้เธอกับภวินท์ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ทำไมต้องคิดมากด้วยล่ะ มีสมาธิจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดีกว่า

หลังจากจัดการทุกอย่างในสถานที่เรียบร้อยแล้ว การเตรียมการทั้งหมดจะต้องรอจนกว่าจะถึงพรุ่งนี้ ก่อนเลิกงาน ญาธิดาอารมณ์ดี ซื้อขนมที่พ่อชอบทานและตรงไปโรงพยาบาล

ใครจะรู้ว่าเมื่อถึงโรงพยาบาล เปิดประตูห้องผู้ป่วย ญาธิดาเห็นดร.ยติภัทรนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ขณะที่ปภาวีเห็นเธอเข้ามา ก็โบกมือให้เธอเงียบๆ ส่งสัญญาณให้ออกไปคุยกันข้างนอก

เมื่อประตูปิด ปภาวีถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พูดเสียงเบา “สองคืนมานี้เขาหลับไม่ค่อยสนิท นี่เพิ่งหลับไป ฉันอยากให้เขานอนมากหน่อย”

ญาธิดาพยักหน้า ถามอย่างค่อนข้างเป็นห่วง “ช่วงนี้คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะ”

ปภาวีถอนหายใจแล้วพูดว่า “ยังเหมือนเดิม”

บนใบหน้าเธอปรากฏความเศร้าโศกเล็กน้อย นิ่งไปครู่หนึ่ง เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ ล้วงเอาสมุดบัญชีเงินฝากในกระเป๋าเสื้อด้านในออกมาแล้วยื่นให้ญาธิดา “นี่คือสมุดบัญชีเงินฝากของครอบครัวเรา เงินในนั้นฉันกับพ่อแกเก็บออมกันมาเกินครึ่งชีวิต เดิมทีเอาไว้เป็นสินสอดทองหมั้นให้แก...”

ปภาวียังพูดไม่จบ น้ำเสียงก็มีก้อนสะอื้นเล็กน้อย ญาธิดาจมูกแสบจะร้องไห้ รีบเอื้อมมือไปจับมือเธอ และพูดเสียงเบา “คุณแม่คะ ไม่เป็นไรค่ะ ตราบใดที่คุณพ่อสบายดี พวกเราครอบครัวก็สบายดี”

เธอไม่สนว่าจะมีสินสอดหรือไม่ ตอนนี้แค่อยากให้พ่อได้รับการผ่าตัดโดยเร็วที่สุดและร่างกายดีขึ้น

“ธิดา ฉันก็ลองโทรหาป้าของแกและญาติฝ่ายพ่อของแกแล้ว บากหน้าแก่ๆ ไปขอยืมเงินและไม่ได้ยืมมามาก ทั้งหมดอยู่ในบัตรธนาคารนี้ รหัสผ่านคือวันเกิดของคุณ”

ปภาวีพูดพร้อมยื่นบัตรธนาคารอีกใบให้

ญาธิดาหัวใจตึงแน่น มองบัตรธนาคารและสมุดบัญชีเงินฝากในมือ หัวใจก็ยิ่งฝาดเฝื่อน

ตอนนี้เพื่อการผ่าตัด เห็นได้ชัดว่าปภาวีพยายามเก็บเงินอย่างเต็มที่