ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 193

แม้ว่าในใจจะคิดอย่างนั้น แต่ความหงุดหงิดในหัวใจของภวินท์ยังคงไม่สามารถบรรเทาได้ เขาขมวดคิ้วแน่น ความเย็นชาอันหนักหน่วงแผ่ซ่านรอบกาย

ขณะนั้นเอง มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นกะทันหัน ตามด้วยเสียงของพายุที่หน้าประตู “คุณภวินท์ครับ”

ประตูถูกเปิด พายุก้าวกว้างเข้ามา สีหน้าจริงจังพอสมควร

เขาเดินเข้าไปใกล้ภวินท์ ลดเสียงและพูดว่า “คุณภวินท์ครับ เมื่อครู่ครามโทรมาบอกว่าคุณภูผาต้องการพบคุณ”

ภวินท์ตอบโดยไม่คิดด้วยสีหน้าขุ่นมัว “ไม่พบ”

ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับภูผาเป็นแบบไหน พวกเขาทั้งคู่ต่างรู้ดีอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องแสดงละครว่าเป็นพี่น้องที่รักใคร่กลมเกลียวกันในบางครั้งเพื่อสร้างภาพหรอก

พายุค่อนข้างลังเลก่อนจะพูดต่อ “ครามบอกว่า ครั้งนี้มีเรื่องสำคัญมากที่ต้องบอกคุณ เรื่องเกี่ยวกับมาร์ตินครับ”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ภวินท์พลันแววตาสลัว หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ก็ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พบที่ไหน”

“ร้านบุญโภชนา ภัตตาคารจีนครับ”

ลังเลเพียงสองวินาที แล้วภวินท์ก็เปลี่ยนความคิดทันที แผ่นหลังของเขาตึงแน่น ริมฝีปากบางเหยียดเป็นเส้นตรงขยับเอ่ยบางเบา “บอกเขาว่าฉันจะไป”

ตอนนี้มีข่าวใดที่เกี่ยวกับมาร์ติน เขาจะไม่ปล่อยผ่าน หลังจากตรวจสอบบัญชีของบริษัทย่อยคร่าวๆ เขาถึงได้รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมามาร์ตินแอบใช้STN Groupบังหน้าทำเรื่องไม่ดีมากมาย ตราบใดที่ยังจับเขาไม่ได้ เขาก็ไม่สบายใจ

“โอเคครับ”

พายุพยักหน้าตอบรับ ไปเตรียมรถโดยไม่พูดให้มากความ

ภวินท์ยืนอยู่ข้างหน้าต่างในห้องนั่งเล่น มองผ่านหน้าต่างส่องสว่างและกว้างขวาง จะเห็นทิวทัศน์มุมกว้างทางทิศใต้ของเมืองJ แต่ความคิดกลับล่องลอยกลับไปในอดีตโดยไม่รู้ตัว

เขายังจำครั้งแรกที่เจอภูผาได้ ในเวลานั้นพ่อของเขากลับมาพร้อมกับมรกตและภูผาที่อายุสิบหกปี...

ภาพนั้น เขาไม่มีวันลืม ชั่วพริบตาเดียว ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว

รถพร้อมแล้ว สีหน้าของภวินท์กลับสู่ความนิ่งเฉยเย็นชา เขาสวมเสื้อนอก ติดกระดุมสูทด้วยมือข้างหนึ่ง ก้าวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ว่าจุดประสงค์ของภูผาในการพบกันครั้งนี้คืออะไร เขาจะไปพบภูผาสักครั้ง

เมื่อพวกเขามาถึงร้าน พายุแจ้งชื่อของพวกเขา และในทันทีพนักงานเสิร์ฟในชุดกี่เพ้าก็เดินมานำทาง พาพวกเขาไปส่งยังประตูห้องส่วนตัว301บนชั้นสาม

ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก ภวินท์เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวเงียบๆ เห็นฉากกั้นกลางห้องที่ตกแต่งเป็นแบบโบราณ และร่างหนึ่งก็เดินเข้ามา เป็นเงาโครงหน้าด้านข้างของบุคคลนั้น

เขาก้าวเข้าไป เดินเลี่ยงฉากกั้นนั่น เห็นภูผานั่งอยู่บนโซฟาด้านใน ข้างๆ วางรถเข็น และมีครามยืนอยู่ตรงนั้น

ภวินท์ไม่ได้พูดอะไร นั่งลงตรงข้ามเขา เลื่อนสายตาเย็นชาขึ้นมองเขา “พูดมา”

รอยยิ้มจางปรากฏขึ้นบนใบหน้าของภูผา เขาโบกมือให้ครามรินชา แล้วพูดเสียงเบา “พี่ใหญ่ไม่ลองดูหน่อย นี่คือชาหมิงเฉียนหลงจิ่งอันลือชื่อของที่นี่”

ภวินท์สีหน้าขุ่นมัวลงเล็กน้อย นัยน์ตาสีเข้มลึกล้ำมองไปยังคนที่อยู่ตรงข้าม พร้อมกับพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ว่างมาดื่มชาพูดคุยกับนาย ในเมื่อฉันมาแล้ว นายก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันอยากฟังอะไร”

นอกจากเรื่องของมาร์ติน เขาไม่อยากฟังเรื่องอื่นที่มันไม่สำคัญ

บนใบหน้าภูผามีรอยยิ้มเล็กน้อย หยิบถ้วยชาบนโต๊ะน้ำชาตรงหน้าอย่างไม่รีบไม่ร้อน แล้วจิบไปหนึ่งอึก “พี่ใหญ่ ในเมื่อผมเรียกคุณมา โดยธรรมชาติแล้วผมก็ต้องพูด”

เขาเลื่อนสายตาขึ้นมองไปยังภวินท์ และพูดเสียงเบา “ผมก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลสถิรานนท์ เรื่องของตระกูลสถิรานนท์ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับผม ช่วงนี้ได้ยินว่าพี่ใหญ่ปวดหัวเพราะเรื่องของมาร์ติน และผมก็ลงแรงส่วนตัวไปไม่น้อย”