เห็นชายหนุ่มเงียบไม่ตอบ ญาธิดาจึงสูดหายใจเข้าลึก รวบรวมความกล้าถามต่อ “ฉันเดาถูกไหม”
เห็นได้ชัดว่าจงใจใช้คำพูดแบบนี้เพื่อยั่วยุให้เขากลับไป แต่ไม่รู้เพราะอะไรใจเธอค่อนข้างอยากรู้คำตอบของเขา
ภวินท์เลื่อนสายตาขึ้น ดวงตาที่เย็นชาไม่มีแววสั่นไหวแม้แต่น้อย เอ่ยถามกลับว่า “ญาธิดา คุณคิดว่ารสนิยมของผมแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
ประโยคเดียว ทำให้หัวใจของญาธิดาเย็นชาไปครึ่งหนึ่งในฉับพลัน
ภวินท์ทิ้งประโยคนี้ แล้วยื่นมือจับไหล่ของหญิงสาว จากนั้นก็ผลักเธอเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
ญาธิดาถูกผลักถึงข้างเตียงผู้ป่วย ยังไม่ทันได้หันหลังไป เธอก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลัง “ผมสัญญากับอาจารย์แล้ว ดังนั้นจึงจะไม่ทิ้งคุณโดยไม่ดูไม่แล”
ได้ยินประโยคนี้ ญาธิดาพลันหัวใจตึงแน่น ความเศร้าที่อธิบายไม่ได้พุ่งเข้ามาในหัวใจรางๆ
ถ้าพูดอย่างนี้ แสดงว่าที่เขาดูแลเธอมาทั้งหมดเป็นเพราะเห็นแก่หน้าพ่อ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้ดูแลเธอด้วยความตั้งใจของเขาเอง
ไม่รู้ทำไม จู่ๆ ใจญาธิดาก็รู้สึกเศร้าหมอง เธอกัดริมฝีปากล่างแล้วหันไป มองภวินท์ด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมกับพูดเน้นคำต่อคำ “จากนี้ไป คุณไม่จำเป็นต้องดูแลฉัน ถ้าคุณพ่อถาม ฉันจะอธิบายให้เขาฟังเอง”
ภวินท์ฟังคำพูดนี้ สบสายตาที่ดื้อรั้นของเธอ หัวใจตึงแน่น ริมฝีปากเหยียดเป็นเส้นตรง ไม่ได้พูดอะไรเป็นเวลานาน
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่บรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัดขึ้นมาอีกครั้ง ภวินท์มองสาวน้อยที่มีท่าทีเย็นชาอันไม่คุ้นเคยตรงหน้าเขา หัวใจพลันขุ่นมัว
ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ยกมือมากดไหล่เธอให้นั่งลงที่ขอบเตียง “พักผ่อนก่อน เดี๋ยวอีกสักครู่ผมจะโทรเรียกคนให้มารับคุณกลับไปส่ง”
พูดจบก็หันหลังเดินไปที่หน้าต่าง เอาโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาพายุ
ดูจากเวลาแล้ว งานกิจกรรมที่นั่นน่าจะจบลงในอีกไม่นาน
เพิ่งต่อสายไปยังไม่มีใครรับสาย ญาธิดาซึ่งนั่งอยู่ที่ขอบเตียงก็ลุกขึ้นแล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉันจะไปห้องน้ำ”
พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไป
ทันทีที่ประตูปิดลง ญาธิดาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเดินไปยังห้องน้ำข้างๆ ด้วยความหดหู่เล็กน้อย
คำตอบของชายหนุ่มราวกับบทสวดมันวนเวียนอยู่ในใจเธอไม่สามารถกำจัดได้
อย่างที่คาด ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอประเมินตำแหน่งของตัวเองในหัวใจของภวินท์สูงเกินไป
เธอเบะปากยิ้มเยาะตัวเอง เดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดู และเห็นข้อความจากออกัส
“ธิดา ทางแพรวาไม่เป็นอะไรมาก”
“ผมเห็นการถ่ายทอดสด คุณโอเคไหม”
“ผมกลับมาที่งานกิจกรรมแล้วนะ แล้วคุณล่ะ”
“……….”
มองดูหลายข้อความที่ส่งมาในเวลาที่แตกต่างกัน ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก ยกมือขึ้นส่งข้อความตอบกลับหาเขา “ฉันไม่เป็นอะไร ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล เรื่องการติดตามผลงานของงานกิจกรรมคงต้องรบกวนคุณแล้ว”
เธอกับออกัสเป็นหัวหน้าจัดงานกิจกรรมครั้งนี้ ไม่ว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น สุดท้ายแล้วทั้งสองคนจะต้องรับผิดชอบร่วมกัน อาจถือได้ว่าดั่งยืนอยู่บนเส้นด้าย ตอนนี้ต้องให้ความสนใจในส่วนของงาน ไม่สามารถให้มันยุ่งเหยิงได้
อีกฝ่ายตอบข้อความกลับมาในเวลาอันรวดเร็ว “ได้เลย ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเถอะ”
ญาธิดาถอนหายใจโล่งอก ล้างมือแล้วออกจากห้องน้ำ ยังไม่ทันเดินถึงสองก้าว ก็เห็นคนหลายคนตรงทางเดินที่อยู่ไม่ไกลตรงมาทางนี้
เมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้า ญาธิดาก็ตกตะลึง ผู้หญิงผมยาวในเสื้อเบลเซอร์ชาเนลสีเบจนั่นคือนิวราไม่ใช่เหรอ
หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง หัวใจของญาธิดาก็ตึงแน่นในฉับพลัน เธอหันหลังโดยไม่รู้ตัว และรีบกลับเข้าไปในห้องน้ำ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์
อ่านไปด่าไปแม่งนางเอกโคตรโง่พระเอกพูดดีด้วยนิดหน่อยก็หายโกรธยอมโง่ให้หลอกใช้...
รำคาญนิสัยนางเอกโคตรอ่อนแอแล้วยอมคน โดนกระทำมาสารพัดแต่ยอมอภัยให้ง่ายๆ...
<script>alert()</script>...