ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 197

ญาธิดาตกใจ รู้สึกถูกแรงกดดันกดทับอย่างอธิบายไม่ถูก เธอเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าบนพื้นและยืนขึ้น ก่อนจะปะทะเข้ากับดวงตาที่ขุ่นมัวและเย็นชาของภวินท์

ทำไมจู่ๆ เขาก็โผล่มา ใช้เทเลพอร์ตเหรอ!

ญาธิดาตกใจมาก รีบซ่อนมือที่บาดเจ็บไว้ข้างหลังโดยอัตโนมัติ “ประธานภวินท์......”

จู่ๆ เขามาทำอะไร หรือได้ยินว่าแพรวาข้อเท้าพลิกเลยรีบมา

สายตาภวินท์ทั้งเย็นชาทั้งขุ่นมัว ขมวดคิ้วแน่น เมื่อเห็นการกระทำของเธอก็ยิ่งเกิดความไม่พอใจ “ซ่อนอะไร”

ซ่อนเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอบาดเจ็บเหรอ

เกรงว่าเธอยังไม่รู้ ที่เธอใช้นิ้วทดสอบความปลอดภัยของผลิตภัณฑ์ได้ถ่ายทอดสดแพร่กระจายไปทั่วอินเทอร์เน็ตแล้ว

ญาธิดาลดสายตาลง ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร ข้อมือก็ถูกอีกฝ่ายจับ

“ตามผมมา”

สีหน้าของชายหนุ่มมืดมนจนน่ากลัว และน้ำเสียงก็แข็งจนสุดจะต้านทาน

“คุณทำอะไรน่ะ!” ญาธิดาร้อนรน พยายามใช้แรงดิ้น “งานกิจกรรมยังไม่จบนะ!”

มันไม่ง่ายที่เธอพยายามจนทำให้ฝูงชนอยู่ในความสงบได้ และตอนนี้งานกำลังจะจบแล้ว จะมาบอกเธอว่าไปแล้วก็ไปเลยได้อย่างไร!

“ผมจะให้พายุอยู่ที่นี่”

ภวินท์เลิกคิ้ว ทิ้งคำพูดประโยคนี้แล้วดึงเธอไปที่รถ

ญาธิดากัดฟันยื้อเขา “ปล่อยนะ ฉันไม่ไป!”

เธอไม่ต้องการตามเขาไป ครั้งก่อนก็พูดอย่างชัดเจนแล้ว ให้เขาไม่ต้องยุ่งเรื่องของเธออีก แล้วนี่เขาทำอะไร!

ภวินท์มองหญิงสาวที่ท่าทีแน่วแน่ เขาหยุดการก้าวกะทันหันแล้วหันหน้ามามองเธอ ดวงตาสีเข้มราวกับน้ำวนลึกเหมือนจะดูดคนเข้าไป

หลังจากหยุดไปครึ่งวินาที เขาก็พูดเน้นคำต่อคำ “มีสองทางเลือก คุณจะเข้าไปเอง หรือจะให้ผมอุ้มคุณเข้าไป”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็เดินเข้ามาหาเธอครึ่งก้าว

ญาธิดาตัวสั่นโดยไม่ตั้งใจ หัวใจพลันว่างเปล่า

เธอมีเหรอจะไม่รู้ว่าภวินท์เป็นคนยังไง เด็ดขาด พูดจริงทำจริง ถ้าเธอยังกล้าต่อต้านอีก กลัวว่าเขาจะอุ้มเธอต่อหน้าทุกคนจริงๆ

เมื่อนึกถึงภาพนั้น ญาธิดาก็อดที่จะสูดมุมปากไม่ได้ นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนเธอจะมองภวินท์ ระดับเสียงลดลงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “ฉันเข้าไปเอง......”

ภวินท์ฟังแล้วเหมือนจะเลิกคิ้วขึ้น แล้วหลีกทางให้

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก กัดฟันก้าวเข้ารถ รู้สึกอึดอัดใจและระบายออกไม่ได้

ทำไมทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าภวินท์ เธอต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ตลอดเลย

ขณะที่คิดเรื่องนี้ ชายหนุ่มก็เดินวนไปด้านหน้ารถแล้ว ก้าวขึ้นฝั่งคนขับ สตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว แล้วเบี่ยงรถออกไป

ด้วยความเร็วตลอดทาง ไม่นานรถก็จอดตรงประตูทางเข้าโรงพยาบาล

ญาธิดารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าภวินท์จะพาเธอมาโรงพยาบาล

เดินเข้าไปในโรงพยาบาล ญาธิดาถึงขั้นถูกพาเข้าห้องทำแผลโดยไม่ต้องลงทะเบียนด้วยซ้ำ

เมื่อหมอเห็นภวินท์ ก็ทักทายเขาด้วยความเคารพ หลังจากพูดอะไรนิดหน่อยแล้วจึงเริ่มเตรียมสิ่งที่จะทำ

ญาธิดามึนงงเล็กน้อย มองดูท่าทางของภวินท์ เป็นไปได้ไหมว่าก่อนเธอมาได้มีการติดต่อโรงพยาบาลและแพทย์ไว้แล้ว

เธอยังไม่ทันได้สติ พยาบาลข้างๆ ก็แกะปลาสเตอร์ที่พันบนมือของเธอออกแล้ว และเตือนเบาๆ ว่า “จะเริ่มฆ่าเชื้อนะคะ”