ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 2

เมื่อเสียงคำสุดท้ายของภวินท์สิ้นสุดลง รถก็ได้จอดลงตาม

เวลานี้ ผู้ช่วยพายุที่นั่งเงียบอยู่ด้านหน้า ได้ลงจากรถแล้วทำการเปิดประตูรถให้กับญาธิดา จากนั้นทำท่าผายมือเชิญ

“ที่ว่าการอำเภอ?”

เมื่อเห็นจุดหมายปลายทาง  ญาธิดาแทบไม่อยากจะเชื่อ แล้วใช้มือหยิกแขนของตัวเองแรง ๆ เจ็บจนหน้าบิดเบี้ยวไปทันใด

นี่……นี่เร็วไปไหม?

เหมือนเธอยังไม่ได้เตรียมพร้อมเลย อีกอย่างค่อนข้างบังคับเกินไปหรือเปล่า

ญาธิดาอยากจะถอยหลัง แต่พายุที่อยู่ข้าง ๆ กลับเดินเข้ามา แล้วตะโกนเรียกด้วยรอยยิ้ม “คุณญาธิดาครับ”

“ฉัน ฉันไม่ได้เอาบัตรมาด้วย” ญาธิดาลนลานหาข้ออ้างให้ตัวเอง

เพราะถึงอย่างไร ก็ไม่เคยได้ยินใครพูด ว่านัดบอดกันแล้วจดทะเบียนสมรสเลย!

พายุยิ้ม พาญาธิดาเดินเข้าไปด้านใน “ไม่เป็นไรครับ”

วิธีการของพายุ ทำให้ญาธิดารู้สึกเหมือนขึ้นหลังเสือจะลงก็ลงยาก เธอหันกลับไปมองภวินท์ที่ยังนั่งอยู่บนรถครู่หนึ่ง

นึกถึงท่าทางของเขาเมื่อสักครู่ ถ้าหากว่าเธอหนีไปตอนนี้ ภวินท์จะฆ่าเธอไหม

ครั้นแล้ว ญาธิดาจึงต้องจำยอมเดินตามพายุเข้าไปที่ว่าการอำเภอ

ไม่ถึงสิบนาที ญาธิดาก็ออกมาจากที่ว่าการอำเภอ ในมือถือเล่มสีแดงออกมาด้วย

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ร้อนแรงแยงดวงตา

ญาธิดาตบหน้าของตัวเอง ยังรู้สึกว่าเหมือนกับฝัน

เธอจดทะเบียนสมรสกับภวินท์หรือเนี่ย โดยไม่ต้องใช้บัตรประจำตัว และก็ไม่จำเป็นต้องให้ฝ่ายชายปรากฏตัวด้วย แค่นี้ก็ทำให้ตัวเองกลายเป็นนางไปแล้ว?

เธอยังรู้สึกว่าทั้งหมดนั้นไม่ใช่เรื่องจริง

พายุเป็นผู้ช่วยพิเศษส่วนตัวระดับสูงของภวินท์ ตำแหน่งก็ค่อนข้างสูง ถือว่าเป็นหัวหน้าของหัวหน้าของญาธิดา

ถูกเขายื่นนามบัตรมาให้ ญาธิดารู้สึกประหม่า สองมือรับมา และก็กล่าวขึ้น “ขอบคุณค่ะ  ผู้จัด”การ……

แต่ยังไม่ทันได้พูดจบ  ญาธิดาตระหนักได้ว่าไม่ถูกต้อง จึงรีบหุบปากทันที

คำเรียกผู้จัดการพายุนี้ ใช้เรียกเฉพาะในบริษัทเท่านั้น พวกเธอตั้งฉายาให้พายุว่า ถ้าภวินท์คือฮ่องเต้ อย่างนั้นคุณพายุก็คือหัวหน้าพ่อบ้านแล้ว

“คุณผู้หญิง คุณอย่าได้เกรงใจกระผมเลยนะครับ” พายุกล่าวอย่างสุภาพ

เห็นพายุยิ้มอย่างเป็นกันเอง ญาธิดากลืนน้ำลาย แล้วไม่ได้พูดอะไร

เธอรู้สึกเพียงว่าวันนี้ราวกับฝัน โดยเฉพาะช่วงเวลาสามชั่วโมงในการนัดบอด เธอนั้นกลับกลายเป็นนางไปเสียแล้ว

ตอนนี้คิด ๆ ดู การกระทำเมื่อสักครู่ช่างบุ่มบ่ามเกินไป ไม่ควรเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นเจ้านายตัวเอง จึงต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข และก็ไม่รู้ว่าอีกสักครู่ที่กลับบ้านไป จะบอกคุณแม่อย่างไรดี