ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 20

ญาธิดาครุ่นคิดอยู่นาน แต่ก็ไม่สามารถคิดไอเดียดีๆ ออกมาได้

แต่อย่างไรก็ตาม วันเกิดของดร.ยติภัทรเป็นวันสำคัญ ในเมื่อเธอและภวินท์จดทะเบียนสมรสกันแล้ว ครอบครัวจะออกไปทานอาหารเย็นด้วยกันก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่

คงจะดีกว่าถ้าพูดกับภวินท์ให้ชัดเจน และขอความเห็นจากเขา

หลังจากตัดสินใจได้ ญาธิดาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากที่ภาระในใจของเธอเบาลงแล้ว ก็ผล็อยหลับไป

มาเจอภวินท์อีกครั้ง ก็เป็นช่วงบ่ายวันถัดไป ญาธิดาอยู่ในห้องจนรู้สึกเบื่อ เมื่อได้ยินเสียงรถมาจากหน้าต่าง เธอก็มองไปที่หน้าต่าง เห็นรถที่คุ้นเคยขับเข้ามา

สักพักก็มีเสียงเปิดประตูทางห้องหนังสือที่ทางเดินชั้น 2 ญาธิดาผลักประตูแล้วเดินออกจากห้องนอนทันที เมื่อเดินมาถึงบันไดก็เห็นป้าจันทร์ยกน้ำชาที่เพิ่งชงมาใหม่ๆ ขึ้นมา

ญาธิดาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "ป้าจันทร์ ภวินท์กลับมาแล้วเหรอคะ?"

"ใช่ค่ะ คุณชายเพิ่งกลับมา แต่ดูเหมือนเขาจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก สีหน้าเขาไม่ค่อยดีนัก"

"เหรอคะ?"

ญาธิดารู้สึกประหม่าขึ้นทันที เธอรอให้ภวินท์กลับมาและวางแผนที่จะบอกเขาเกี่ยวกับวันเกิดของพ่อเธอในวันพรุ่งนี้ แต่ดันเป็นช่วงเวลาที่เขาอารมณ์ไม่ดี

ป้าจันทร์ถามด้วยความสงสัย "เป็นอะไรไปคะคุณนาย มีอะไรรึเปล่า?"

"ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ" ญาธิดาพูด เหลือบมองที่ถาดในมือของเธอ และเอื้อมมือไปหยิบอย่างรวดเร็ว "ป้าจันทร์คะ เรื่องชาเดี๋ยวฉันจัดการเองค่ะ ฉันไปส่งให้"

"ได้ค่ะ งั้นระวังด้วยนะคะ"

เมื่อรับถาด ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปที่ห้องหนังสือทันที

ยังไงเรื่องนี้ก็รอช้าไม่ได้แล้ว คุณหญิงปภาวีจองโรงแรมสำหรับทานอาหารเย็นไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว ส่งที่อยู่และเวลาให้เธอแล้วด้วย ถ้าเธอจัดการทางนี้ไม่สำเร็จ คงโดนคุณหญิงปภาวีดุแน่ๆ

เมื่อเดินไปที่ประตู ญาธิดาก็ปล่อยมือข้างหนึ่ง ยกมือขึ้นแล้วเคาะประตู

"เข้ามา"

เมื่อได้ยินเสียงเย็นชาของชายที่อยู่ข้างใน ญาธิดาก็รวบรวมความกล้าเพื่อดันประตูเข้าไป

ภวินท์กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ จ้องมองที่คอมพิวเตอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง ใบหน้าของเขาเย็นชากว่าปกติเล็กน้อย

ญาธิดาเดินไปที่โต๊ะพร้อมกับชาและพูดเบาๆ ว่า "นี่คือชาที่ป้าจันทร์เพิ่งชง ฉันจะนำมาให้คุณค่ะ"

"อืม"

ภวินท์ตอบเบาๆ โดยไม่เงยหน้าขึ้น

ญาธิดาหยุดความคิด และหยิบกาน้ำชาและรินชาให้เขา แล้วถามว่า "วันนี้......เหนื่อยจากการทำงานมากเลยใช่ไหมคะ?"

"นิดหน่อยน่ะ" ภวินท์พูดและเงยหน้าขึ้นมองเธอ น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย "แผลที่คอทำใหม่แล้วรึยัง?"

"เอ่อ...ทำแล้วค่ะ"

ความห่วงใยอย่างกะทันหันของชายผู้นี้ทำให้จังหวะของญาธิดาหยุดชะงัก "คือ......"

ภวินท์มองไปที่เธอ "มีอะไรอีกรึเปล่า?"

ญาธิดาฝืนยิ้มและถามอย่างเป็นกันเองว่า "ก็ไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อยากคุยกับคุณ ฉันอยู่ที่นี่มาสองสามวันแล้วและยังไม่ได้เจอพ่อแม่คุณเลย จริงๆ แล้ว ฉันอยากรู้เกี่ยวกับพ่อแม่คุณ......"

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอพบว่าสีหน้าของภวินท์เข้มลงอย่างกะทันหัน และเธอก็หยุดพูดหลังจากรู้ตัว

เธอรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูก และสงสัยว่า "ฉัน......ฉันพูดอะไรผิดรึเปล่าคะ?"

ใบหน้าของภวินท์จริงจังขึ้นมา ดวงตาของเขาเย็นชา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอดกลั้นอะไรบางอย่างไว้ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยืนขึ้น จ้องไปที่ญาธิดาอย่างราบเรียบ และพูดอย่างเคร่งขรึม "ญาธิดา คุณว่างมากเกินไปรึเปล่า?"