ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 213

เช้าวันต่อมา ญาธิดาตื่นแต่เช้า สวมเชิ้ตกระโปรงสีเหลืองทรงเพรียว สวมรองเท้าลำลองสีขาว แล้วออกจากบ้านไปพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ

เธอตั้งใจจะออกจากบ้านมาก่อนครึ่งชั่วโมง อ้อมไปซื้อขนมที่คุณย่าชอบ จากนั้นก็นั่งรถไฟใต้ดินตรงไปที่สวนนิเวศน์

เพิ่งมาถึงประตูใหญ่ทางเข้าสวนนิเวศน์ไม่นาน ก็มีรถสีดำคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าญาธิดา

ประตูรถเปิดออก คุณย่าชะโงกศีรษะออกมาด้วยความตื่นเต้น โบกมือให้ญาธิดา “ธิดา!”

ญาธิดาส่งเสียงตอบ ยิ้มหวานแล้วรีบเข้าไปพยุงเธอลงจากรถ

“ช่วงนี้ย่าอึดอัดจะแย่อยู่แล้ว พอเจอเธอ ฉันก็อารมณ์ดีขึ้นมากเลย!”

เมื่อคุณย่าลงจากรถ ก็จับมือญาธิดามาพูดไม่หยุด ประตูรถอีกฝั่งก็เปิดออก ชายร่างสูงใหญ่สวมชุดบอดี้การ์ดเดินมา พูดกับคุณย่าด้วยความเคารพ “นายท่าน ต้องการรถเข็นไหมครับ?”

เมื่อคุณย่าได้ยิน ก็ทำหน้าบึ้งตึง โบกมือให้กับเขา “กว่าจะได้ออกมาเดินเล่น จะเอารถเข็นไปทำไม มีธิดาอยู่ นายไม่ต้องตามมานะ”

บอดี้การ์ดขมวดคิ้ว เอ่ยปากอย่างลำบากใจเล็กน้อย “คุณภวินท์สั่งมาเป็นพิเศษ ให้ผมรับผิดชอบความปลอดภัยของคุณครับ”

คุณย่าโบกมือปฏิเสธอย่างดื้อดึง “มีธิดาอยู่ด้วยฉันไม่เป็นไร นายไม่ต้องตามมาแล้ว ไม่บ่อยนักที่ฉันจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง”

บอดี้การ์ดคนนั้นเห็นว่าโน้มน้าวไม่ได้ ก็ทำได้แค่ตอบตกลง ไม่ตามไปอีก

เดินออกมาไม่กี่ก้าว คุณย่าก็อดทำเสียงฮึดฮัดไม่ได้ “นี่บอดี้การ์ดที่เจ้าวินหามาให้ย่า ร่างสูงใหญ่ แต่นิสัยเหมือนก้อนหิน น่าอึดอัดมาก นั่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้ น่าเบื่อมาก!”

เห็นคุณย่าบ่นเหมือนเด็ก ญาธิดาก็ยกมุมปากอย่างอดไม่ได้ หัวเราะเบาๆ แล้วพูดโน้มน้าว “พวกเขาหวังดีกับคุณย่านะคะ วันนี้ฉันอยู่กับย่า เที่ยวให้เต็มที่เลยค่ะ”

คุณย่าได้ยินดังนั้น ก็จับมือญาธิดาแน่น ลูบหลังมือเธอเบาๆ ยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้น “เธอยังใส่ใจ เข้าใจฉันเหมือนเดิมเลย!”

เดินเข้ามาในสวนนิเวศน์ สิ่งที่เข้ามาในสายตาคือสนามหญ้าสีเขียวขนาดใหญ่ มีรูปแกะสลักและศาลาขนาดเล็กแตกต่างกันออกไปตั้งอยู่

วันนี้อากาศดีมาก ท้องฟ้าแจ่มใส เด็กน้อยจำนวนมากกำลังเล่นว่าวที่สนามหญ้า พอดูไกลๆ ก็น่าพึงพอใจมาก

ญาธิดาและคุณย่าเดินไปด้วยคุยไปด้วย บรรยากาศกลมกลืนกัน

คุณย่ามองเหล่าเด็กๆ เล่นเกมกัน ดวงตาก็วาดโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว ชี้ให้ญาธิดามองไป “เธอดูสิ พวกเด็กน้อยกลุ่มนั้น น่ารักกันมากเลย!”

“คนมันแก่แล้วน่ะ ก็ชอบดูอะไรที่มีชีวิตชีวา ก็เลยชอบเด็ก ถ้าเธอกับภวินท์สามารถ……”

คุณย่าพูดไปพูดมา ก็ดึงญาธิดากับภวินท์มาเกี่ยวข้องโดยไม่รู้ตัว ยังพูดไม่จบ ก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม จึงหยุดพูดทันที

ญาธิดาที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ รอยยิ้มบนหน้าก็แข็งทื่อ ไม่รู้ทำไมในใจรู้สึกเจ็บปวดนิดหน่อย

ถ้าพูดถึงเด็ก เธอกับภวินท์เคยมีลูกด้วยกันหนึ่งคน ชีวิตตัวน้อยอันแสนสั้นนั้น……

เห็นสีหน้าญาธิดามีความผิดหวัง คุณย่าก็รีบพูดขึ้น “ไม่พูดแล้วๆ ย่าผิดเอง ที่เอาแต่พูดเรื่องในอดีต……”

ญาธิดายิ้มจางๆ พูดขึ้นเบาๆ “ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า”

คุณย่าได้ยินดังนั้น ก็ลูบมือเธอ เดินไปข้างหน้าพร้อมพูดเบาๆ “จริงๆ แล้วย่าชอบเธอมาก และอยากให้วินคืนดีกับเธอด้วย แต่ย่าเคารพการตัดสินใจของเธอ ถึงเธอไม่กลับมาใช้ชีวิตกับวิน ฉันก็ยังเป็นย่าของเธอเหมือนเดิม”

ไม่กี่ประโยคของคุณย่า ทำให้ญาธิดาแสบปลายจมูก รู้สึกประทับใจ

ไม่คิดว่า คุณย่าจะเห็นเธอเป็นคนในครอบครัวอยู่ตลอด

เธอหายใจเข้าลึกๆ เค้นยิ้มออกมา ยกยิ้มมุมปากให้เธอ “คุณย่า ฉันก็จะอยู่กับคุณย่าตลอด ภวินท์ก็จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง เขามีคนที่อยากปกป้อง ฉันก็เคารพการตัดสินใจของเขาเหมือนกันค่ะ”

สิ้นเสียงของเธอ สีหน้าคุณย่าก็เปลี่ยนไป หยุดชะงักไปสักพัก เหมือนพยายามเข้าใจความหมายในคำพูดเธอ รู้ตัวอีกทีก็ถามขึ้นว่า “เธอหมายถึง……วินเขามีคนที่ชอบเหรอ?”

ญาธิดาได้ยินคุณย่าถามแบบนี้ ก็ตอบสนองทันที บางทีเรื่องของนิวรา คุณย่าอาจจะยังไม่รู้ก็ได้นะ เมื่อครู่นี้เธอพูดออกไปโดยไม่ได้ระวัง!