ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 212

ญาธิดาก้มศีรษะลงต่ำ ไม่กล้าเงยหน้าอีก เธอหยิบปากกาข้างๆ ขึ้นมา เริ่มวาดรูปบนกระดาษอย่างลุกลี้ลุกลน ซ่อนความตื่นตระหนกของเธอ

ผ่านไปนานสักพัก ได้ยินภวินท์เอ่ยมอบหมายงาน ญาธิดาถึงได้โล่งใจ

การจัดประชุมครั้งนี้ ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ

การประชุมดำเนินมาเกินกว่าครึ่งแล้ว ญาธิดาค่อยๆ ผ่อนคลาย เหลือบมองกระดาษโน้ตข้างๆ เธอรู้สึกค่อนข้างเบื่อ หยิบปากกาขึ้นมาวาดสเก็ตช์ลูกแมวบนนั้น

ดูไปดูมา เธอก็หยิบปากกาขึ้นมาเขียนหนึ่งประโยค “อย่าโกรธนะ～”

นี่คือการ์ตูนที่เขียนตามอารมณ์ซึ่งเธอบังเอิญเห็นในโทรศัพท์ รู้สึกน่าสนใจดี จึงวาดหลายๆ ภาพที่จำมาจากความทรงจำ แล้วหยุดลงอย่างอารมณ์ค้าง

เงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง การประชุมก็ดำเนินมาถึงจุดจบแล้ว

ภวินท์เอ่ยสั่งพายุ “รับหนังสือรายงานของแต่ละแผนกมา”

พายุได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้าตอบรับ

ญาธิดาเงยหน้าขึ้น เห็นพายุเดินมาหาเธอ เธอรีบปิดหนังสือรายงานแล้วยื่นมือส่งไป

ดูเหมือนว่าเพราะการประชุมสิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง จึงฉวยโอกาสตอนว่างคุยกันเบาๆ ไม่กี่ประโยค

ในเวลานี้ พี่แนนก็เข้ามาใกล้ มองญาธิดาแล้วกดเสียงต่ำพูดขึ้น “วันนี้รายงานได้ไม่เลวเลย”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น ก็ยกมุมปากอย่างเขินอาย ตอบกลับเบาๆ “เพราะพี่แนนสอนมาดีค่ะ”

ตำแหน่งหลักของโต๊ะประชุม ภวินท์เงยหน้าขึ้นเห็นญาธิดามีรอยยิ้มบนใบหน้า ยิ้มอย่างสดใส เขาขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้

เมื่อวานเธอตบเขา วันนี้ยังพูดคุยหัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขายับยั้งความไม่พอใจในดวงตา ยื่นมือรับหนังสือรายงานกองหนึ่งที่พายุส่งมา หยิบขึ้นมาพลิกไปมา

เมื่อครู่นี้ฟังรายงานของแต่ละแผนก เขามีแผนในใจอยู่แล้ว ตอนนี้อ่านอีกสักรอบ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรตกหล่นและข้อผิดพลาด

หลังจากพลิกดูรายงานไปหลายฉบับ เขากวาดตามอง เห็นผู้จัดรายงานคือ “ญาธิดา” อย่างชัดเจนบนหนังสือรายงานแผนกธุรการ สายตาเขาหนักอึ้ง หยิบเอกสารฉบับนั้นขึ้นมาอ่าน

เพิ่งเปิดมัน สิ่งแรกที่สะดุดตาคือกระดาษโน้ตใบหนึ่ง บนนั้นสเก็ตช์การ์ตูนลูกแมวด้วยปากกาสีดำ มีประโยคหนึ่งข้างๆ —— “อย่าโกรธนะ～”

ดวงตาดำสนิทของภวินท์หยุดนิ่งทันที ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว

นี่เธอทำบ้าอะไร?

ขอโทษเขาด้วยวิธีนี้? นี่มันไม่เด็กไปหน่อยเหรอ แล้วประโยคขอโทษงี่เง่าอย่างชัดเจนนั่นมันอะไรกัน?

สองวินาทีต่อมา เขายกมือขึ้นพลิกเอกสารต่อ พลิกไปไม่กี่ที ก็วางหนังสือรายงานฉบับนั้นลง

เขาเงยหน้า สายตาหนักอึ้ง มีความเย็นยะเยือก กวาดตามองทุกคน

ถูกเขามองเช่นนี้ ทุกคนนึกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ประหม่าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าหายใจแรงด้วย

“หนังสือรายงานของบางแผนก ไม่มีความจริงใจอะไรเลย”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ ภวินท์ก็ลุกขึ้น เดินไปข้างนอกด้วยใบหน้าเย็นชา

พายุชะงัก รีบหยิบหนังสือรายงานบนโต๊ะขึ้นมาทันที แล้วพูดว่า “จบการประชุม” แล้วรีบเดินตามออกไปอย่างรวดเร็ว

คนในห้อง ต่างมองหน้ากัน

ไม่มีใครคาดคิดว่าตอนประชุมจบแล้ว จู่ๆ ภวินท์ก็โกรธ

“เกิดอะไรขึ้นอ่า?”

“ใครจะไปรู้ล่ะ……”

“……”

เสียงบทสนทนาต่างๆ ผสมกันไป เสียงยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ ญาธิดาก็ค่อนข้างงุนงง มองดูรอบๆ แล้วมองพี่แนนอีกครั้ง เอ่ยปากถามขึ้น “พี่แนน เกิดอะไรขึ้นคะ?”

พี่แนนยักไหล่ “อาจจะเป็นเพราะหนังสือรายงานแผนกไหนสักแผนกทำไม่ได้มาตรฐานล่ะมั้ง”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น ก็ไม่ได้คิดมาก เก็บของแล้วก็ตามพี่แนนกลับไปที่แผนกธุรการ

“คุณภวินท์ เกิดอะไรขึ้นครับ?”

พายุเดินตามภวินท์กลับมาถึงสำนักงานCEO แล้วเอ่ยถามอย่างหยั่งเชิง