ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 211

“พวกคุณ……”

อัญมณียิ้มอย่างคลุมเครือ กะพริบตาลึกลับให้กับพวกเขา รวมถึงปลายเสียงที่เธอจงใจลากยาว ทำให้คนคิดไปไกล

ญาธิดาฟังออกถึงเจตนาในคำพูดเธอ ก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

ธีทัตที่อยู่ข้างๆ มองญาธิดา แล้วมองอัญมณี แววตาบ่งบอกให้เธออย่าพูดมั่วๆ

อัญมณีเข้าใจ กระตุกปากยิ้ม เอื้อมมือไปควงแขนญาธิดา “จัดการขั้นตอนเรียบร้อยหมดแล้ว เราไปกันเถอะ?”

ญาธิดาพยักหน้า เมื่อเงยหน้าก็สบตาธีทัตโดยบังเอิญ ทั้งคู่ล้วนตกตะลึง แล้วละสายตาหนีโดยไม่ได้นัดหมาย

ดูเหมือนบรรยากาศจะเต็มไปด้วยความรู้สึกคลุมเครือพูดไม่ถูก ญาธิดาได้สติกลับมา ก็รีบก้าวตามอัญมณีออกไปจากห้อง

ดูเหมือนตั้งแต่ที่เธอป้อนน้ำให้ธีทัตกับมือตัวเอง ระยะห่างระหว่างพวกเขาก็แคบลงโดยไม่รู้ตัว

ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ก็ปล่อยให้แมทธิวขับรถไปส่งพวกเขา

มาถึงเขตชุมชนของญาธิดาก่อน รถจอดใต้ตึกคอนโด เธอก็บอกลาพวกเขา “งั้นฉันกลับก่อนนะ ไว้เจอกัน”

หลังจากบอกลา ญาธิดาก็เปิดประตูลงจากรถ เดินก้าวเข้าตึกคอนโด

บนรถ ธีทัตหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ภายในรถสลัว ดวงตาอ่อนโยนสดใสของเขามองตามแผ่นหลังญาธิดาไปตั้งแต่ต้นจนจบ

จนกระทั่งรถสตาร์ต ในที่สุดอัญมณีก็มองต่อไปไม่ไหว “พอได้แล้วพี่! เธอไปแล้ว!”

ธีทัตหันศีรษะกลับมา ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึม ไม่กี่นาทีต่อมา จู่ๆ เขาก็เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น พูดขึ้นทีละคำ “ฉันคิดดีแล้ว ฉันจะสารภาพรักกับธิดา”

เมื่ออัญมณีได้ยิน ก็เบิกตากว้างทันที มองหน้าแมทธิวด้วยความตกใจเหมือนกัน ไม่กี่วินาทีต่อมา ถึงจะสงบลง “พี่? ฉันไม่ได้ยินผิดใช่ไหม?”

พี่ชายเธอคิดจะสารภาพรักจริงๆ เหรอ?

ยังไงแล้ว ผู้หญิงที่อยู่ล้อมรอบธีทัตตั้งแต่เล็กจนโตนั้นมีไม่น้อย แต่เขาไม่เคยมองใคร ก่อนหน้านี้เธอมองออกว่าเขาปฏิบัติกับญาธิดาไม่เหมือนกับคนอื่น แต่นึกว่าเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ไม่คิดว่าจะจริงจัง

ธีทัตพยักหน้าโดยไม่ลังเลสักนิด “อืม”

ความรู้สึกที่เขามีต่อญาธิดา ไม่ใช่ความเสแสร้ง

“งั้นก็ดีเลย!” อัญมณีปรบมือด้วยความดีใจ “เพื่อนสนิทฉันกลายเป็นพี่สะใภ้ฉัน มันก็สุดยอดไปเลยนี่!”

เมื่อก่อนเธอก็เคยล้อเล่นหยอกล้อญาธิดาต่อหน้าหล่อนต่างๆ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ดูเหมือนเรื่องนี้จะเป็นไปได้จริงๆ!

ญาธิดากลับมาถึงบ้าน ก็นั่งโซฟาด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า

เธอพิงบนหมอนอิงตามอำเภอใจ เมื่อหลับตาลง ก็นึกถึงที่เธอตบหน้าภวินท์ที่บาร์เมื่อสักครู่นี้

ไม่ควรเลย ไม่ควรเลยจริงๆ เธอไม่ควรลงมือทำร้ายเขา

จิตใจเกิดความรู้สึกละอายใจ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดกล่องบทสนทนาที่คุยกับภวินท์ ลังเลไปลังเลมา หลังจากพิมพ์คำว่า “ขอโทษนะ” ออกไปสามคำก็ลังเลอีกครั้ง ไม่มีความกล้าที่จะกดส่งไปจริงๆ

สามคำที่เบาหวิว ถ้าไม่แสดงความจริงใจสักนิด เขาก็ไม่มีวันยอมรับและให้อภัยเธอ

ช่างเถอะ คิดหาวิธีอื่นดีกว่า

ญาธิดาถอนหายใจยาวเหยียด ก้าวเข้าห้องนอนไป

เช้าวันรุ่งขึ้น บริษัทจัดประชุมแผนก ญาธิดาจัดระเบียบเอกสารรายงานเรียบร้อย เอาไปให้พี่แนนแล้ว

พี่แนนรับเอกสารมาพลิกดู พยักหน้า เงยหน้ามองญาธิดาแล้วพูดเบาๆ “เดี๋ยวเธอไปประชุมกับฉัน”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น อาการง่วงนอนก็หายไปเกินกว่าครึ่ง กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที “ไปประชุมแผนกกับพี่เหรอ?”

พี่แนนพยักหน้าเล็กน้อย “อืม ควรฝึกเธอให้เต็มที่หน่อย”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ญาธิดาก็แอบดีใจ เมื่อก่อนประชุมสำคัญแบบนี้ภายในแผนก พี่แนนจะพาพิชญ์สินีไปประชุมด้วย

คราวนี้พาเธอไปประชุม ก็แสดงว่าพี่แนนยอมรับเธอแล้ว