ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 210

ไม่รอให้เธอเข้าใจ พายุก็เดินออกมาจากบาร์ และเดินตรงไปที่รถ ขับรถไป

ภวินท์ขึ้นรถด้วยสีหน้าเย็นชา

ถึงแม้เมื่อครู่นี้เธอยังไม่แน่ใจว่าหลุยส์หมายถึงอะไรกันแน่ แต่สิ่งที่เธอแน่ใจคือ ถึงเธอจะตามไปขอโทษในตอนนี้ เกรงว่าภวินท์ก็จะไม่ยกโทษให้เธอ

ช่างเถอะ กลับบาร์ไปหาอันอันก่อนดีกว่า

ญาธิดาหันหลังเดินไปที่บาร์อย่างหดหู่เล็กน้อย

สตาร์ตรถ ภวินท์กวาดตามองไปนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นแผ่นหลังโดดเดี่ยวของหญิงสาว คิ้วก็ขมวดแน่น

ในเวลานี้ หลุยส์ที่นั่งข้างๆ ก็หันศีรษะไปทันที มองเขาพร้อมยิ้มหวาน ในดวงตามีรอยยิ้มคลุมเครือ

ภวินท์ละสายตากลับมา เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา แล้วทำเสียงฮึดฮัด “นายไม่ได้เอารถมาเหรอ?ต้องติดรถไปด้วย?”

“ฉันดื่มเหล้ามา” หลุยส์ยิ้ม ในสายตาแฝงไปด้วยการตรวจสอบ ยิ้มขณะพูดขึ้น “ขับรถไม่ได้”

ภวินท์ไม่สนใจเขา ละสายตากลับมา แก้มซ้ายค่อนข้างชาเล็กน้อย เขาเปลี่ยนท่า เอนพิงหลังตามอำเภอใจ แล้วหลับตางีบหลับ

หลุยส์ที่อยู่ข้างๆ เห็นดังนั้น ก็นั่งไขว่ห้าง พูดขึ้นเอื่อยๆ “นายไม่สงสัยเหรอว่าเมื่อกี้เราคุยอะไรกัน?”

เมื่อครู่นี้ตอนเขากับญาธิดาคุยกันเสร็จหันหลังกลับมา เห็นได้ชัดถึงสายตาภวินท์กวาดตามองมาทางพวกเขาเหมือนตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ

ชายหนุ่มข้างกายเหมือนไม่ได้ยินคำพูดเขา ไม่พูดอะไรเลย

ไม่บ่อยนักที่จะเจอเหตุการณ์ภวินท์เสียเปรียบ แน่นอนว่าหลุยส์จะยอมแพ้ง่ายๆ ไม่ได้ ทำเสียงจึ๊สองที แล้วพูดต่อ “จะว่าไปแล้ว นี่คงเป็นครั้งแรกที่นายเสียหายต่อหน้าผู้หญิงใช่ไหม?”

เขาเพิ่งพูดจบ ชายหนุ่มที่หลับตาอยู่ข้างๆ ก็ลืมตาขึ้นทันใด มองมาทางเขาด้วยสายตามืดมนเย็นชา

แต่หลุยส์ดันยิ้มแล้วถามต่ออย่างไม่กลัวตาย “ไม่สนใจเธอจริงเหรอ?”

ดวงตาภวินท์มีความโกรธเกิดขึ้นจางๆ แล้วหันไปสั่งพายุ “จอดรถ เอามันลงไป”

เห็นเขาเอาจริงเอาจังขึ้นมา หลุยส์ก็ยิ้มไม่ออก รีบขอความเมตตา “โอเคๆๆ! ฉันไม่พูดแล้ว! ไม่พูดแล้ว!”

เห็นเขาเป็นแบบนี้ ภวินท์ก็ไม่พูดอะไรมาก หลับตาพักผ่อนต่อ

เมื่อครู่นี้เขาเพิ่งโดนตบมา กำลังโกรธจัด ยั่วโมโหเขาในเวลานี้ รนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง?

จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่เล็กจนโต เขายังไม่เคยเจอผู้หญิงที่กล้าตบเขาจริงๆ!

นึกถึงหญิงสาวที่มีท่าทางเหมือนแมวป่ามาก ภวินท์ก็ขมวดคิ้ว จิตใจก็เกิดความหงุดหงิด

หลุยส์ที่อยู่ด้านข้างก็เห็นสีหน้าเขาทั้งหมด มุมปากยกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

จะว่าไปแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ภวินท์อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เพราะผู้หญิงคนหนึ่ง

กลับมาถึงบาร์ ญาธิดาเพิ่งเดินไปถึงเคาน์เตอร์บาร์ ก็ได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นเคยดังมาจากข้างๆ “ธิดา!”

อัญมณีวิ่งมา ด้วยสีหน้าประหม่าเล็กน้อย ทันทีที่มาถึงก็รีบดึงเธอเข้าไปดูแล้วดูอีก “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร” ญาธิดารู้สึกถึงความผิดปกติ “เธอเป็นอะไร?”

เห็นได้ชัดว่าสีหน้าอัญมณีผิดปกติ

เธอพูดขึ้นอย่างค่อนข้างกังวล “พี่ชายฉันเกิดเรื่องแล้ว ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล เมื่อกี้ฉันรับโทรศัพท์เขา เลยไม่ได้สนใจทางด้านเธอ ภวินท์ไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”

เมื่อญาธิดาได้ยิน ก็รีบถาม “เปล่า พี่ชายเธอเขาเป็นอะไร?”

“ถูกชนท้ายรถ ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ตอนนี้ฉันต้องไปโรงพยาบาล”

“งั้นให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม?”

ในเวลานี้ อัญมณีไปคนเดียว ก็ไม่รู้จะโอเคไหม ให้เธอไปเป็นเพื่อนจะดีกว่า

แมทธิวที่อยู่ข้างๆ เอ่ยปากพูดขึ้น “ฉันจะขับรถไปส่งพวกเธอ”

ทั้งสามออกจากโรงแรม รีบตรงไปโรงพยาบาลโดยไม่รอช้า

พวกเขามาถึงห้องผู้ป่วยแล้ว ผลักเปิดประตูห้องผู้ป่วยอย่างรีบร้อน แล้วพุ่งเข้าไปทันที

เห็นธีทัตนั่งบนเตียงผู้ป่วย อัญมณีก็รีบถาม “พี่ พี่เป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บสาหัสไหม!”

ธีทัตเห็นสามคนจู่ๆ ก็พรวดเข้ามา ก็อึ้งก่อนอันดับแรก สายตาชำเลืองเห็นญาธิดา การแสดงออกก็อ่อนโยนขึ้นมา