ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 209

เพราะประหม่า น้ำเสียงของเธอจึงสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ สบตากับดวงตาที่มืดมิดและลึกล้ำของชายหนุ่ม แต่ภายในสองวินาที เธอก็ละสายตาไปทันที

ในช่วงครึ่งหลังของเพลง เธอร้องอย่างสั่นๆ ไม่ได้นิ่งๆ สบายๆ เหมือนอย่างตอนแรก

หลังจากฝืนร้องจนจบเพลง ญาธิดาก็ยืนขึ้นโค้งคำนับให้ทุกคนในกลุ่มผู้ชมเล็กน้อย และกำลังจะลงจากเวที

ขณะนั้นภวินท์ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจือความแข็งกร้าวพอสมควร “ผมขอเพลงได้ไหม”

ญาธิดาหยุดก้าวในฉับพลัน เลื่อนสายตาขึ้นไปสบตาของเขา และเห็นความเย็นชาเยาะเย้ยเล็กน้อยในแววตาเขา ใจเธอกระตุกทันที

เขาคิดว่าเธอเป็นนักร้องที่นี่หรือไง

เมื่อเห็นว่านานมากเธอก็ไม่ยอมตอบ ภวินท์จึงนั่งตัวตรงขึ้นเล็กน้อย จ้องมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจอย่างไม่ปิดบัง “ขอเพลงเดียว ราคาเท่าไร”

ประโยคนี้สำหรับญาธิดาเหมือนเป็นการตบหน้าเสียงดัง ทำให้แก้มของเธอแสบร้อนผ่าว

เขาจงใจพูดแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย ชัดเจนว่าต้องการให้เธอขายหน้า!

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึก กัดฟัน แววตาเจือความโกรธ จ้องเขาพลางพูดเน้นคำต่อคำ “ขออภัย ฉันไม่ร้อง”

เธอทิ้งประโยคนี้ไว้ แล้วกำหมัดแน่นลงจากเวที เดินไปโดยไม่หันกลับมามอง

ภวินท์เห็นดังนั้นจึงยิ่งขมวดคิ้วแน่น ลุกขึ้นทันทีและรีบก้าวเดินไล่ตามไป

ญาธิดาเลื่อนสายตาขึ้นมองไปที่บาร์ ทางนั้นไม่มีร่างของแมทธิวกับอัญมณีแล้ว เธอได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวรีบร้อนมาข้างหลัง เธอกัดฟันและเดินไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

“ญาธิดา!”

เสียงเจือความโกรธของชายหนุ่มดังมาจากด้านหลัง ญาธิดากำหมัดเดินหน้าต่อไป

เมื่อเดินไปโถงทางเดินข้างๆ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าแขนถูกใครบางคนคว้าจับเอาไว้แน่น ยังไม่ทันได้ตอบโต้ เธอก็ถูกลากไปอีกทางแล้ว

ร่างของชายร่างสูงใหญ่บังหน้าและการมองเห็นของเธอ เธอเงยหน้ามองอย่างโกรธเคือง มองเขาพร้อมกับพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่!”

เธอแค่ร้องเพลงบนเวทีเท่านั้น เขาก็วิ่งโร่มาทำลายความสุข แถมยังถามเธอว่าเพลงเดียวราคาเท่าไร! ทำให้เธออับอายต่อหน้าผู้คนมากมายเขามีความสุขมากเหรอ

ภวินท์ระงับความโกรธเคืองในแววตา เขาเอามือสองข้างจับไหล่เธอพร้อมกับจ้องมอง ดวงตาสีเข้มของเขาราวกับกระแสน้ำวนลึกสามารถดูดคนเข้าไปได้

“ทำไมถึงร้องเพลงต่อหน้าคนอื่นได้ แต่กับผมกลับไม่ร้อง”

เขาเพิ่มแรงที่มือโดยไม่รู้ตัว “ว่าไงล่ะญาธิดา”

ในเมื่อเธออยากหาเงินมากขนาดนั้น เขาก็มาอุดหนุนเธอแล้วไง เธอยังจะไม่พอใจอะไรอีก

ญาธิดากัดฟันและพูดเน้นคำต่อคำ “ฉันก็แค่ไม่อยากทำ!”

เธอเพิ่งพูดจบ ชายหนุ่มก็ออกแรงผลักเธอกดเข้ากับผนังที่ด้านหลังอย่างแรง

เขาลดสายตาลง นัยน์ตามีประกายเย็นยะเยือก พูดเสียงเข้ม “ในเมื่อคุณกล้ามาสถานที่แบบนี้ ก็ต้องเตรียมใจไว้ดีแล้ว บางเรื่องไม่ใช่ว่าพูดว่าไม่อยากก็จะไม่ทำได้!”

ญาธิดาได้ยินดังนั้นสีหน้าก็พลันเย็นชาไปพอสมควร โกรธจนตัวสั่นเล็กน้อย

ฟังเขาพูดแบบนี้ เหมือนกับว่าเธอทำอะไรสักอย่างที่มันน่าอับอาย!

หัวใจของเธอราวกับถูกอะไรมาบีบรัด ญาธิดาไม่แม้แต่จะหายใจออก เธอกัดฟันมองตอบชายหนุ่มอย่างไม่ลดละ พูดอย่างเย็นชาและประชดประชันว่า “ดูเหมือนคุณภวินท์จะรู้จักสถานที่แบบนี้ดีจังนะ คงจะไปไนต์คลับมาไม่น้อยล่ะสิ แต่ฉันเสียใจที่ต้องบอกคุณ ว่านี่เป็นบาร์โดยเฉพาะ ไม่มีบริการแบบที่คุณคิด!”

เธอกัดฟันแน่น ท่าทีโวยวายหนักแน่นราวกับสัตว์ร้ายตัวน้อยที่โกรธแค้น เพราะความโกรธแก้มของเธอจึงขึ้นสี แม้มันแสดงถึงความโกรธ แต่กลับทำให้ใบหน้าของเธอมีเสน่ห์เย้ายวนพาให้คนใจสั่น

หัวใจภวินท์ตึงแน่น สายตาจับจ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงแวววาวของญาธิดา ใจหล่นวูบและเกิดไฟร้อนรุ่มปะทุ

“ที่นี่ไม่มี แต่คุณมีได้!”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็โน้มตัวมาประกบปิดริมฝีปากของเธอทันที ไม่ทันที่ญาธิดาจะได้รู้ตัว เขาก็ยกมือไปจับหลังศีรษะเธอเพื่อจูบให้ลึกขึ้น

ริมฝีปากถูกบังคับเปิด การกระทำของชายหนุ่มค่อนข้างรุนแรง ญาธิดาตกใจ ยังไม่ทันได้ตอบโต้ มือก็ถูกเขากำไว้แน่น

ทันใดนั้น ความรู้สึกอับอายพลันท่วมท้นหัวใจ ทำให้เธอแทบจะระเบิด!