ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 219
เธอกลั้นยิ้ม จงใจเอ่ยปากหยอกล้อเธอ “วันสำคัญอะไร? เธอจะแต่งงานเหรอ?”
อัญมณีปลายสายแสร้งทำเสียงโกรธ “ชิๆๆ ฉันพูดจริงจังนะ! คอนเสิร์ตที่ฉันบอกเธอคราวก่อนไง! เธอลืมแล้วเหรอ?”
ญาธิดาได้ยิน ก็นึกขึ้นได้ทันที คราวก่อนตอนกลับมาจากสิงคโปร์ อัญมณีเคยบอกเธอแล้ว เธอก็ตกลงว่าจะไปกับเธออย่างแน่นอน
เธอยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่ลืมอยู่แล้ว!”
ในช่วงนี้เพื่อรวบรวมเงินค่าผ่าตัด เธอยุ่งจนหัวหมุน คราวนี้กว่าจะมีเวลา ฉวยโอกาสนี้ผ่อนคลายหน่อยก็ดีเหมือนกัน อีกอย่างคอนเสิร์ตครั้งนี้เป็นโชว์ครั้งแรกหลังจากอันอันกลับประเทศ เธอต้องไปให้กำลังใจอยู่แล้ว
“วันมะรืนนี้นะ! ตั๋วฉันให้คนเอาไปส่งให้เธอแล้ว กรอกที่อยู่บริษัทเธอ เดี๋ยวก็คงถึง!”
“โอเค ฉันรู้แล้ว”
ทางด้านอัญมณีก็พูดต่อ “มีทั้งหมดสองใบ……พายุจะมาไม่มาก็ได้ แค่เธอมา ฉันก็ดีใจแล้ว”
ญาธิดาได้ยินแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ผู้หญิงน่ะ ปากไม่ตรงกับใจทั้งนั้น เธอจะเดาความคิดจริงๆ ของอันอันไม่ออกได้อย่างไร
“เธอไม่ต้องห่วง ฉันจัดการให้”
“ก็ได้……งั้นก็ตามนี้ ฉันวางก่อนนะ”
ไม่บ่อยนักที่อัญมณีจะวางสายเธอเร็วแบบนี้ ญาธิดาหัวเราะอย่างหมดหนทาง มองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นมา ก็ส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้
ผู้หญิงนี่เมื่อถึงวัยก็ควรออกเรือนจริงๆ!
ผ่านไปไม่นานนัก เธอก็ได้รับสายจากคนส่งของ หลังจากลงไปรับตั๋วด้านล่าง ก็มองดูเวลา ห่างจากเวลาเข้างานตอนบ่ายสิบกว่านาที ตอนนี้พายุคงอยู่บริษัทแล้ว
งั้นเอาไปให้เขาโดยตรงเลยดีกว่า ส่วนจะไปหรือไม่ไป ก็ให้เขาตัดสินใจเอง
ขึ้นลิฟต์มาจากห้องโถงใหญ่ชั้นหนึ่ง ญาธิดาตรงไปที่ชั้นสำนักงานCEO หลังจากออกมา เดินได้ไม่ไกล เธอก็เห็นพายุแล้ว
เธอกำลังจะเอ่ยปากเรียกเขา ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่เห็นเธอ เดินตรงไปที่ประตูห้องทำงาน
ญาธิดาลดความเร็วฝีเท้าลง รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี เมื่อเดินไปอีกสองก้าว ก็เห็นภวินท์เดินออกมาจากห้องทำงาน กำลังคุยอะไรบางอย่างกับพายุอยู่จริงๆ ด้วย
เธอชะงัก กำลังจะหันหลังเดินออกไปรอข้างๆ สักพัก ใครจะไปรู้ว่าภวินท์เงยหน้าขึ้นมาแล้ว มองมาทางเธอเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง
ขณะที่ทั้งคู่สบตากัน ก็ตกตะลึง
เธอกัดปาก กำลังจะฝืนบังคับหันหลัง ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ภวินท์ก็เชิดคางเล็กน้อยมาทางเธอ บ่งบอกให้เธอเดินไปหา
เมื่อเป็นแบบนี้ เธออยากจะหลบก็หลบไม่ได้
เธอหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเท้าเดินไปหา
ภวินท์เลิกคิ้วเล็กน้อย กวาดตามองเธอ “มาหาฉันเหรอ?”
ไม่รอให้เธอเอ่ยปาก เขาก็หันตัวมาอย่างที่ควรจะเป็น แล้วพูดขึ้น “เข้ามาสิ”
ในชั่วพริบตาเดียว ญาธิดาก็เกือบกัดฟันตัวเองหัก เธอพูดอ้ำๆ อึ้งๆ “มะ……ไม่ใช่”
ฝีเท้าภวินท์ชะงัก หันหน้าไปมองเธอ
เธอไม่ได้มาหาเขาเหรอ?
ญาธิดากำหมัดแน่น รวบรวมความกล้ามองพายุข้างๆ แล้วรีบผลุบตาลง พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันมาหาคุณพายุค่ะ”
เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ก็เหมือนอากาศหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง
สายตาภวินท์หนักอึ้ง เหลือบมองพายุด้านข้าง สีหน้าบูดบึ้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ขมับเขากระตุก สองวินาทีถัดมา ก็หันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป แล้วปิดประตูห้องทำงานทันที
เกิดเสียงดัง “ปัง!” ความแรงไม่เบาและไม่หนัก
พายุข้างๆ อับอายจนเหงื่อแตก และไม่สบายใจเล็กน้อย เหมือนท่านประธานของเขาจะโกรธแล้ว และโกรธเขาด้วย แต่เขายังไม่ทำอะไรเลยนะ!
เขามองญาธิดา รีบถามขึ้น “คุณญาธิดา มีเรื่องอะไรครับ?”
ญาธิดาถอนหายใจ รีบหยิบตั๋วคอนเสิร์ตหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เขา “นี่ตั๋วคอนเสิร์ตที่อันอันทำการแสดง เธอให้ฉันเอามาให้นาย”
ได้ยินคำว่า “อันอัน” พายุก็ตาเป็นประกาย รีบยื่นมือไปหยิบ “โอเคครับ”
“คือ……” ญาธิดายิ้มมุมปาก มองเขาแล้วพูดขึ้น “นายจะไปใช่ไหม?”
พายุพยักหน้าอย่างไม่ลังเลสักนิด มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย “ไปสิ”
“งั้นก็ดีแล้ว”
เห็นสีหน้าพายุ ญาธิดาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มลึกซึ้ง ขยิบตาให้เขา แล้วพูดอย่างมีความหมายโดยนัย “ผู้ชายต้องรุกหน่อยนะ สู้ๆ!”
พูดจบ เธอก็หันหลังออกไป ทิ้งพายุยืนตรงนั้นคนเดียว อึ้งสักพัก จากนั้นเขาก็ยกริมฝีปากขึ้นอีกครั้ง
เขาเก็บตั๋ว นึกถึงเรื่องที่ภวินท์สั่งเขาเมื่อครู่นี้ยังพูดไม่จบ จากนั้นก็หันหลังไปเคาะประตูห้องทำงาน
ภายในห้องทำงาน ภวินท์ตอบรับ เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง พายุก็ผลักประตูเดินเข้ามาแล้ว
มุมปากเขายกยิ้ม ท่าทางอารมณ์ดีมาก
ภวินท์ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ ในชั่วพริบตาเดียว ความสงสัยที่ติดอยู่ในใจก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
เมื่อครู่นี้ญาธิดามาหาเขา คุยเรื่องอะไรกันแน่
“คุณภวินท์ ที่คุณสั่งผมเมื่อกี้……”
พายุยังพูดไม่จบ ก็ถูกขัดจังหวะอย่างไร้ความปรานี “เมื่อกี้เธอพูดอะไรบ้าง?”
“คุณญาธิดาเหรอครับ? เธอให้ของแล้วก็ไป……”
ภวินท์ซักถามด้วยสีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย “ของอะไร?”
เขายังไม่เคยได้รับของที่เธอให้เลย พายุนำเขาไปก่อนหนึ่งก้าวเหรอ?
สีหน้าพายุค่อนข้างลำบากใจ แต่เห็นสีหน้าผิดปกติของภวินท์ ก็นำตั๋วที่เก็บเรียบร้อยแล้วออกมาด้วยความปรารถนาอยากมีชีวิตรอด
เขาเอ่ยปากอธิบาย “ตั๋วคอนเสิร์ตครับ เพื่อนของเธอจัดการแสดง ให้ผมไปดู……”
ได้ยินว่าเป็นเพื่อนญาธิดา สีหน้าภวินท์ก็ผ่อนคลายลง “อัญมณีคนนั้นเหรอ?”
“ใช่ เธอครับ”
ภวินท์เลิกคิ้วเล็กน้อย เหลือบมองตั๋วในมือเขา “ญาธิดาก็จะไปเหรอ?”
“อืม”
ได้ยินคำตอบ ขมับภวินท์ก็กระตุกอีกครั้ง
ปกติตั๋วฟรีจะเป็นที่นั่งติดกัน ซึ่งหมายความว่าถึงตอนนั้นอัญมณีทำการแสดงบนเวที ญาธิดาและพายุก็จะนั่งดูคอนเสิร์ตด้วยกันใช่ไหม
ผู้ช่วยของเขาและอดีตภรรยาเขาจะดูคอนเสิร์ตด้วยกัน ภาพนี้ทำไมมันแปลกๆ?
นิ่งไปไม่กี่วินาที เขาก็เลิกคิ้วเล็กน้อย พูดด้วยใบหน้าสงบนิ่ง “จู่ๆ ฉันก็อยากไปดูเหมือนกัน ทิ้งตั๋วไว้ นายค่อยไปซื้อใหม่อีกใบ เบิกเงินกับบริษัท”
พายุตกตะลึง “คือ……”
ยังไงแล้ว เขาก็ทำงานกับภวินท์มาหลายปี ไม่เคยเห็นเขาไปดูคอนเสิร์ตเลย
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? จู่ๆ ท่านประธานของเขาก็สนใจคอนเสิร์ต?
“ทำไม?” ภวินท์เงยหน้ามองเขา ดวงตาลุ่มลึกเย็นชา “ไม่สะดวกเหรอ?”
พายุรีบตอบสนอง “สะดวกครับ สะดวก ผมจะไปซื้อเดี๋ยวนี้!”
เจ้านายบอกให้ไปทางตะวันออก เขาจะกล้าไปทางตะวันตกไหม?
พายุก้มศีรษะมองตั๋วในมือ แล้วค่อยๆ วางมันที่มุมโต๊ะ
อย่างอื่นเขาไม่เป็นห่วง กลัวว่าเดี๋ยวอัญมณีถามขึ้นมา เขาไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไร
วางตั๋วแล้ว พายุหันหลังเดินออกไป เพิ่งเดินมาถึงประตู จู่ๆ ก็ถูกเรียกอีกครั้ง
ภวินท์เอนพิงเก้าอี้ด้านหลังเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วพูดเบาๆ “พายุ นายสนใจเพื่อนญาธิดาใช่ไหม?”
พายุประหลาดใจ
เขาแสดงออกชัดขนาดนี้เลยเหรอ?
ก็แค่สนใจมากเท่านั้น
เขาพยักหน้า “ประมาณนั้นครับ”
ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ภวินท์ก็โล่งอกโดยไม่รู้ตัว “อืม ดีมาก”
พายุสับสน มองภวินท์ที่ก้มศีรษะพลิกดูเอกสาร ก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร
เมื่อประตูห้องปิดลง ภวินท์ก็กระตุกมุมปาก
ชอบใครก็ได้ทั้งนั้น แต่จะชอบญาธิดาไม่ได้
ไม่อย่างนั้นเขาในฐานะอดีตสามี จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์