ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 219

เธอกลั้นยิ้ม จงใจเอ่ยปากหยอกล้อเธอ “วันสำคัญอะไร? เธอจะแต่งงานเหรอ?”

อัญมณีปลายสายแสร้งทำเสียงโกรธ “ชิๆๆ ฉันพูดจริงจังนะ! คอนเสิร์ตที่ฉันบอกเธอคราวก่อนไง! เธอลืมแล้วเหรอ?”

ญาธิดาได้ยิน ก็นึกขึ้นได้ทันที คราวก่อนตอนกลับมาจากสิงคโปร์ อัญมณีเคยบอกเธอแล้ว เธอก็ตกลงว่าจะไปกับเธออย่างแน่นอน

เธอยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่ลืมอยู่แล้ว!”

ในช่วงนี้เพื่อรวบรวมเงินค่าผ่าตัด เธอยุ่งจนหัวหมุน คราวนี้กว่าจะมีเวลา ฉวยโอกาสนี้ผ่อนคลายหน่อยก็ดีเหมือนกัน อีกอย่างคอนเสิร์ตครั้งนี้เป็นโชว์ครั้งแรกหลังจากอันอันกลับประเทศ เธอต้องไปให้กำลังใจอยู่แล้ว

“วันมะรืนนี้นะ! ตั๋วฉันให้คนเอาไปส่งให้เธอแล้ว กรอกที่อยู่บริษัทเธอ เดี๋ยวก็คงถึง!”

“โอเค ฉันรู้แล้ว”

ทางด้านอัญมณีก็พูดต่อ “มีทั้งหมดสองใบ……พายุจะมาไม่มาก็ได้ แค่เธอมา ฉันก็ดีใจแล้ว”

ญาธิดาได้ยินแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ผู้หญิงน่ะ ปากไม่ตรงกับใจทั้งนั้น เธอจะเดาความคิดจริงๆ ของอันอันไม่ออกได้อย่างไร

“เธอไม่ต้องห่วง ฉันจัดการให้”

“ก็ได้……งั้นก็ตามนี้ ฉันวางก่อนนะ”

ไม่บ่อยนักที่อัญมณีจะวางสายเธอเร็วแบบนี้ ญาธิดาหัวเราะอย่างหมดหนทาง มองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างขึ้นมา ก็ส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้

ผู้หญิงนี่เมื่อถึงวัยก็ควรออกเรือนจริงๆ!

ผ่านไปไม่นานนัก เธอก็ได้รับสายจากคนส่งของ หลังจากลงไปรับตั๋วด้านล่าง ก็มองดูเวลา ห่างจากเวลาเข้างานตอนบ่ายสิบกว่านาที ตอนนี้พายุคงอยู่บริษัทแล้ว

งั้นเอาไปให้เขาโดยตรงเลยดีกว่า ส่วนจะไปหรือไม่ไป ก็ให้เขาตัดสินใจเอง

ขึ้นลิฟต์มาจากห้องโถงใหญ่ชั้นหนึ่ง ญาธิดาตรงไปที่ชั้นสำนักงานCEO หลังจากออกมา เดินได้ไม่ไกล เธอก็เห็นพายุแล้ว

เธอกำลังจะเอ่ยปากเรียกเขา ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่เห็นเธอ เดินตรงไปที่ประตูห้องทำงาน

ญาธิดาลดความเร็วฝีเท้าลง รู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี เมื่อเดินไปอีกสองก้าว ก็เห็นภวินท์เดินออกมาจากห้องทำงาน กำลังคุยอะไรบางอย่างกับพายุอยู่จริงๆ ด้วย

เธอชะงัก กำลังจะหันหลังเดินออกไปรอข้างๆ สักพัก ใครจะไปรู้ว่าภวินท์เงยหน้าขึ้นมาแล้ว มองมาทางเธอเหมือนรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

ขณะที่ทั้งคู่สบตากัน ก็ตกตะลึง

เธอกัดปาก กำลังจะฝืนบังคับหันหลัง ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆ ภวินท์ก็เชิดคางเล็กน้อยมาทางเธอ บ่งบอกให้เธอเดินไปหา

เมื่อเป็นแบบนี้ เธออยากจะหลบก็หลบไม่ได้

เธอหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเท้าเดินไปหา

ภวินท์เลิกคิ้วเล็กน้อย กวาดตามองเธอ “มาหาฉันเหรอ?”

ไม่รอให้เธอเอ่ยปาก เขาก็หันตัวมาอย่างที่ควรจะเป็น แล้วพูดขึ้น “เข้ามาสิ”

ในชั่วพริบตาเดียว ญาธิดาก็เกือบกัดฟันตัวเองหัก เธอพูดอ้ำๆ อึ้งๆ “มะ……ไม่ใช่”

ฝีเท้าภวินท์ชะงัก หันหน้าไปมองเธอ

เธอไม่ได้มาหาเขาเหรอ?

ญาธิดากำหมัดแน่น รวบรวมความกล้ามองพายุข้างๆ แล้วรีบผลุบตาลง พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันมาหาคุณพายุค่ะ”

เมื่อประโยคนี้พูดออกไป ก็เหมือนอากาศหยุดนิ่งไปพักหนึ่ง

สายตาภวินท์หนักอึ้ง เหลือบมองพายุด้านข้าง สีหน้าบูดบึ้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ขมับเขากระตุก สองวินาทีถัดมา ก็หันหลังเดินเข้าห้องทำงานไป แล้วปิดประตูห้องทำงานทันที

เกิดเสียงดัง “ปัง!” ความแรงไม่เบาและไม่หนัก

พายุข้างๆ อับอายจนเหงื่อแตก และไม่สบายใจเล็กน้อย เหมือนท่านประธานของเขาจะโกรธแล้ว และโกรธเขาด้วย แต่เขายังไม่ทำอะไรเลยนะ!

เขามองญาธิดา รีบถามขึ้น “คุณญาธิดา มีเรื่องอะไรครับ?”

ญาธิดาถอนหายใจ รีบหยิบตั๋วคอนเสิร์ตหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้เขา “นี่ตั๋วคอนเสิร์ตที่อันอันทำการแสดง เธอให้ฉันเอามาให้นาย”

ได้ยินคำว่า “อันอัน” พายุก็ตาเป็นประกาย รีบยื่นมือไปหยิบ “โอเคครับ”

“คือ……” ญาธิดายิ้มมุมปาก มองเขาแล้วพูดขึ้น “นายจะไปใช่ไหม?”

พายุพยักหน้าอย่างไม่ลังเลสักนิด มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย “ไปสิ”

“งั้นก็ดีแล้ว”