ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 220

ภวินท์หยุดพลิกดูเอกสาร เงยหน้าขึ้น เหลือบมองตั๋วบนโต๊ะ เห็นเวลาและสถานที่ชัดเจนแล้ว ดวงตาก็หนักอึ้งเล็กน้อย

เป็นวันมะรืนตอนเย็น สถานที่คือJC Hall

เขารู้สึกว่า สามารถไปดูได้

จากสำนักงานCEOกลับมาถึงแผนกธุรการ ญาธิดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาอัญมณี “เอาตั๋วไปให้แล้ว เขาบอกว่าจะไป”

ถ้าเธอไม่ส่งข้อความบอกหล่อนสักหน่อย ด้วยนิสัยของอันอัน เกรงว่าจะนั่งไม่เป็นสุขตลอดบ่าย

ยัยคนนี้ ไม่ปิดบังการโหยหาความรักของสาวน้อยเลยสักนิดเดียว ชอบหรือไม่ชอบปรากฏบนใบหน้าอย่างสมบูรณ์

อย่างที่คิดไว้ ตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงแข็งมาก “เขาจะไปไม่ไปฉันไม่สนหรอก!”

จากนั้นก็มีเสียง “ติ๊งๆ” ดังอีกสองที “แต่เธอต้องไป!”

ข้อความสุดท้ายคืออีโมจิยิ้มเจ้าเล่ห์

ญาธิดายกยิ้ม ไม่คิดอะไรมาก ตอบกลับแล้วก็เริ่มทำงาน

และอีกด้านหนึ่ง หลังจากอัญมณีได้รับข้อความจากญาธิดา ก็ส่งข้อความหาธีทัตพี่ชายตัวเอง “พี่ ธิดาบอกว่าเธอจะมาแน่”

หลังจากส่งเรียบร้อยแล้ว ในใจเธอก็รู้สึกเหมือนหักหลังเพื่อนสนิท แต่พอคิดว่าทำแบบนี้เพื่อให้เพื่อนสนิทตัวเองกลายเป็นว่าที่พี่สะใภ้ ก็ทิ้งความรู้สึกผิดทั้งหมดไว้ด้านหลัง

ในพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปสองวัน ตั้งแต่เช้าตรู่ถึงตอนบ่าย ญาธิดาได้รับข้อความเตือนจากอัญมณีหลายข้อความ

ทันทีที่เพิ่งเลิกงาน เธอก็รีบออกจากบริษัท ทานอะไรง่ายๆ สักหน่อย ก็กลับคอนโดไปเปลี่ยนชุด

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม วันนี้เป็น “วันสำคัญ” ของอัญมณี เธอต้องสวมชุดเป็นทางการไม่มากก็น้อย

สวมชุดกระโปรงยาวสีครีม ปกคอวีดูสบายๆ เป็นกันเอง เอวกระชับเห็นสัดส่วนร่างกายชัด ปลายกระโปรงกว้าง ทุกย่างก้าวเผยน่องและข้อเท้าเรียวเล็กอันงดงาม ผมดัดลอนเล็กน้อย แต่งหน้าอ่อนๆ มีเสน่ห์

ญาธิดามองตัวเองในกระจก รู้สึกตัวเองไม่เคยเหมือนผู้หญิงขนาดนี้มาก่อน

เธอสวมชุดแบบนี้ อย่างน้อยก็ไม่ทำให้อัญมณีเสียหน้า

สวมรองเท้าส้นสูงสีชมพูนู้ดคู่หนึ่ง เธอยกยิ้มอย่างพึงพอใจ หยิบกระเป๋ามุกขึ้นมา แล้วก้าวเท้าเดินออกไป

ออกไปอย่างเป็นทางการเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเกิดภาพลวงตาเหมือนออกไปเดต แต่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่มีคู่เดตสักหน่อย เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะตัวเอง

มาถึงJC Hall เป็นเวลาทุ่มครึ่ง คอนเสิร์ตเริ่มอย่างเป็นทางการสองทุ่ม หลังจากญาธิดาเข้าไปในสถานที่จัดงานแล้วหาที่นั่งนั่งลง ส่งข้อความหาอัญมณีสองสามข้อความก็ไม่เห็นตอบกลับ ในใจคิดว่าเธออาจจะยุ่งกับการเตรียมตัวอยู่ เลยไม่ได้ส่งอีก

ผ่านไปไม่นาน ภายในหอประชุมก็มีคนเข้ามาจำนวนไม่น้อย ส่วนมากจะอยู่กันเป็นกลุ่มสองสามคน นั่งด้วยกันกระซิบคุยกันเบาๆ

ในชั่วขณะหนึ่ง ญาธิดารู้สึกว่าตัวเองอ้างว้าง

ใครจะไปรู้ ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมาไม่กี่วินาที ทางเดินข้างๆ ก็มีเสียงรองเท้าหนังดังขึ้น จากนั้นก็มีคนเดินมาทางเธอ

ญาธิดาหันหน้าไปด้วยจิตใต้สำนึก มองไปทางนั้น เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่ม จึงอึ้งเล็กน้อย

“……คุณธีทัต?”

ธีทัตสวมชุดสูทสีเทาอ่อน รูปร่างสูงทันสมัย ทรงผมเหมือนถูกจัดแต่งอย่างเอาใจใส่ เผยให้เห็นหน้าผากอิ่มเรียบเนียน

ธีทัตยกมุมปาก เสียงนุ่มนวลน่าฟังเหมือนเคย “ธิดา มาเร็วจัง”

เดิมทีญาธิดาประหลาดใจนิดหน่อย แต่นึกถึงเขาในฐานะพี่ชายของอัญมณี ก็ต้องมาให้กำลังใจอยู่แล้ว ความสงสัยที่ผุดขึ้นมาในใจก็หายไป

เธอยิ้มสุภาพให้กับเขา เก็บขาให้เขาเดินเข้าไป แล้วพูดเบาๆ “คอนเสิร์ตอันอัน ฉันต้องมาเร็วอยู่แล้วค่ะ”

ธีทัตนั่งข้างๆ เธอ แล้วยิ้มลึกซึ้ง พูดขึ้นเบาๆ “เธอมีเพื่อนอย่างคุณ ดีจังเลย”

ถูกคนชมโดยไม่ทันตั้งตัว ธิดาก็เขินนิดหน่อย ยิ้มบางๆ แล้วพูดขึ้น “เธอก็ดีมากเหมือนกันค่ะ”