ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 222

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป เมื่อญาธิดาสบตาที่สดใสของชายผู้นั้น ก็มือไม้อ่อนทันที

“คุณธีทัต ฉัน......”

เสียงของธีทัตมีความอ่อนนุ่มที่เพียงพอ ที่จะไม่ได้ทำให้เธอกดดันทางจิตใจเลย “ธิดา ไม่ต้องรีบ ผมให้เวลาคุณ ให้คุณได้พิจารณาดีๆ......”

ญาธิดาหลับตาลง และมองดูทุกอย่างในห้อง หัวใจได้เกิดความปั่นป่วนขึ้น

ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนใส่ใจเธอมากเท่านี้มาก่อน และผู้ชายตรงหน้าก็อ่อนโยนเอาใจเก่ง ซึ่งเป็นภาพลักษณ์ของแฟนหนุ่มที่สมบูรณ์แบบที่สุดในหัวใจของเธอ แต่ไม่รู้ทำไม หัวใจเธอกลับได้รู้สึกลังเลเล็กน้อย......

“เพี๊ยะ!”

หลังโต๊ะในห้องจู่ๆ มีเสียงดังดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของอัญมณี “โอ๊ย......”

ญาธิดาตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วมองไป “อันอัน?”

อัญมณีค่อยๆ ลุกขึ้นจากด้านหลังโต๊ะ บนใบหน้าประกายถึงความเคอะเขิน หัวเราะอย่างเขินอาย “ไม่ทันระวังได้ชนข้าวของซะแล้ว พวกเธอต่อเลย......”

ธีทัตซึ่งอยู่ด้านข้างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก บรรยากาศที่เขาสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบาก ได้ถูกเธอขัดจังหวะแบบนี้ ก็หมดความรู้สึกทันที

เมื่ออัญมณีเห็นความเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของพี่ชาย รู้ด้วยตัวเองว่าไม่ใช่เวลาที่จะปรากฏตัว ไม่ซ่อนแล้วคงดีกว่า จากนั้นยืนขึ้นแล้วเดินไปข้างญาธิดา ใช้ข้อศอกแตะไปที่แขนเธอ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ธิดา พี่ชายฉันชอบเธอมานานมากแล้วนะ! คนอื่นไม่รู้ แต่ฉันรู้ดี ในห้องของเขายังมีรูปภาพของเธออยู่ด้วยนะ!”

ร่องรอยของความอับอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของธีทัต จึงได้กระแอมเล็กน้อย “อันอัน อย่าพูดเหลวไหล......”

“พูดเหลวไหลที่ไหน พี่ยังไม่ยอมรับอีก! ไม่ใช่ว่าพี่ชอบธิดาของเรามานานแล้วเหรอ!”

“……”

ญาธิดาที่อยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินคำพูดนั้นรู้สึกเขินเล็กน้อย และบนแก้มได้แดงระเรื่อขึ้น

เมื่อเห็นใบหน้าที่เขินอายของหญิงสาว ธีทัตก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามอีกครั้งว่า “ธิดา ตัดสินใจได้หรือยัง? ยอมเป็นแฟนของผมไหม?”

“ฉัน......”

เห็นชายผู้นั้นยื่นช่อดอกไม้ในมือออกมา ญาธิดากัดริมฝีปาก ลังเลว่าจะรับหรือไม่

และในขณะนี้ จู่ๆ เธอก็รู้สึกว่าถูกจ้องมองจากด้านข้าง และความหนาวเย็นก็ได้ปีนขึ้นไปบนหลังโดยไม่รู้ตัว

จิตใต้สำนึกทำให้เธอหันหน้าไป และได้เห็นภวินท์ยืนอยู่นอกประตู ดวงตาสีเข้มคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เธอ

วินาทีถัดมา หัวใจของเธอก็ตึงขึ้น และความตื่นตระหนกได้ปรากฏบนใบหน้าของเธอ

เขาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ได้ยินมากน้อยแค่ไหน?

จู่ๆ บรรยากาศก็แปลกไปเล็กน้อย ญาธิดากัดริมฝีปาก เดิมทีความหุนหันพลันแล่นเล็กน้อยนั้นเหมือนถูกดับไปด้วยน้ำเย็น เธอเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับสายตาของการรอคอยของธีทัต จึงได้กัดฟันพูด “ขอโทษนะคุณธีทัต ฉันยังไม่พร้อม......”

เธอไม่ได้เกลียดเขา แต่เธอก็ไม่ได้ชอบเขา เพราะความประทับใจในชั่วขณะจะยอมรับรักของเขา เธอทำไม่ได้

หลังจากที่พูดจบ เธอหันหลังเดิน แล้วออกจากห้องรับรองอย่างรวดเร็ว และวิ่งผ่านภวินท์ไปโดยไม่เงยหน้าขึ้น ในจิตใจวุ่นวายอย่างมาก

“ธิดา!”

“ธิดาจะไปไหน?”

ด้านหลังมีเสียงเรียกของธีทัตกับอัญมณีดังขึ้นมาพร้อมกัน ญาธิดากัดฟัน และเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น อยากจะหนีจากที่นี่ไปให้เร็ว และอยู่เงียบๆ คนเดียว

เธอไม่เข้าใจ ว่าทำไมขณะเวลาที่เธอเห็นภวินท์ ความลังเลเดิมในใจของเธอกลายเป็นการปฏิเสธ และยิ่งไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกผิดเล็กน้อย

ตลอดทางได้วิ่งออกไปจากสถานที่จัดงาน เมื่อถึงลานกว้างด้านนอก ญาธิดาหยุดเท้าลง และหยุดหายใจหอบอย่างเร็ว

ในขณะนั้นเอง จู่ๆ มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลังเธอ ตามมาด้วย น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายผู้หนึ่ง “ญาธิดา เธอวิ่งอะไร?”