ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 223

อะไรคือ “ในช่วงระยะเวลาของสัญญา ฝ่ายB จะต้องไม่พัวพันกับเพศตรงข้าม และทุกอย่างต้องเป็นไปตามความต้องการของฝ่ายA?”

ในหัวของญาธิดามีเสียงดังขึ้นหนึ่งที ราวกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น จึงขยี้ตา แล้วจ้องไปที่มันอีกครั้ง

ตัวอักษรเล็กๆ ในวงเล็บยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ยังเป็นประโยคเดียวกับที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้

เธอถือสัญญา ยืนนิ่งอยู่กับที่ เหมือนว่ากลายเป็นหินแล้วยังไงยังนั้น

นี่มันเงื่อนไขบ้าอะไรเนี่ย? ทำไมต้องจำกัดเสรีภาพด้านความรักของเธอด้วย? แม้แต่ติดต่อกับเพศตรงข้ามก็ยังควบคุม!

ภวินท์ที่ยืนอยู่ที่ประตูมองขึ้นไป เห็นการลักษณะนี้ของเธอ ในใจรู้แล้ว เขาก้าวไปข้างหน้า เดินไปอย่างไม่เร่งรีบ และดูเหมือนจะเลิกคิ้ว “ผมคงไม่จำเป็นต้องบอกคุณนะว่าอยู่ที่ไหน?”

ในสัญญาเขียนไว้อย่างชัดเจน อีกอย่างตอนนั้นเธอเองก็เซ็นมันด้วยความสมัครใจ

ญาธิดากัดริมฝีปาก ค่อยๆ กำมือที่ถือสัญญาไว้แน่น และเงยหน้าขึ้นมองเขา “แม้แต่ชีวิตความรักของฉันก็ยังควบคุม คุณไม่คิดว่ามันเกินไปงั้นเหรอ?”

ยิ่งกว่านั้น แม้ว่าเธอมีความรักแล้ว แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางเธอที่จะร่วมมือกับเขาในการแสดงต่อหน้าคุณย่า และประโยคนี้หมายถึงอะไรกันแน่?

ภวินท์ยกคางขึ้นเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เพื่อทำให้การแสดงนี้สมจริงมากขึ้น คุณย่าไม่ใช่คนโง่ ที่ผมพูดอะไรก็จะเชื่อสิ่งนั้น”

เพราะความโกรธ น้ำเสียงของญาธิดาจึงได้สั่นเทา “ดังนั้นคุณจึงจำกัดเสรีภาพด้านความรักของฉันเหรอ?”

“นับตั้งแต่ที่คุณได้เซ็นชื่อลงไปนั้น คุณต้องรับผิดชอบต่อตัวเอง ไม่ใช่เหรอ?” ภวินท์ก้าวเข้ามาใกล้เธอ ด้วยแววตาที่เย็นชา “หรือคุณคิดว่า เงินของผมหล่นลงมาจากฟ้าหรือไง?”

คำพูดเดียว เธอได้ตื่นขึ้นทันที

ที่จริงแล้ว ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ฝ่ายที่ร่ำรวยมักเป็นฝ่ายที่มีอำนาจเหนือกว่า และเธอเพื่อค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของพ่อ จำไม่รับข้อเสนอของเขาก็ไม่ได้

ญาธิดากัดฟันด้วยความเจ็บใจ เมื่อนึกถึงตัวอักษรเล็กๆ ที่อยู่ในวงเล็บนั้น หัวใจของเธอก็แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับความต้องการของเขา สิ่งนี้และได้รับการเลี้ยงดูจากเขามันแตกต่างกันอย่างไร?

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ลืมตาขึ้นมองชายผู้นั้นอย่างยากลำบาก มือที่อยู่ด้านข้างค่อยๆ กำไว้แน่น และกัดฟันพูดว่า “เช่นนี้ดูเหมือนจะไม่แตกต่างอะไรกับถูกคุณเลี้ยงดู”

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย หันไปมองเธอ สีหน้าเย็นชา ริมฝีปากบางของเขาเม้มไว้แน่น แต่ไม่ได้ตอบอะไร

เขาไม่เคยหมายความเช่นนี้มาก่อนเลย เหตุผลที่ไม่อนุญาตให้เธอติดต่อกับเพศตรงข้าม เพียงแค่เปลี่ยนวิธีการปกป้องเธอก็เท่านั้น

ท้ายที่สุดมีเพียงเขาเท่านั้นที่เข้าใจว่าผู้ชายมีความซับซ้อนเพียงใด รวมถึงธีทัตนั้นด้วย ที่ผิวเผินดูสุภาพมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วก็ไม่ใช่คนดีอะไรเช่นกัน

แต่ในมุมมองของภวินท์ ความเงียบของเขาเป็นการยอมรับโดยปริยายเหมือนเป็นการยอมรับว่าสาระสำคัญของสัญญานี้แท้จริงแล้วเป็นสัญญาของการเลี้ยงดู

เหมือนแก้มถูกตบไปหนึ่งที เหมือนได้ถูกไฟเผาไหม้ขึ้นมา และอารมณ์ของญาธิดาก็ซับซ้อน เมื่อนึกถึงความเปลี่ยนแปลงและจุดเปลี่ยนในความสัมพันธ์ของตัวเองกับภวินท์ ก็ได้คิดว่ามันน่าตลกมาก

ตอนแรกเป็นสามีภรรยากัน และต่อมากลายเป็นอดีตสามีอดีตภรรยา และตอนนี้สัญญาหนึ่งฉบับ ได้เปลี่ยนพวกเขาให้เป็นความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยกับคู่รัก...

เธอขยับมุมริมฝีปาก รู้สึกท้อแท้อยู่ครู่หนึ่ง มองไปยังชายผู้ที่มีสีหน้าหม่นหมองเล็กน้อย จู่ๆ ยกมือขึ้น ยื่นไปที่เอวข้าง และค่อยๆ รูดซิปบนกระโปรงออก

ต่อจากนั้น เธอกัดฟัน และถอดกระโปรงออกต่อหน้าชายผู้นั้นตรงๆ

กระโปรงเลื่อนลงมาจนถึงข้อเท้าของเธอ ผิวที่ขาวเนียนและรูปร่างที่สมส่วนของเธอถูกแสดงตรงหน้าภวินท์ทั้งหมด ราวกับประติมากรรมยุคกลางในยุโรป ด้วยแสงที่นุ่มนวล ซึ่งทำให้ผู้คนไม่อาจจะละสายตาได้

แสงสีดำวาบผ่านดวงตาของภวินท์ กวาดผ่านไปที่ความขาวที่ดึงดูดคนนั้น สายตาหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเธอ และพูดเสียงเบา “คุณกำลังจะทำอะไร?”

ญาธิดากัดฟัน แล้วฝืนยิ้มเล็กน้อย “ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการของฝ่ายA ก่อน และฉันควรต้องทำเช่นนี้ใช่ไหม ลอกออกจนสะอาดแล้วนำตัวเองส่งไปตรงหน้าคุณ?”

สัญญาฉบับนั้น ได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีสุดท้ายของเธอแล้ว และตอนนี้เธอก็ไม่กลัวที่จะต้องอับอายมากขึ้นไปอีก

ภวินท์ขมวดคิ้ว ความโกรธบางๆ ปรากฏขึ้นในสายตา จากนั้นฟันพูดว่า “ญาธิดา!”

เขาไม่ได้หมายความอย่างนั้นเลย!

แต่ใครจะรู้ล่ะ ผู้หญิงตรงหน้าก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน และชิดติดตัวเขาโดยไม่ลังเล จากนั้นยกมือขึ้นเกี่ยวที่คอของเขา แล้วถามว่า “ภวินท์ แบบนี้ใช่ไหม ที่คุณชอบ?”

จากจุดเริ่มต้น เธอในความคิดของเขา ไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ ที่อยู่รอบตัวเขา ที่จ่ายเงินนิดหน่อยก็สามารถซื้อมาได้ เหมือนกับเป็นสินค้าที่สามารถซื้อได้ตามต้องการ

ภวินท์ลู่ตา มองลงไปที่ใบหน้าสวยที่อยู่ใกล้ฝ่ามือ หัวใจร้อนวูบวาบ กลิ่นหอมบนร่างหญิงสาวยังคงซึมซาบเข้าไปในจมูกของเขา ทำให้เปลวเพลิงในส่วนลึกของร่างกายเขาลุกลามทันที

เขาขมวดคิ้ว โดยรักษาเหตุผลไว้ “ญาธิดา คุณมีสติหน่อย”

ริมฝีปากของญาธิดาโค้งอย่างขมขื่น “ฉันมีสติอยู่เสมอ”

มีสติรู้ตัวว่าตัวเองอยู่ในสายตาของภวินท์ เป็นคนอย่างไรกันแน่

นั่นก็คือผู้หญิงสามารถซื้อมาได้ด้วยเงินเพียงน้อยนิดก็แค่นั้นเอง

เธอใจแข็งมาก ที่เอื้อมมืออีกข้างออก แล้วเอามืออีกข้างคล้องคอเขาตรงๆ แล้วฝืนยิ้ม “ที่คุณหลอกฉันให้เซ็นสัญญาฉบับนั้นไม่ใช่เพื่อสิ่งนี้หรอกเหรอ?”

ภวินท์ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาหมองลงทันที และแววตาที่บูดบึ้งทำให้ผู้คนสั่นเทา

เขาขมวดคิ้ว ยกมือขึ้น ดึงมือเธอออกจากคอของเขา เดินถอยหลังครึ่งก้าว แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ผมไม่ได้ทำให้คุณไม่รักตัวเอง”

ทิ้งคำพูดนี้ลง เขาจึงหันหลังกลับ และเดินออกไปโดยไม่ลังเล

ปิดประตูเสียงดังปัง ญาธิดายืนอยู่ที่เดิม ด้านหลังรู้สึกเย็นยะเยือก ร่างกายแข็งทื่อ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ขาของเธอได้อ่อนแรง และรู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย

เธอหยิบผ้าห่มที่อยู่ข้างๆ มาห่มตัวเธอไว้ จากนั้นเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วทิ้งตัวลงบนเตียง น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเงียบๆ

ที่เขาต้องการไม่ใช่สิ่งนี้เหรอ? ทำไมเธอถึงส่งให้ถึงที่ด้วยตัวเอง แต่ถูกเขากล่าวหาว่าไม่รักตัวเอง?

หัวใจของเธอจมลงไปอย่างกับหินก้อนใหญ่ เมื่อคิดถึงสัญญาฉบับนั้น ญาธิดาอดที่จะรู้สึกแสบจมูกไม่ได้

ตอนแรกเธอคิดเสมอว่าสัญญานั้นเหมือนสัญญาขายตัว ผลเป็นอย่างที่คาดไว้ เธอเดาไว้ไม่มีผิด

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ดวงตาคู่นั้นของญาธิดาร้องไห้บวมแดง และเธอได้ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

วันรุ่งขึ้น เธอยืนอยู่หน้ากระจก และมองดูหนังตาบนที่บวมเป่งของตัวเอง ก็รู้สึกหดหู่ยิ่งกว่าเดิม

ทาคอนซีลเลอร์สองสามชั้น ยังไม่สามารถปกปิดความอ่อนเพลียลึกๆ ของเธอได้ ญาธิดาถอนหายใจ จากนั้นหันหลังไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบไปที่บริษัทโดยตรง

แม้อารมณ์จะย่ำแย่มากเท่าไหร่ แต่ชีวิตยังต้องดำเนินต่อไป ขอแค่พ่อสามารถทำการผ่าตัดผ่านไปได้ด้วยดี ทุกสิ่งที่เธอทำก็จะไม่สูญเปล่า

หลังจากวุ่นวายในบริษัทมาทั้งวัน เพิ่งจะเลิกงาน ญาธิดาก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที เธอเพิ่งเดินไปถึงหน้าห้องผู้ป่วย ยังไม่ทันจะเปิดประตู ก็ได้ยินการสนทนาจากด้านในดังออกมา

คุณปภาวีโน้มน้าวด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ไม่ต้องกังวลนะ ผู้ทำการผ่าตัดคือคุณหมอเธียรชัยจะไม่มีปัญหาอะไร”

“ขอให้เป็นอย่างนั้น” ดร.ยติภัทรถอนหายใจ และพูดเบาๆ “ไม่ว่าการผ่าตัดจะสำเร็จหรือไม่ เมื่อการผ่าตัดเสร็จสิ้นและออกจากโรงพยาบาลแล้วพ่อหวังว่าจะได้เห็นลูกสาวของเราได้คู่ชีวิตที่ดี แค่นี้พ่อก็สบายใจแล้ว!”

“ใช่...คุณดูสิเจ้าวินก็ดี ทำไมพวกเขาสองคนถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ล่ะ......”

“บางทีมันอาจจะเหมือนที่เจ้าวินพูดไว้จริงๆ แหละ คนสองคนเข้ากันไม่ได้...…”

“……”

คุณปภาวีและดร.ยติภัทรที่ได้สนทนากันไปเรื่อยๆ ญาธิดาที่ยืนอยู่ตรงประตูได้ยินอย่างชัดเจน

เธอกัดริมฝีปาก รู้สึกว่าอารมณ์แปรปรวน

กลัวว่าเธอกับภวินท์ ในชีวิตนี้คงอยู่ด้วยกันไม่ได้