ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 239

ทั้งสองคนอิ่มหนำสำราญ พลังเต็มเปี่ยม จึงเริ่มเดินดูของภายในห้าง

หลังจากเดินไปดูหลายร้าน ก็ไม่มีกระโปรงสั้นแบบที่คิดเอาไว้ สุดท้ายอัญมณีจึงเล็งร้านที่ใหญ่ที่สุดอยู่ใจกลางห้าง พลางดึงญาธิดาให้เดินไปทางนั้น

ญาธิดาเหลือบมองแบรนด์ จึงพูดทักท้วงทันที “อันอัน แบรนด์นั้นแพงมากนะ”

“ไปเดินดูก่อนไง ถ้าถูกใจแล้วค่อยว่ากัน”

อัญมณีพูด พร้อมทั้งดึงเธอเข้ามาด้านใน

ซึ่งเป็นไปตามที่คาดคิดเอาไว้ เมื่อเดินเข้าไปแล้ว เสื้อผ้าในร้านราวกับเกรดสูงขึ้นหลายเท่า เนื้อผ้าสัมผัสยอดเยี่ยม ซึ่งแน่นอนว่าราคาก็สูงขึ้นหลายเท่าตัวกับร้านค้าเหล่านั้นที่ไปดูมาเมื่อครู่

ญาธิดาเดินวนหนึ่งรอบ จนมีตัวที่ชอบอยู่หลายตัว ตอนที่กำลังหมกมุ่นอยู่กับราคานั้น ก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยดังอยู่ในตำแหน่งไม่ไกลมากนัก “หลายตัวนี่นิวชอบหมดเลยค่ะ แต่มันเยอะมาก นิวกลัวว่าจะใส่ไม่หมด...”

พลันมีเสียงสุขุมของชายหนุ่มดังขึ้น ปะปนด้วยเสียงรอยยิ้มจางๆ “ไม่เป็นไร ซื้อหมดนี่แหละ”

พอได้ยิน ญาธิดาตัวแข็งทื่อ จึงชะเง้อมองตามสัญชาตญาณ ซึ่งก็เห็นภวิน์ คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขาก็คือนิวรา!

ดูเหมือนว่าเขามาเดินซื้อของเป็นเพื่อนเธอ

หัวใจญาธิดาบีบรัดเล็กน้อย พลันเกิดความรู้สึกเจ็บปวดฉายขึ้นมาในหัวใจ เธอกัดฟัน ความนึกคิดสับสน

ระยะเวลาที่เธอได้พบเจอกับภวินท์เพิ่งผ่านไปสองวันเอง พูดกันตามหลักการแล้วระยะเวลาแค่สองวัน ภวินท์ไม่ควรจะออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนี้ ทว่าตอนนี้เขากำลังมาเดินซื้อของเป็นเพื่อนนิวรา…

ที่แท้พลังแห่งความรักนั้นมันช่างยิ่งใหญ่มากจริงๆ

ญาธิดากำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ๆ อัญมณีก็หยิบกระโปรงสั้นเดินเข้ามาหา “ธิดา แกดูตัวนี้เป็นไงบ้าง?”

เดิมทีเสียงของเธอก็ไม่ใช่เสียงเบาเป็นต้นทุนอยู่แล้ว การออกปากเรียกเช่นนี้ ทางนั้นก็ต้องได้ยินอย่างแน่นอน!

ญาธิดาตัวเกร็งขึ้นทันที พลางหันหลังให้พวกเขาทันควัน และกัดฟันกดเสียงพูด “สวยดีนะ”

การที่ได้พบเจอกับพวกเขาที่นี่ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ประดักประเดิดมากอยู่แล้ว การที่ไม่ต้องเจอหน้ากันถือว่าเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว

ทว่าเรื่องมันกลับพลิกไปในแง่ที่ไม่อยากให้เกิด เสียงอัญมณีที่คอยเรียกเมื่อครู่นี้ ราวกับทำให้ภวินท์และนิวราหันหน้ามามองพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

นิวราเห็นญาธิดา แววตาฉายความพอใจออกมาทันควัน และค่อยๆ หายไป พริบตาเดียว เธอก็จูงมือภวินท์ พลันโค้งศีรษะยิ้มให้เล็กน้อย จนแก้มทั้งสองคนมีลักยิ้ม “คนนั้นเหมือนคุณญาธิดาเลยค่ะ!”

ภวินท์ช้อนตามอง จนสายกวาดเรียบเฉยมองเห็นร่างกายของผู้หญิงทางฝั่งนั้น เมื่อเห็นแผ่นหลังของเธอค่อยๆ เกร็งขึ้นเล็กน้อย พลางออกปากรับอย่างไร้ความรู้สึก “อืม”

นิวราจ้องมองใบหน้าภวินท์ที่สีหน้าไร้ความเปลี่ยนแปลง หัวใจเธอดีใจอยู่เงียบๆ ทว่ายังยื่นมือออกไปเพื่อดึงเขาไปทางด้านนั้น “พี่วินขา เราไปทักทายกันหน่อยนะ!”

เธอพูด พร้อมทั้งเกี่ยวแขนภวินท์เอาไว้ และก้าวเท้าเดินมาทางนั้นด้วย

ส่วนทางนี้ อัญมณีสังเกตเห็นสีหน้าญาธิดาที่ผิดปกติ ยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม เมื่อเงยหน้าก็เห็นนิวรากับภวินท์เดินมุ่งหน้ามาทางนี้

เธอชะงักทันที พลางอ้าปาก โดยที่ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอะไรดี จึงวางเสื้อที่อยู่ในมือทันควัน และคว้ามือญาธิดาให้เตรียมเดินหนี “ธิดาอย่าหันหน้ากลับไป!”

ญาธิดาย่อมชัดเจนถึงสถานการณ์ดี พลันส่งเสียงตอบ จากนั้นเธอก็เร่งฝีเท้าเดินไปอีกทาง

“คุณญาธิดา!”

ทว่าในเวลานั้น กลับมีเสียงผู้หญิงดังชัดเจนดังขึ้น

นิวราลากภวินท์ให้เร่งฝีเท้าตามพวกเธอ พลันเข้ามาดักหน้าพวกเธอเอาไว้ “บังเอิญจริงๆ ค่ะ คุณญาธิดา คุณเองก็มาเลือกเสื้อผ้าเหมือนกันเหรอคะ?”

ญาธิดาเงยหน้ามองนิวรา พลางฝืนพูด “ค่ะ บังเอิญมาก”