ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 252

ผ่านไปแบบไม่รู้ตัว ญาธิดาก็อยู่โรงพยาบาลมาหลายวันแล้ว สองวันนี้ เธอมองเห็นสภาพร่างกายของยติภัทรค่อยๆ ดีขึ้น ในใจก็ดีใจเช่นกัน

“นี่คือการตรวจครั้งสุดท้ายแล้ว ตัวชี้วัดทั้งหมดล้วนฟื้นตัวแล้ว นี่คือสัญญาณที่ดี”

มองเห็นแพทย์เลื่อนตารางตรวจร่างกายเข้ามา ญาธิดาตื่นเต้นพอสมควร “ถ้าเป็นแบบนี้ ประมาณตอนไหนถึงจะสามารถทำการผ่าตัดได้อีกครั้งล่ะคะ?”

แพทย์ที่ใส่แว่นตาขอบทองนิ่งไปแล้ว เอ่ยปากเสียงเบา “เรื่องการผ่าตัดถ้ายังคิดจะให้คุณหมอเธียรชัยผ่าตัดให้ คุณอาจจะต้องติดต่อเขาดู แต่ว่าในมุมมองของหมอจะให้คำแนะนำคุณก็คือ อย่างน้อยต้องรอสภาพร่างกายคนไข้คงที่สักหน่อยแล้วค่อยทำ เกรงว่ายังต้องใช้เวลาอีกสักพัก”

พอได้ยิน ญาธิดาอารมณ์ซับซ้อนอยู่บ้าง เธอพยักหน้า พูดเบาๆ “ขอบคุณค่ะคุณหมอ ฉันเข้าใจแล้ว”

หลังออกมาจากห้องทำงานแพทย์ ญาธิดากุมใบตรวจร่างกายไว้ ในใจว่างเปล่าพอสมควร

ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องไม่คาดคิดที่เกิดกะทันหันครั้งนี้ ตอนนี้บิดาคงจะทำการผ่าตัดบายพาสหัวใจเสร็จแล้ว

พอมาเป็นแบบนี้ เวลาผ่าตัดเลื่อนออกไป เวลาในการนอนโรงพยาบาลจึงต้องยืดยาวเพิ่ม ด้วยความสามารถในการหาเงินของเธอในตอนนี้ ต้องรอถึงเมื่อไรถึงจะสามารถจ่ายเงินคืนจนหมด?

เธอถอนหายใจยาวๆ มีหนึ่ง เดินมาถึงหน้าห้องคนไข้อย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะลอยออกมา เธอรีบปรับอารมณ์ทันที ผลักประตูเดินเข้าไปแล้ว

เพิ่งก้าวเท้าเดินเข้าไป เธอก็มองเห็นธีทัตด้านในห้อง

ธีทัตนั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้ หันหน้ามาทักทายเธออย่างอ่อนโยน “ธิดา”

ญาธิดายิ้มตอบ เดินเข้าไป “ดื่มน้ำไหมคะ ฉันเทให้เธอเอง”

“ได้”

ทั้งสองยิ้มมองหน้ากันและกันแบบเข้าใจกัน

หลังจากครั้งก่อนที่ธีทัตและอันอันมาโรงพยาบาลรอบหนึ่ง หลายวันต่อมานี้ ธีทัตแทบจะเข้ามาทุกวัน มีเขาพูดคุยเป็นเพื่อนยติภัทร ช่วยลดช่วงเวลาน่าอึดอัดไปได้ไม่น้อยเลยจริงๆ

ธีทัตเพิ่งยกมือรับแก้วน้ำที่ญาธิดายื่นมาให้ ยติภัทรที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ก็อดเอ่ยปากถามไม่ได้ “ทัต วิทยานิพนธ์ที่นักวิชาการโตษินตีพิมพ์เดือนธันวาคมปีที่แล้วนายอ่านแล้วหรือยัง......”

ปภาวีที่อยู่ด้านข้างมองจนขมวดคิ้ว ไม่ง่ายที่จะให้ญาธิดาและธีทัตจะพัฒนาความสัมพันธ์สักหน่อย นึกไม่ถึงจะถูกตาแก่ที่ตาไม่มีแววคนนี้ขัดจังหวะเข้าให้!

ยติภัทรดึงธีทัตไว้คุยไม่หยุด จนมาถึงเวลาอาหารกลางวันโดยไม่รู้ตัว ปภาวีหยิบกล่องข้าวแล้วเปิดออก ยกมือตียติภัทรแบบไม่เบาไม่หนัก นำกล่องข้าววางไว้ตรงหน้าเขา พูดอย่างอารมณ์เสีย “ควรกินข้าวแล้ว หยุดปากหน่อยเถอะ!”

ญาธิดาและธีทัตที่อยู่ด้านข้างเห็นเหตุการณ์เข้า อดวาดรอยยิ้มขึ้นมาไม่ได้

ตั้งแต่ที่ยติภัทรร่างกายดีขึ้นมาบ้าง การต่อปากต่อคำระหว่างเขากับปภาวีก็เพิ่มขึ้นมาก ในห้องคนไข้มักจะดังก้องด้วยเสียงพูดคุยหัวเราะ มีบางครั้งกลับน่าสนุกมาก

ยติภัทรมองกล่องข้าวตรงหน้าแล้ว ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “ทำไมถึงมีข้าวชุดเดียว? ธิดากับทัตก็อยู่ คุณนี่......”

ปภาวียักคิ้วแล้ว มองทางญาธิดากับธีทัต ชั่วขณะหนึ่งเปลี่ยนอารมณ์แล้ว ยิ้มบอกว่า “วันนี้พวกลูกสองคนออกไปกินข้าวกันเถอะ ให้ธิดาเลี้ยงข้าวขอบคุณที่ทัตดูแลมาหลายวันนี้”

หล่อนพูดอยู่ จากนั้นหยิบเสื้อผ้าสกปรกสองสามตัวขึ้นมายัดให้ญาธิดา “วันนี้ลูกกลับบ้านพอดี อาบน้ำและไปพักผ่อนดีๆ สักหน่อย”

หลายวันติดต่อกันมานี้ญาธิดาอยู่เป็นเพื่อนที่โรงพยาบาล ผมเพ้ายุ่งเหยิงเนื้อตัวมอมแมม ทั้งลำบากทั้งเหนื่อย หล่อนในฐานะแม่คนนี้ก็ปวดใจเช่นกัน

ญาธิดาเหนื่อยอยู่บ้างจริงๆ เสื้อผ้าสะอาดไม่มีอยู่พอดี จึงได้แต่รับปากไป “ค่ะ งั้นวันนี้หนูกลับบ้านสักหน่อยแล้วกัน”

ฟังเธอตอบรับ ชั่วขณะนั้นปภาวีดีอกดีใจ ส่งสายตาไปยังธีทัต “ทัต ธิดาของพวกเราฝากฝังนายด้วยนะ และอย่าลืมไปส่งเธอกลับบ้านด้วยนะ!”

ธีทัตหัวเราะเบาๆ ตอบว่า “วางใจได้ครับ คุณป้า ผมรับรองว่าจะส่งให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัยครับ!”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น มองสองคนที่ตอบรับซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี แล้วหัวเราะด้วยความจำใจ

ออกมาจากโรงพยาบาล กระทั่งขึ้นรถแล้ว ญาธิดาหันหน้ามองทางเขาแล้วบอกเขาว่า “คุณจองร้านอาหารเถอะ ฉันไม่ได้ออกไปกินข้างนอกนานมากแล้ว”

ธีทัตหัวเราะรับปาก จากนั้นสตาร์ทรถ “ได้ ผมรู้จักร้านหนึ่ง ถูกปากคุณแน่นอน”