ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 253

คำพูดประโยคนี้ พยายามแสดงการออดอ้อนและความรักของหญิงสาว ถึงแม้เป็นญาธิดาผู้หญิงคนนี้เห็นแล้ว ร่างกายยังชาพอสมควร

มิน่าภวินท์ถึงชอบหล่อน นี่ล้วนเป็นเหตุผลหนึ่ง

ญาธิดาขยับริมปาก ฝืนบังคับความไม่สบายในใจไว้ ฉีกยิ้มที่ไม่ค่อยดูดีนักออกมา

เดิมเธออยากเอ่ยปากกล่าวลา แต่ใครจะรู้ว่าร่างกายนิวรากลับพิงบนตัวภวินท์เบาๆ มือที่ควงแขนเขาไว้แนบแน่นกว่าเดิม มองญาธิดาเหมือนเขินอายอยู่บ้างบอกว่า “ฉันกับพี่วินวางแผนหมั้นกันแล้ว”

คำพูดประโยคหนึ่งที่เรียบง่าย พอญาธิดาฟังดูแล้ว กลับเหมือนมีค้อนหนักอึ้ง ทุบมาที่หัวใจอย่างแรง

เธอตะลึงนิดหน่อย ไม่นานสายตามองผ่านชายหนุ่มข้างกายนิวรา เห็นเพียงเขาที่สีหน้าเป็นปกติ เผยความเย็นชาและความห่างเหินที่อยู่เหนือผู้อื่นระดับหนึ่ง และไม่ได้เอ่ยปากปฏิเสธ

ดูแล้ว สิ่งที่นิวราพูดมาคือเรื่องจริง

ญาธิดาฝืนยิ้มออกมา ฉีกมุมปากไว้ พูดเสียงเบา “ยินดีกับพวกคุณด้วยค่ะ”

นิวราได้ยินแล้ว แก้มแดงระเรื่อมาบ้าง ยิ่งสวยหยาดเยิ้มน่าประทับใจกว่าเดิม หล่อนหัวเราะบอกว่า “ข่าวนี้ฉันบอกเธอก่อนเลย เธออย่าลืมเก็บเป็นความลับไว้นะ”

ญาธิดาวาดรอยยิ้มบางๆ ฝืนทนสงบนิ่ง “ได้ค่ะ”

ระหว่างที่พูดจา ภวินท์เงยหน้ามองเขาไปทางเธอ มองหน้าหญิงสาวไม่เปลี่ยนสี ทั้งยังมีรอยยิ้มที่ยินดีด้วย ในใจไม่เบิกบานเท่าไรมากะทันหัน

ดูแล้ว เธอไม่ได้สนใจว่าเขาจะหมั้นหมายกับผู้หญิงอื่น!

นิวราหัวเราะแล้ว จากนั้นถามว่า “ใช่แล้วธิดา เธอมาคนเดียวเหรอ?”

“มากับเพื่อนค่ะ”

ญาธิดาตอบไป เงยหน้ามองทางที่นั่งแวบหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก จากมุมนี้ สามารถมองเห็นธีทัตตรงริมหน้าต่างได้พอดี

นิวรามองเข้าไปตามสายตาของเธอ มองเห็นคนนั้น ในสายตามีความตกใจแวบผ่านนิดๆ ไม่นานก็จงใจขึ้นเสียงพูดว่า “ใช่คุณธีทัต ประธานนแห่งบริษัทเทคโนโลยีคลาวด์ไหม? ก่อนหน้านี้ไม่นานฉันเพิ่งได้ยินคุณพ่อพูดถึงเขาอยู่เลย นึกไม่ถึงว่าเขากับธิดาเป็นเพื่อนสนิทกัน!”

ญาธิดายิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไร

ด้านข้าง ภวินท์ขยับสายตา ใบหน้าที่เฉียบแหลมเหมือนมีน้ำค้างแข็งปกคลุมชั้นหนึ่ง เงยหน้ามองไป เห็นธีทัตอยู่ริมหน้าต่างตามคาด ชั่วพริบตาเดียว ไฟโกรธที่กดไว้ไม่อยู่ส่วนหนึ่งตรงก้นบึ้งหัวใจก็เกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติ

ครั้งก่อนเขาไปดูเธอที่โรงพยาบาล ยังคิดว่าเธอลำบากมาก นึกไม่ถึงจะออกมานัดเดตกับธีทัตไวขนาดนี้เลย! โดยเฉพาะก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเขาเจอกัน ญาธิดาบอกอยากขีดเส้นแบ่งกับเขาให้ชัดเจน ยังบอกว่าไม่ยอมถูกเงื่อนไขพวกนั้นในสัญญาจำกัด ที่แท้การต่อต้านทุกอย่างนี้เพื่อได้อยู่ด้วยกันกับธีทัตเหรอ!

ในสายตาภวินท์มีการเย้ยหยันผ่านไปรวดเร็ว ก่อนจะย้ายสายตาออกแบบใจร้อนพอสมควร

เวลานี้ นิวรายิ้มมีเลศนัยมองญาธิดาอยู่ พูดเสียงเบา “ธิดา เธอกับคุณธีทัตเหมาะสมกันมากนะ ยินดีกับพวกเธอด้วยเหมือนกัน”

“ไปเถอะ”

ไม่รอให้ญาธิดาเอ่ยปากตอบ ภวินท์ก็เอ่ยปาก น้ำเสียงค่อนข้างเผยความเย็นชา

นิวราได้ยิน เหมือนตอบสนองเข้ามาฉับพลัน รีบยิ้มแล้วโบกมือให้ญาธิดา จากนั้นถึงควงภวินท์ขึ้นไปข้างบน

“พี่วิน คุณพ่อคุณแม่เพิ่งมาถึงไม่นานเอง ไม่ต้องรีบ......”

ฟังเสียงพวกเขาขึ้นข้างบนไปแล้ว นับวันเสียงยิ่งห่างไกล ร่างกายญาธิดาที่ตึงแน่นอ่อนลงมาทันใด

นึกถึงคำพูดพวกนั้นที่นิวราพูดมาเมื่อสักครู่อีกครั้ง ในใจเธอก็ยุ่งเหยิง นึกไม่ถึงว่าภวินท์กับนิวราจะพัฒนาไปเร็วขนาดนี้ นี่ก็จะหมั้นหมายแล้ว......

เธอกลัดกลุ้มในใจ อารมณ์ที่พูดไม่ถูกตันอยู่ตรงหน้าอก เธอก้าวฝีเท้าออกมา กลับไปถึงที่นั่งอย่างใจลอยอยู่บ้าง

บนโต๊ะมีกับข้าวหลายอย่างมาเสิร์ฟเรียบร้อย ธีทัตกำลังอยากให้ญาธิดากินตอนร้อนๆ พอเงยหน้ามองเห็นสีหน้าของเธอ ก็สัมผัสถึงความไม่ปกติได้ทันที “ธิดา คุณเป็นอะไรแล้ว?”

ญาธิดาตั้งสติได้ ส่ายหน้าแล้วฉีกมุมปากเป็นนัยไปยังเขา พูดเบาๆ “ไม่เป็นไร อาจจะเหนื่อยเกินไป”

พอได้ยิน ธีทัตจึงรีบบอกทันทีว่า “งั้นรีบกินเถอะ กินเสร็จแล้วผมจะส่งคุณกลับไปพักผ่อน”

หลายวันนี้ไม่ว่าเขาจะมีธุระอะไรหรือไม่ก็มักจะมาโรงพยาบาล เพื่อสามารถอยู่เป็นเพื่อนข้างกายเธอได้ มองเห็นสีหน้าหม่นหมองของเธอ เขาก็ปวดใจเป็นห่วงจนแทบไม่ไหว

ญาธิดาหยิบตะเกียบขึ้น พยักหน้าแล้ว ก้มหน้าเริ่มทานข้าว

ความอยากอาหารของเธอเหมือนจะไม่ค่อยดี ตั้งแต่ต้นจนจบทานไปได้ไม่เยอะ ในใจธีทัตกังวล ระหว่างทางที่ส่งเธอกลับบ้าน เห็นเธอพิงหน้าต่างหลับตาไว้ คิดว่าเธอง่วงแล้ว จึงไม่ได้ถามอะไรมาก

รถมาถึงด้านล่างที่พัก ญาธิดาผลักประตูลงจากรถ ธีทัตลงจากรถตามมาด้วย

“ธิดา คุณโอเคไหม?” ธีทัตเดินมาถึงด้านข้างของเธอ “คุณมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า?”

ตอนที่ญาธิดาไปถึงร้านอาหารกับออกจากร้านอาหารมีท่าทีสองแบบแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาย่อมกังวลเป็นธรรมดา

ญาธิดาฉีกมุมปากขึ้น พูดเสียงเบา “ฉันไม่เป็นไรค่ะ แค่เหนื่อยเกินไปจริงๆ กลับบ้านนอนสักตื่นก็ดีแล้ว”

พอได้ยิน ธีทัตยังไม่วางใจ ยืนหยัดจะส่งเธอจนถึงหน้าประตูที่พัก ญาธิดากับเขากล่าวลากัน เข้ามาประตูห้องของที่พักแล้ว ชั่วขณะที่ปิดประตูลงนั้น การแสร้งทำทั้งหมดของเธอก็ปลดเปลื้องลงมา

หัวใจบีบเคล้น จมูกชื้นๆ น้ำตาไหลออกมาแบบไม่ฟังคำสั่ง

เธอหายใจลึกๆ เดินไปถึงด้านข้างโซฟา ร่างกายอ่อนยวบ ล้มลงไปแล้ว

ภายในหัวสมองภาพที่ปรากฏกลับไปกลับมายังคงเป็นภาพเหตุการณ์ที่นิวราควงภวินท์ไว้แล้วบอกว่าพวกเขาจะหมั้นกันอย่างหวานชื่น

ทำไมเธอถึงใส่ใจภวินท์ขนาดนี้? หัวใจเจ็บแบบควบคุมไม่อยู่

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานสักเท่าไร ดวงตาเธอทั้งปวดทั้งพร่ามัว พอพลิกตัว เธอม้วนผ้าห่มบนโซฟาขึ้น หลับไปแบบไม่รู้ตัว

อีกด้านหนึ่ง ในคฤหาสน์ชานเมือง

ภูผายากจะอารมณ์ดีมากเล่นสนุกกับก้อนเมฆ ฝึกมันพูดคำศัพท์ใหม่ แต่ใครจะรู้ก้อนเมฆเอียงหัวอยู่ ดวงตาน้อยหมุนเป็นวงกลม นอกจากจ้องหาโอกาสเหมาะแอบจิกอาหารนกในมือของเขาแล้ว เดิมทีไม่ยอมเอ่ยปากพูด

เกล้าแก้วยืนอยู่ด้านข้าง อดไม่ไหวอยากจะหัวเราะ

ภูผาขมวดคิ้วนิดหน่อย หันหน้ามองทางหญิงสาว ถามว่า “คุณเกล้าแก้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

หลังจากที่เธอมาถึงที่นี่ เขายิ่งรู้สึกไม่เข้าใจนิสัยของนกแก้วตัวนี้แล้ว มีบางครั้งดูกำเริบเสิบสาน มีบางครั้งก็เชื่อฟังเสียยิ่งกว่าอะไร

เกล้าแก้วหัวเราะอธิบาย “บางทีวันนี้มันอาจจะอารมณ์ไม่ดีค่ะ”

ภูผาหัวเราะเยาะ ยื่นนิ้วชี้ออกไปแบบยากจะอารมณ์ดี กดๆ หัวน้อยๆ ที่ปกคลุมด้วยขนของก้อนเมฆ “อย่างแกเนี่ยนะ ยังอารมณ์ไม่ดี?”

พูดอยู่ เขาวางอาหารนกไว้ในกล่อง เช็ดมือแล้ว แสดงความหมายว่าให้เกล้าแก้วเข็นเขาออกไป

ภูผาพูดจาแบบรำพึง “คุณเกล้าแก้ว ผมมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง นกแก้วที่รักของผม ตอนนี้ถูกคนซื้อตัวไปแล้ว ถึงตอนนั้นถ้าคุณไม่ทำงานแล้ว เกรงว่าก้อนเมฆคงหนีออกจากบ้านตามคุณไปด้วย”

ฟังความหมายล้อเล่นในคำพูดของชายหนุ่มออกแล้ว เกล้าแก้วหัวเราะเบาๆ “คุณภูผาล้อเล่นแล้ว”

ทันใดนั้น มือใหญ่ของชายหนุ่มพาดเข้ามา กุมอยู่หลังมือที่เธอเข็นรถอยู่โดยตรง พูดเบาๆ “คุณเกล้าแก้ว ก่อนที่ผมจะกลับมาแข็งแรง คุณจะอยู่ด้วยตลอด ใช่ไหม?”

คำพูดประโยคนี้ของเขา ราวกับก้อนหินก้อนหนึ่ง โยนลงกลางทะเลสาบ ทำให้ระลอกคลื่นกระเพื่อมขึ้น

เกล้าแก้วก้มหน้า มองมือใหญ่ที่ข้อต่อนิ้วชัดเจนของชายหนุ่ม หัวใจเต้นแรง เธอสูดหายใจลึกๆ รีบเอ่ยปากตอบว่า “ใช่ค่ะ ฉันจะอยู่ตลอด......”

“งั้นก็ดี”

มือของชายหนุ่มดึงออกถูกจังหวะ ราวกับทุกอย่างเป็นปกติ ไม่มีอะไรพิเศษ

ตอนที่ถึงหน้าบันได ครามเข้ามาพอดี รายงานเสียงเบา “รถเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ”

ภูผาพยักหน้าเล็กน้อย “ดี ออกเดินทางเถอะ”

ครามรับรถเข็นในมือของเกล้าแก้วมา เข็นภูผาลงไปยังทางลาดพื้นเรียบด้านข้างบันได จากนั้นเข็นเขาขึ้นรถ

เกล้าแก้วถือข้าวของที่เตรียมไว้ก่อนหน้าตามขึ้นไปแล้ว

เพราะแพทย์บอกว่าการแช่น้ำพุร้อนมีส่วนช่วยในการฟื้นตัวขาทั้งคู่ของภูผา ดังนั้นพวกเขาจึงคิดจะไปพักที่ออนเซนโออิตะของเมืองJสักสามสี่วัน