ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 254

นี่เป็นครั้งแรกที่เกล้าแก้วออกไปข้างนอกกับภูผา จึงตื่นเต้นอยู่บ้างแบบเลี่ยงได้ยาก พอดีกับที่ช่วงหลายวันนี้ภูผาอารมณ์ไม่เลว บรรยากาศบนรถจึงเข้ากันได้ดี

ถึงจุดหมายปลายทาง ภูผานำเอกสารประจำตัวยื่นให้เกล้าแก้ว บอกว่า “คุณไปลงทะเบียนเข้าพักที่เคาน์เตอร์ ผมจะไปห้องน้ำสักหน่อย”

เกล้าแก้วยิ้มตอบตกลง ถือเอกสารไปยังเคาน์เตอร์แล้ว

ภูผาโบกมือ ครามรู้ความหมายทันที เข็นเขาไปทางห้องน้ำด้านหน้า

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง การไม่สามารถจัดการความต้องการทางร่างกายได้ด้วยตนเอง สำหรับนิสัยของเขาแล้วนี่คือความอับอายใหญ่หลวง แต่ดีที่หลายปีมานี้ ค่อยๆ คุ้นชินแล้ว เริ่มแรกคือใส่ใจและเจ็บปวด พอสุดท้ายก็ค่อยๆ พัฒนากลายเป็นเฉยเมยและไม่รู้สึก

ยิ่งไปกว่านั้น ขาที่ไม่มีความรู้สึกสองข้างนี้กลายเป็นสิ่งลวงตาที่ดีที่สุดของเขา ทุกคนล้วนคิดว่าเขาไร้ความสามารถ ดังนั้นไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร คนอื่นจะไม่คิดถึงเขาเป็นคนแรก

ในห้องน้ำ ครามอุ้มเขากลับมาบนรถเข็น ถือโอกาสเอ่ยปากถาม “คุณชายครับ พาคุณเกล้าแก้วออกมา จะเหมาะสมเหรอครับ?”

ภูผาหัวเราะเบาๆ “ทำไมไม่เหมาะสม?”

เขาจะควบคุมเธอไปทีละนิด สะกดจิตเธอ ให้เธอกลายเป็นมีดเล่มหนึ่งที่เขาใช้งาน

ครามได้ยินดังนั้น จึงไม่ถามมากอีก

ภูผากดปุ่มข้างมือ รถเข็นเลื่อนไปข้างหน้าอัตโนมัติ ออกจากห้องน้ำไปแล้ว

ที่ไกลออกไป เขามองทางเคาน์เตอร์ จากมุมนี้ สามารถมองเห็นภาพที่อ่อนช้อยงดงามของเกล้าแก้วได้พอดี

รถเข็นเคลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ เขากำลังเตรียมเข้าไป ใครจะรู้ว่าทันใดนั้นมองเห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ใส่ชุดพนักงานทำความสะอาดสีน้ำตาลคนหนึ่งวิ่งโซซัดโซเซเข้าไปหาเกล้าแก้วแล้ว

ภูผาชะงัก กดปุ่มควบคุมบนรถเข็นไว้แล้ว รถเข็นหยุดลงมาทันที

ทางนั้น ผู้หญิงวัยกลางคนผู้นั้นวิ่งไปถึงด้านข้างเกล้าแก้ว ทั้งแปลกใจทั้งตื่นเต้น “แก้ว?”

เกล้าแก้วได้ยินเสียง จึงหันตัวเข้าไป ตอนที่มองเห็นผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าที่เดิมทีมีรอยยิ้มอ่อนๆ ชั่วพริบตากลับอึมครึมลงมาแล้ว เธอถอยหลังก้าวหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก ดึงระยะห่างออกจากหญิงวัยกลางคน

หญิงวัยกลางคนเหมือนว่าสัมผัสไม่ได้สักนิด จมอยู่ในความดีใจที่ฮึกเหิม หล่อนเดินเข้ามาก้าวหนึ่งก่อนจะยื่นมือออกมาดึงเกล้าแก้วไว้โดยตรง “แก้ว เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

เกล้าแก้วขมวดคิ้วแล้ว พูดจาแบบเย็นยะเยือก “ฉันมาทำงาน”

“ดี ดี” หญิงวัยกลางคนคนนั้นพยักหน้าต่อเนื่อง ในสายตามีความแวววาวแวบผ่าน “แก้ว ตั้งแต่เธอหนีออกจากบ้านไปถึงตอนนี้ ก็หนึ่งปีกว่า มีเรื่องอะไรให้โกรธก็ลดลงแล้ว แก้ว สุดสัปดาห์นี้กลับบ้านไปดูหน่อยเถอะ ฉันกับพ่อของเธอคิดถึงเธอมากนะ!”

หญิงวัยกลางคนคนนั้นเพิ่งพูดจบ สีหน้าของเกล้าแก้วก็เปลี่ยนไปอึมครึม เธอสะบัดมือของหญิงวัยกลางคนออกโดยตรง ถอยหลังหนึ่งก้าว ทันใดนั้นอารมณ์ฮึกเหิมพอสมควร “ฉันไม่มีพ่อ! พ่อฉันตายไปตั้งนานแล้ว บ้านนั้นฉันจะไม่กลับไปอีก!”

พูดจบ เธอกัดฟันไว้แน่นหมุนตัว นำเอกสารที่ลงทะเบียนเสร็จและคีย์การ์ดเก็บขึ้นมา ถือของด้านข้างขึ้นแล้วอยากจะเดินไป

หญิงวัยกลางคนผู้นั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก รีบเข้ามาขวางเธอเอาไว้ “แก้ว เธอใจร้ายแบบนี้ไม่ได้......”

เกล้าแก้วทำหน้าเย็นชา ถือข้าวของข้างกายขึ้นอย่างไม่สนใจอะไร แล้วเดินจากไป

ภูผาที่อยู่อีกทางด้านหนึ่ง เห็นภาพเหตุการณ์ทางนี้อยู่ในสายตาทั้งหมด

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาขยับคิ้วเล็กน้อย หมุนตัวสั่งครามที่อยู่ด้านหลัง “ไป ไปรอเธอตรงลิฟต์ทางนั้น”

นี่คือเรื่องส่วนตัวของเกล้าแก้ว เขาไม่สะดวกแทรกแซง

ถึงหน้าประตูลิฟต์แล้ว ภูผาพูดต่อว่า “วันหลังตรวจสอบสถานการณ์ทางบ้านของเกล้าแก้วสักหน่อย แล้วมารายงานฉัน”

ครามตอบรับ “ครับ”

ภูผาประสานมือทั้งสองไว้ด้วยกัน ในใจรู้ดีว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง เขาอยากจะควบคุมเกล้าแก้วโดยสมบูรณ์แบบ ก็ต้องรู้ทุกอย่างของเกล้าแก้วแบบแจ่มชัด

ไม่นานนัก เกล้าแก้วถือของไว้รีบร้อนเข้ามา มองเห็นสองคนที่รออยู่หน้าลิฟต์ จึงแอบโล่งลงมาแบบไม่รู้ตัว

เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ พวกเขาน่าจะไม่เห็นกัน