ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 254

นี่เป็นครั้งแรกที่เกล้าแก้วออกไปข้างนอกกับภูผา จึงตื่นเต้นอยู่บ้างแบบเลี่ยงได้ยาก พอดีกับที่ช่วงหลายวันนี้ภูผาอารมณ์ไม่เลว บรรยากาศบนรถจึงเข้ากันได้ดี

ถึงจุดหมายปลายทาง ภูผานำเอกสารประจำตัวยื่นให้เกล้าแก้ว บอกว่า “คุณไปลงทะเบียนเข้าพักที่เคาน์เตอร์ ผมจะไปห้องน้ำสักหน่อย”

เกล้าแก้วยิ้มตอบตกลง ถือเอกสารไปยังเคาน์เตอร์แล้ว

ภูผาโบกมือ ครามรู้ความหมายทันที เข็นเขาไปทางห้องน้ำด้านหน้า

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง การไม่สามารถจัดการความต้องการทางร่างกายได้ด้วยตนเอง สำหรับนิสัยของเขาแล้วนี่คือความอับอายใหญ่หลวง แต่ดีที่หลายปีมานี้ ค่อยๆ คุ้นชินแล้ว เริ่มแรกคือใส่ใจและเจ็บปวด พอสุดท้ายก็ค่อยๆ พัฒนากลายเป็นเฉยเมยและไม่รู้สึก

ยิ่งไปกว่านั้น ขาที่ไม่มีความรู้สึกสองข้างนี้กลายเป็นสิ่งลวงตาที่ดีที่สุดของเขา ทุกคนล้วนคิดว่าเขาไร้ความสามารถ ดังนั้นไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร คนอื่นจะไม่คิดถึงเขาเป็นคนแรก

ในห้องน้ำ ครามอุ้มเขากลับมาบนรถเข็น ถือโอกาสเอ่ยปากถาม “คุณชายครับ พาคุณเกล้าแก้วออกมา จะเหมาะสมเหรอครับ?”

ภูผาหัวเราะเบาๆ “ทำไมไม่เหมาะสม?”

เขาจะควบคุมเธอไปทีละนิด สะกดจิตเธอ ให้เธอกลายเป็นมีดเล่มหนึ่งที่เขาใช้งาน

ครามได้ยินดังนั้น จึงไม่ถามมากอีก

ภูผากดปุ่มข้างมือ รถเข็นเลื่อนไปข้างหน้าอัตโนมัติ ออกจากห้องน้ำไปแล้ว

ที่ไกลออกไป เขามองทางเคาน์เตอร์ จากมุมนี้ สามารถมองเห็นภาพที่อ่อนช้อยงดงามของเกล้าแก้วได้พอดี

รถเข็นเคลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ เขากำลังเตรียมเข้าไป ใครจะรู้ว่าทันใดนั้นมองเห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ใส่ชุดพนักงานทำความสะอาดสีน้ำตาลคนหนึ่งวิ่งโซซัดโซเซเข้าไปหาเกล้าแก้วแล้ว

ภูผาชะงัก กดปุ่มควบคุมบนรถเข็นไว้แล้ว รถเข็นหยุดลงมาทันที

ทางนั้น ผู้หญิงวัยกลางคนผู้นั้นวิ่งไปถึงด้านข้างเกล้าแก้ว ทั้งแปลกใจทั้งตื่นเต้น “แก้ว?”

เกล้าแก้วได้ยินเสียง จึงหันตัวเข้าไป ตอนที่มองเห็นผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าที่เดิมทีมีรอยยิ้มอ่อนๆ ชั่วพริบตากลับอึมครึมลงมาแล้ว เธอถอยหลังก้าวหนึ่งโดยจิตใต้สำนึก ดึงระยะห่างออกจากหญิงวัยกลางคน

หญิงวัยกลางคนเหมือนว่าสัมผัสไม่ได้สักนิด จมอยู่ในความดีใจที่ฮึกเหิม หล่อนเดินเข้ามาก้าวหนึ่งก่อนจะยื่นมือออกมาดึงเกล้าแก้วไว้โดยตรง “แก้ว เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?”

เกล้าแก้วขมวดคิ้วแล้ว พูดจาแบบเย็นยะเยือก “ฉันมาทำงาน”

“ดี ดี” หญิงวัยกลางคนคนนั้นพยักหน้าต่อเนื่อง ในสายตามีความแวววาวแวบผ่าน “แก้ว ตั้งแต่เธอหนีออกจากบ้านไปถึงตอนนี้ ก็หนึ่งปีกว่า มีเรื่องอะไรให้โกรธก็ลดลงแล้ว แก้ว สุดสัปดาห์นี้กลับบ้านไปดูหน่อยเถอะ ฉันกับพ่อของเธอคิดถึงเธอมากนะ!”

หญิงวัยกลางคนคนนั้นเพิ่งพูดจบ สีหน้าของเกล้าแก้วก็เปลี่ยนไปอึมครึม เธอสะบัดมือของหญิงวัยกลางคนออกโดยตรง ถอยหลังหนึ่งก้าว ทันใดนั้นอารมณ์ฮึกเหิมพอสมควร “ฉันไม่มีพ่อ! พ่อฉันตายไปตั้งนานแล้ว บ้านนั้นฉันจะไม่กลับไปอีก!”

พูดจบ เธอกัดฟันไว้แน่นหมุนตัว นำเอกสารที่ลงทะเบียนเสร็จและคีย์การ์ดเก็บขึ้นมา ถือของด้านข้างขึ้นแล้วอยากจะเดินไป

หญิงวัยกลางคนผู้นั้นตกใจทำอะไรไม่ถูก รีบเข้ามาขวางเธอเอาไว้ “แก้ว เธอใจร้ายแบบนี้ไม่ได้......”

เกล้าแก้วทำหน้าเย็นชา ถือข้าวของข้างกายขึ้นอย่างไม่สนใจอะไร แล้วเดินจากไป

ภูผาที่อยู่อีกทางด้านหนึ่ง เห็นภาพเหตุการณ์ทางนี้อยู่ในสายตาทั้งหมด

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เขาขยับคิ้วเล็กน้อย หมุนตัวสั่งครามที่อยู่ด้านหลัง “ไป ไปรอเธอตรงลิฟต์ทางนั้น”

นี่คือเรื่องส่วนตัวของเกล้าแก้ว เขาไม่สะดวกแทรกแซง

ถึงหน้าประตูลิฟต์แล้ว ภูผาพูดต่อว่า “วันหลังตรวจสอบสถานการณ์ทางบ้านของเกล้าแก้วสักหน่อย แล้วมารายงานฉัน”

ครามตอบรับ “ครับ”

ภูผาประสานมือทั้งสองไว้ด้วยกัน ในใจรู้ดีว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง เขาอยากจะควบคุมเกล้าแก้วโดยสมบูรณ์แบบ ก็ต้องรู้ทุกอย่างของเกล้าแก้วแบบแจ่มชัด

ไม่นานนัก เกล้าแก้วถือของไว้รีบร้อนเข้ามา มองเห็นสองคนที่รออยู่หน้าลิฟต์ จึงแอบโล่งลงมาแบบไม่รู้ตัว

เหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ พวกเขาน่าจะไม่เห็นกัน

“ขอโทษค่ะคุณภูผา เช็คอินทำช้าไปหน่อย”

“ไม่เป็นไร” ภูผาวาดรอยยิ้มขึ้น ท่าทีอ่อนโยน “ไม่รีบ”

เกล้าแก้วได้ยิน ก็ถอนหายใจยาวอีกทีหนึ่ง

สองชั่วโมงผ่านไป ภูผานั่งอยู่บนโซฟา มองทางคนตรงข้ามอย่างเฉื่อยชา ถามด้วยเสียงเบา “เป็นอะไรแล้ว? อารมณ์ไม่ดีเหรอ?”

ปริญยกแก้วขึ้น ดื่มเหล้าในแก้วจนหมดทีเดียว ทำเสียงฮึดฮัดกลับถามว่า “ช่วงนี้มีเรื่องดีอะไรที่ไหน?”

เขากำลังพูด วางแก้วเหล้าลง หยิบวิสกี้ด้านข้างขึ้น เทไปอีกแก้วหนึ่ง “ช่วงนี้นิวจะหมั้นกับภวินท์แล้ว นายคิดดู หล่อนไปหมั้นกับใครไม่หมั้น ดันต้องหมั้นกับเขา!”

ภูผาได้ยิน วาดรอยยิ้มขึ้นแบบไม่ลนลาน “ไม่ใช่ว่านายไม่รู้ นิวชอบเขามาตลอด”

“ฉันไม่ชอบหน้าเขา พอนึกถึงว่าเขาจะกลายมาเป็นน้องเขยฉัน ฉันโมโหแทบบ้า!” ปริญขมวดคิ้ว พูดจาอย่างทนไม่ไหว “เรื่องครั้งก่อน ถ้าไม่ใช่ฉันยั้งมือ กลัวว่าพังอยู่ในมือเขาแล้ว คนที่ชื่อกณิศนายรู้จักล่ะมั้ง? ตอนนี้ไม่รู้อยู่ที่ไหน คือโดนเขาจับไปแล้ว”

ภูผาได้ยิน สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปมากมาย

ถึงแม้ปริญไม่พูด เขาก็รู้เรื่องพวกนี้แจ่มแจ้งดี

ปริญบ่นอย่างโกรธแค้นว่า “ไม่ว่ายังไงฉันกับเขาก็อยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!”

“พอแล้วปริญ ออกมาเที่ยว อย่าไปคิดเรื่องกวนใจมากขนาดนั้น”

ภูผาพูดกล่อมประโยคหนึ่ง เปลี่ยนหัวข้ออีกเรื่องแทน “ใช่แล้ว ฉันได้ยินว่าช่วงนี้คุณลุงสนใจโครงการของThe Riverside จัดการเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

พอปริญได้ยิน จึงพิงตัวไปบนโซฟา ยักคิ้วแล้วพูดว่า “อย่าพูดถึงเลย เกิดเรื่องนั้นเมื่อครั้งก่อน ก็ไม่มีคนยอมร่วมงานกับพวกฉัน ตอนนี้นี่คือพ่อฉันมีเจตนารมณ์แต่ไร้กำลัง ไม่ร่วมงานก็ไม่มีเงินลงทุน ไม่มีเงินลงทุนก็ไม่มีวิธีสร้างThe Riversideขึ้นมา แต่ว่าตอนนี้โครงการดำเนินการแล้ว หยุดลงมาในช่วงสั้นๆ ไม่ได้ เขาได้แค่คิดหาวิธีไปดึงเงินลงทุนมา”

ภูผาได้ยิน ในสายตามีแสงมืดมิดแฉลบผ่านนิดๆ

ชนัดพลคนนี้ ละโมบเกินควร มีบางครั้งใจใหญ่เกินไป แต่นั่นกลับไม่ดี ไม่แน่ว่าสักวันในอนาคต เขาอาจจะเสียเปรียบเพราะความละโมบ

แต่สำหรับเขานั้น นี่กลับเป็นโอกาสอันยอดเยี่ยม

พอญาธิดาตื่นขึ้นมา ก็มองเห็นท้องฟ้าด้านนอกมืดลงอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าเธอหลับไปตื่นหนึ่งนานขนาดนี้เลย

ลุกขึ้นจากโซฟาแล้ว เธอเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำสักรอบ ค่อยๆ ฟื้นสติกลับมาปกติ เธอมองดวงตาทั้งสองที่บวมขึ้นมาในกระจก อารมณ์เศร้าใจระดับหนึ่งแบบไม่รู้ตัว

ตั้งแต่ต้นจนจบใบหน้านั้นของภวินท์วนเวียนอยู่ในหัวสมองเธอ สะบัดไม่ออกเลย

อาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้า ญาธิดาไม่มีอารมณ์สักนิด วิ่งไปเปิดตู้เย็นในห้องครัว เดิมทีอยากดื่มเบียร์ แต่นึกไม่ถึงว่าในตู้เย็นเหลือเพียงนมสดไม่กี่กล่อง

เธอถอนหายใจ ความกลัดกลุ้มในใจยังคงไม่มีทางกำจัด คิดไปคิดมา ก็ออกจากบ้านแล้ว

เดินวนข้างนอกรอบหนึ่ง ภายในสิบกว่านาที ญาธิดาก็เจอคู่รักหลายคู่เลย ไม่รู้ทำไมพอมองเห็นพวกเขาแล้ว เธอมักจะนึกไปถึงภวินท์และนิวรา ทันใดนั้นอารมณ์ยิ่งกลัดกลุ้มมากกว่าเดิม

ทำไมเธอถึงสนใจภวินท์ขนาดนี้กัน? หรือว่าเธอชอบเขาเข้าจริงเหรอ?

ญาธิดายกมือตบๆ ศีรษะตนเอง โบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง มุ่งหน้าไปยังผับkโดยตรง

เวลานี้ วิธีที่ดีที่สุดคือไปดื่มที่ผับสักสองแก้ว ไม่แน่ว่าอารมณ์อาจจะดีขึ้นหน่อย

มาถึงผับ ด้านในคนไม่เยอะ ญาธิดามุ่งไปตรงมุมเคาน์เตอร์บาร์ที่เคยนั่งเมื่อก่อน

บาร์เทนเดอร์หนุ่มมองเห็นเธอ ยิ้มและกะพริบตาให้เธอ “พี่คนสวย มาอีกแล้วเหรอ”

“อืม ช่วงนี้มีของใหม่อะไร ฉันอยากลองหน่อย”

หนุ่มน้อยหัวเราะทางเธอแล้ว “ของใหม่น่ะมี แต่ว่าแรงไปหน่อย อยากลองไหม?”

ญาธิดาหัวเราะเบาๆ “ก็อยากได้แรงนั่นแหละ”

ก่อนหน้านี้เธอดื่มเหล้าล้วนดื่มพร้อมของทานเล่น พยายามรักษาสติเอาไว้ แต่วันนี้ เธออยากลองสัมผัสความรู้สึกดื่มเหล้าจนเมาดูสักหน่อยจริงๆ