ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 255

ไม่นาน ค็อกเทลไล่ระดับสีฟ้าอ่อนแก้วหนึ่งเลื่อนมาตรงหน้าของเธอแล้ว มองเกล็ดน้ำแข็งและใบมินต์ด้านบน ญาธิดาหัวเราะแล้ว ยกขึ้นมาชิมอึกหนึ่ง ชั่วขณะนั้นขมวดคิ้วแล้ว

ความรู้สึกแรกที่เหล้านี้เข้าปากทั้งเย็นทั้งเผ็ด มีกำลังวังชาเสียจริง แต่หลังความเข้มข้นผ่านไป ที่ลิ้นเหลือเพียงกลิ่นเหล้าและความเย็นสดชื่นของมินต์ทิ้งไว้

รสชาติดีจริง และติดใจจริงด้วย

ญาธิดาดื่มหมดแก้วหนึ่งอย่างไม่รู้ตัว ในท้องค่อยๆ ร้อนขึ้นมา

ประจวบเหมาะกับวงดนตรีต่างชาติบนเวทีร้องเพลงต่างประเทศที่ค่อนข้างเก่าเพลงหนึ่ง มีท่วงทำนองมาก ญาธิดาฟังอยู่ มีความรู้สึกเศร้าใจอย่างน่าประหลาด

ดื่มแก้วที่สองต่อ สติของเธอล่องลอยไปพอสมควร มองที่เวที เธอนึกถึงภาพเหตุการณ์ครั้งก่อนที่เธอร้องเพลงบนเวที ภวินท์นั่งอยู่ด้านล่าง......

ผ่านไปไม่กี่วินาที ญาธิดาขมวดคิ้ว ตบแก้มที่ร้อนมาบ้างสักหน่อย เริ่มตำหนิตนเอง

ทำไมเธอถึงเอาแต่คิดถึงเขานะ? บ้าไปแล้วเหรอ?

ช่างเถอะ ไม่สู้เรียกอันอันเข้ามาดื่มเป็นเพื่อนเธอสักหน่อย

ญาธิดาหยิบมือถือด้านข้างขึ้นมา เลื่อนหาหมายเลขโทรศัพท์ ไม่ได้ดูอะไรมาก ต่อสายไปยังหมายเลขหนึ่งโดยตรง

ไม่นาน โทรศัพท์สายนั้นรับสายแล้ว เหมือนว่ากลัวถูกอันอันปฏิเสธเข้า จึงไม่รอหล่อนเอ่ยปาก ญาธิดาพูดไปโดยตรง “อันอัน ฉันอยู่ที่ผับk ถ้าเธอยังเป็นเพื่อนรักฉันล่ะก็ เข้ามาดื่มเป็นเพื่อนฉันสักหน่อย”

พูดจบ เธอตัดสายโทรศัพท์ไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ครั้งก่อนที่พวกเขาออกมาดื่มเหล้า เพราะเจอกับแองจี้แล้ว ก่อเรื่องวุ่นวายกันจนถึงขั้นนั้น เธอกลัวว่าช่วงนี้อันอันจะไม่กล้าออกมาอีก ดังนั้นไม่รอให้หล่อนตอบรับ จึงตัดสายโทรศัพท์ไปเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อนรักที่ดีที่สุดของเธอ ก็มีเพียงอัญมณีคนเดียว ถ้าหล่อนปฏิเสธเธออีก เธอก็ไม่รู้ว่าควรหาใครมาแล้ว

ในขณะเดียวกัน โทรศัพท์สายนั้น ภวินท์กุมมือถือไว้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้เล่นอะไรกัน? พอโทรมาก็เรียกเขาว่า“อันอัน” ยังบอกว่าเธออยู่ที่ผับkอีก เธอคงจะไม่ได้ดื่มเหล้ามากหรอกมั้ง?

ภวินท์ถือโอกาสวางมือถือลงบนโต๊ะ สีหน้าอึมครึมนิดหน่อย เดิมอยากไม่เอามาใส่ใจ แต่ยังเป็นห่วงอยู่บ้างอย่างไม่รู้ตัว

ฟังน้ำเสียงในโทรศัพท์เมื่อสักครู่ของเธอ สายนี้น่าจะโทรหาอัญมณี งั้นหมายความว่า ณ เวลานี้ เธออยู่ในผับคนเดียว

สำนึกถึงจุดนี้ ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น รีบลุกขึ้นทันที โค้งตัวให้ทุกคนบนโต๊ะอาหาร “ทุกท่าน ขอโทษด้วยครับ ผมมีธุระด่วนนิดหน่อย ขอตัวไปก่อน”

หลังจากนั้น เขาก็ไม่สนใจไปมองสีหน้าแปลกใจของทุกคน หยิบมือถือขึ้นก้าวใหญ่ๆ เดินออกจากห้องอาหาร

พายุรีบเดินตามไป ถามขึ้นทันที “คุณภวินท์ครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”

ภวินท์ทำหน้าอึมครึม ไม่ยอมพูดอะไรมาก เดินออกมาข้างนอกไม่กี่ก้าว ถึงพูดอย่างเย็นชาว่า “ออกรถ ไปผับk”

ยัยโง่คนนี้ กล้าไปดื่มเหล้าหาความสำราญที่ผับคนเดียว ทำไมเธอถึงกล้าหาญขนาดนี้!

ขับรถเร็วมาตลอดทาง จนถึงหน้าประตูผับ ภวินท์ผลักประตูรถเปิดออกลงมา รีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เขาเงยหน้า กวาดดวงตาที่แหลมคมดุจเหยี่ยวมองในผับใหญ่ ในที่สุดสายตาก็หยุดไปยังทิศทางของเคาน์เตอร์บาร์

มุมเคาน์เตอร์บาร์ ภาพคนที่คุ้นเคยคนนั้นกำลังหมอบอยู่บนเคาน์เตอร์ เหมือนว่าเมาอยู่ไม่เบา ส่วนตำแหน่งด้านข้างของเธอ มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ หันหน้ามองเธอไม่ขาดสาย

ถึงแม้พวกเขาสองคนจะมีระยะห่างที่แน่นอน ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ขยับเคลื่อนไหวอะไร แต่เพียงแค่มอง ภวินท์ก็มองเจตนาของเขาออก

ถ้าไม่อยากเข้าไปจีบ คงอยากถือโอกาสที่ญาธิดาเมามายทำมิดีมิร้าย!

ไฟโกรธในใจที่กดไว้เหมือนโดนจุดขึ้นในชั่วพริบตา ภวินท์ก้าวเท้าออกมา รีบเดินไปข้างหน้า

เขาเดินมาใกล้ พอดีกับผู้ชายด้านข้างญาธิดาคนนั้นหันหน้ามาหา สายตาพินิจพิเคราะห์ญาธิดาโดยตรง สายตาแบบนั้น ชัดเจนว่ามองด้วยตัณหาราคะแบบโจ่งแจ้ง