ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 282

ภวินท์ขมวดคิ้วหยุดครู่หนึ่งก่อนจะหันมา

เมื่อเห็นดวงตาสีดำสดใสของชายหนุ่มที่มองมาที่ตน อารมณ์ประหม่าของญาธิดาก็ยิ่งวุ่นวายมากขึ้นไปอีก

ในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในช่วงเช้า ตั้งแต่ข่าวฉาวถูกเผยแพร่ออกไปจนถึงตอนนี้ เรื่องก็ไปกันใหญ่อย่างรวดเร็วเกินว่าจะคาดคิด แม้แต่เธอเองก็รู้สึกได้ถึงความเร่งรีบความกดดัน

สองปีที่ทำงานที่ STN มา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอประสบกับช่วงเวลาที่ตึงเครียดแบบนี้

“มานี่หน่อย”

เสียงแผ่วเบาดังมาจากชายหนุ่ม ญาธิดากลับมามีสติ สบตาเขาแล้วก้าวไปข้างหน้า

เมื่อเข้าไปใกล้ เธอก็ถามว่า “คุณภวินท์ จะสั่งอะไรคะ”

ชายหนุ่มสั่งทีละอย่างว่า “ปฏิเสธคำขอทั้งหมด รวมทั้งผู้ถือหุ้นใหญ่ด้วย แล้วบอกว่า ผมกำลังคิดหาทางแก้ไขปัญหา จะอยู่แต่ในห้องประธาน เข้าใจไหม”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เล็กน้อยอยู่ในใจ

ภวินท์พูดแบบนี้แสดงว่ายังไว้ใจเธออยู่

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาและพยักหน้าอย่างจริงจัง "โอเคค่ะ คุณภวินท์"

ถ้าเขาเชื่อในตัวเธอ เธอก็จะอยู่ช่วยเหลือเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข

เพียงแค่สบตา ก็ดูเหมือนทั้งสองจะเข้าใจกันอย่างดี หลังจากญาธิดาออกจากออฟฟิศ ภวินท์ก็หันไปมองที่พายุแล้วสั่งว่า “ไปสืบดูสิว่าใครกันแน่ที่แอบจุดชนวนเรื่องนี้ รอฟังฉันว่าจะทำอะไรต่อ"

พายุเยืนตั้งสติ แล้วรีบพูด “รับทราบครับ”

ภวินท์พูดจบ แต่พายุก็ยังไม่ออกไป เขายืนอยู่ที่เดิม ดูเหมือนว่ามีอะไรจะพูด

ภวินท์มองมาที่เขา “เป็นอะไรไป”

พายุลังเล คำพูดวนเวียนอยู่ที่ปลายลิ้น ในที่สุดก็พูดว่า “ท่านประธานครับ ผมอยากจะขอลา”

อัญมณีมีงานแสดงการกุศลวันเสาร์ที่เมืองY เขาอยากจะไป พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ อย่างช้าที่สุดเขาต้องเดินทางคืนนี้

ภวินท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “จะไปไหน”

พายุทำงานให้เขามาตลอด แทบจะไม่เคยขอลา ตอนนี้สถานการณ์ของSTN Group ย่ำแย่ ถ้าไม่มีพายุตอนนี้ก็เท่ากับการตัดแขนขวาของเขาทิ้ง

ดูเหมือนเขาจะพูดไม่ออก พายุเงียบไปแล้วพูดเบาๆว่า "อัญมณีจะไปเมืองYพรุ่งนี้แสดงงานการกุศล.."

นึกว่าภวินท์จะไม่ให้เขาไปแน่ถ้าเพราะเหตุผลนี้ แต่ใครจะรู้ หลังจากได้ยินแค่สองวิ น้ำเสียงต่ำของชายหนุ่มก็ดังขึ้นมา “ไปสิ”

พายุเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ มองภวินท์ “จริงเหรอครับ”

ริมฝีปากของภวินท์เปิดออก พูดเบาๆ “นานๆทีนายถึงจะขอลา ฉันมีเหตุผลอะไรที่จะไม่อนุญาตล่ะ”

“คุณภวินท์ ถ้าบอกให้ผมอยู่ต่อ ผมก็โอเคนะครับ...”

ถ้าภวินท์ต้องการเขา เขาก็จะอยู่ แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะรับปากง่ายๆ

ภวินท์เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเป็นประกาย ดูเหมือนเขาจะยิ้มด้วยนิดหน่อย "ไปเถอะ อย่าทำให้ผมผิดหวัง"

พายุได้ยินคำพูดนั้น ก็สีหน้าประหลาดใจ พยักหน้า แล้วก็ออกจากห้องไป

ทันทีที่ประตูปิด ภวินท์ก็ยิ้มกว้างขึ้น ถ้าเป็นเขาเพื่อผู้หญิงที่เขารักแล้วเขาก็จะต้องไปอย่างแน่นอน

แวบหนึ่ง ความคิดหนึ่งก็เข้ามาในหัวของเขา ไม่รู้ทำไม จู่ๆเขาก็นึกถึงญาธิดา แก้มสีชมพูของสาวน้อย แล้วก็แวบหายไป

ไม่กี่วินาทีต่อมาภวินท์ก็ขมวดคิ้ว

ทำไมเขาถึงคิดถึงเธอในเวลาแบบนี้กัน

ยังไม่ทันจะคิด โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น ภวินท์ยกขึ้นมาดู ดวงตาของเขาก็ชะงักลงชั่วครู่