ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 287

“ครืด—”

หินแหลมคมบาดฝ่ามือและเข่าของเธอ เจ็บแสบๆ เธอขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “โชคร้ายชะมัด!”

สุนัขอีกด้านก็ยังเห่าไม่หยุด ทำให้สุนัขของบ้านรอบข้างก็พากันเห่าร้องไม่หยุด สักพักอัญมณีก็สั่นไปทั้งตัว ทำอะไรไม่ถูกเลย

แม้ว่าปกติแล้วเธอจะดูร่าเริงสดใส เป็นสาวมั่น แต่เธอก็มีสิ่งหนึ่งที่น่าอายที่จะยากจะให้ใครรับรู้นั่นก็คือเธอกลัวสุนัข

ตั้งแต่ที่เธอถูกสุนัขไล่กัดตอนเด็ก เธอก็กลัวสุนัขขึ้นเรื่อยๆ ปกติแล้วสุนัขเลี้ยงเธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ นับประสาอะไรกับสุนัขเฝ้าบ้านแสนดุร้ายในชนบทแบบนี้!

ในตอนที่เธอขาอ่อนจนแทบจะลุกขึ้นไม่ไหวอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบดังมาจากข้างหลังเธอ จากนั้นแผ่นหลังของเธอก็อุ่นขึ้น ร่างของเธอถูกโอบกอดไปด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่น

เสื้อคลุมตัวหนึ่ง ถูกถอดมาคลุมไว้ที่บนตัวเธอ มีกลิ่นหอมของน้ำยาซักผ้าจางๆ

เธอสะดุ้งเล็กน้อย ไม่ทันที่เธอจะได้สติ คนข้างหลังเธอก็เดินไปหน้าเธอ ก้มลงและอุ้มเธอขึ้นมา

พร้อมกันนั้น ก็มีเสียงผู้ชายที่คุ้นเคยดังขึ้นชัดเจนว่า “ทำไมไม่ระวังตัวเลย”

อัญมณีตกใจ เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นพายุก็ตะลึงอ้าปากค้าง “คุณ...ทำไมถึงเป็นคุณได้”

เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย มองใครก็เหมือนพายุไปหมด!

เมื่อเห็นท่าทีของเธอ พายุก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย กวาดสายตาไปที่ฝ่ามือและเข่าสีแดงของเธอ ท่าทางของเขาก็จริงจังขึ้นทันที “คุณบาดเจ็บ ผมจะพาคุณกลับไปเอง”

พูดพลาง ก็อุ้มคนในอ้อมกอดไว้แน่น ก้าวไปข้างหน้า

อัญมณีกะพริบตาราวกับไม่เชื่อภาพที่ตัวเองเห็น ยื่นนิ้วชี้ไปแตะแก้มของพายุ “คุณ...คุณมาที่นี่ได้ยังไง”

ที่นี่เป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ ในเมืองY หมู่บ้านห่างไกลแบบนี้ เขามาอยู่ที่นี่ได้ สันนิษฐานเดียวที่เป็นไปได้ก็มีเพียงเขาตามเธอมา!

“คนโรคจิต ตามฉันมาสินะ!”

พายุได้ยินแบบนั้น แววตาก็สั่นไหวเล็กน้อย เขาไม่ยอมรับหรือปฏิเสธความสงสัยต่างๆ ของอัญมณี เขารีบเดินไปที่ประตูบ้านไร่อุ้มเธอเดินเข้าไปด้วย

อัญมณียิ่งแปลกใจ “รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ พายุ นายคิดจะทำอะไรกันแน่"

คงไม่ได้จะฉวยโอกาสนี้ทำมิดีมิร้ายกับเธอหรอกนะ....

เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก เจ้าของบ้านได้เห็นภาพแบบนี้ ก็ตกใจเช่นเดียวกัน รีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย"

พายุพูดอย่างสงบ "เธอหกล้มลงครับ มีรอยฟกช้ำตามร่างกาย ขอยารักษาบาดแผลหน่อยได้ไหมครับ"

ชายเจ้าของบ้านเป็นคนใจดี รีบตอบตกลงทันที " โอเค เดี๋ยวผมเอามาให้”

พายุไม่พูดอะไรมาก เขาอุ้มอัญมณีขึ้นชั้นสอง เดินตรงไปที่ห้องในสุด

คราวนี้แววตาประหลาดใจของอัญมณีก็แทบจะร่วงลงมา เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอจริงๆ แม้กระทั่งห้องของเธอก็รู้ เป็นแผนของเขาจริงๆด้วย!

มาถึงที่ประตู พายุมองมาที่เธอแล้วพูดว่า "เปิดประตู"

อัญมณีกัดฟันด้วยความโกรธ แก้มแดงก่ำ "คุณ...ปล่อยฉันสิ! ฉันไม่เปิดประตูให้คุณหรอก! คุณวิปริต! มาที่นี่เพราะจะล่วงเกินฉัน! คุณ...”

ในตอนนั้นเอง ชายเจ้าของบ้านก็หยิบกล่องยาขึ้นมา เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น เขาก็ยิ้มอย่างเคอะเขิน “พวกเธอ...มีอะไรหรือเปล่า"

อัญมณีรีบเรียกเขาแล้วพูดว่า "มีค่ะ พี่คะช่วยฉันด้วย เขาเป็นคนไม่ดี..."

"คุณ ถ้ายังวุ่นวายอยู่แบบนี้แผลของคุณจะสาหัสแล้วนะ" พายุสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย ไม่ได้มีท่าทีอะไร “พรุ่งนี้เช้าคุณมีแสดงไม่ใช่เหรอ ไม่อยากแสดงแล้วหรือไง”

สองประโยคนั้นทำให้อัญมณีพูดไม่ออก

เขารู้ตารางงานของเธอดีกว่าเธอได้อย่างไร

เธอเม้มริมฝีปาก มองลงไปที่ฝ่ามือที่ถลอก ไม่มีอะไรจะพูด

แผลนี้จำเป็นต้องได้รับการรักษาโดยเร็วที่สุด

พายุเห็นว่าเธอเงียบไปจึงหันไปมองเจ้าของบ้านข้างๆ “พี่ครับ ช่วยเปิดประตูให้ผมหน่อย”

ชายเจ้าของบ้านพยักหน้าทันที หยิบกุญแจสำรองออกมาเปิดประตูโดยไม่พูดอะไร

พายุเธอไปที่เตียงโดยเร็ว แล้วหันหลังกลับไปที่ประตูเพื่อไปเอากล่องยา กล่าวขอบคุณ กลับเข้าห้องแล้วก็ปิดประตู

เมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของชายหนุ่ม อัญมณีย่อตัวลงบนเตียง ไม่กล้าขยับตัวหรือพูดอะไร

มีแค่พายุที่เดินเข้ามานั่งลงข้างเตียงและเริ่มฆ่าเชื้อที่บาดแผลของเธอ

นิ้วของเขาขาวเรียว ดูดีมาก ด้วยการเคลื่อนไหวที่นุ่มนวลและเป็นระเบียบ และทำแผลได้อย่างมืออาชีพ ไม่ช้า บาดแผลบนเข่าและฝ่ามือของเธอก็รักษาเสร็จแล้ว

ระหว่างทำแผลอยู่นั้น อัญมณีก็อดไม่ได้ที่จะแอบมอง ต้องพูดเลยว่า ผู้ชายหล่อที่สุดเวลาทำอะไรจริงจัง ประโยคโคตรจะจริง

หลังจากเก็บกล่องยาเรียบร้อย พายุก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตามืดลง “พรุ่งนี้อย่าลืมเปลี่ยนเป็นกระโปรงยาวปิดแผลไว้นะ”

อัญมณีตอบรับ “อื้ม”

บรรยากาศก็เงียบไป เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะหยิบกล่องยาแล้วลุกขึ้นยืน จู่ๆ อัญมณีก็เอื้อมมือไปจับที่มุมเสื้อของเขา “ทำไม...คุณถึงอยู่ที่นี่ได้”

คำถามนี้กวนใจเธอมานานแล้ว คราวนี้เธอต้องรู้ให้ชัดเจนให้ได้

เมื่อมองดูดวงตาโตของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความอยากรู้ เขาก็กลืนน้ำลาย ตอบคำถามอย่างจริงจังว่า “ผมได้ยินมาว่าคุณมีการแสดง ผมก็เลยมาดู”

อัญมณีเบ้ปากราวกับไม่เชื่อ “แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่ไหน”

มันชัดเจนมากว่าเขารู้แผนการเดินทางของเธอ!

พายุหลบตาเล็กน้อย แล้วหยุดก่อนจะพูดว่า "ผมสืบเรื่องแผนการเดินทางของคุณมาหมดแล้ว จองห้องข้างๆคุณ เมื่อกี้ผมก็กลับมากับคุณ ผมมาปกป้องคุณ..."

ได้ยินแบบนั้น หัวใจของอัญมณีก็เต้นเร็วขึ้นโดยไม่รู้ตัว เหมือนว่าจะเป็นเพราะคำสารภาพของเขา จากห้องเล็กๆไม่มีอะไร บรรยากาศดันเปลี่ยนไปอย่างน่าอึดอัด

อัญมณีมองไปทางอื่น แก้มแดงระเรื่อ "คุณ...ทำอย่างนี้ทำไม"

พายุกลืนน้ำลาย หันหน้ามา แล้วมองหญิงสาวด้วยแววตาเป็นประกาย "อัญมณี ที่ผมทำแบบนี้ คุณไม่รู้เหตุผลจริงๆเหรอ"

เขาทำเพื่อเธอ ทั้งหมดก็เพราะเธอ

อัญมณีเงยหน้าขึ้นสบสายตากับเขา ร่างกายก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที แต่ยังพูดอย่างดื้อรั้นว่า “ฉันไม่...รู้”

“เพราะผมชอบคุณ”

คำพูดของเธอถูกขัดจังหวะ คำสารภาพอย่างชัดเจนของพายุ ราวกับเป็นมนต์สะกดของการเคลื่อนไหว

คำสารภาพนี้ออกมาอย่างกะทันหันเกินไปหน่อย

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบโต้อะไร พายุก็ยกมุมปาก เดินเข้าหาเธอ แล้วเอาริมฝีปากมาพูดใกล้ใบหูของเธอ “เพราะว่าผมชอบคุณ ได้ยินไหม”

ประโยคเดียว ราวกับระเบิดที่ปะทุอยู่ในหูของอัญมณีทันที

วินาทีต่อมา เธอรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนขึ้น แล้วก็มีจูบอันร้อนแรงประทับลงมา

เลือดในร่างกายของเธอกำลังเดือดพล่าน หัวใจของเธอก็เต้นแรงตึกตักอยู่เต็มอก ราวกับนกสะบัดขน

เมื่อชายหนุ่มจุมพิตที่ริมฝีปากเธอ เธอก็ได้ยินเสียง "อัณมณี เป็นแฟนกับผมนะ"

ตั้งแต่รู้จักกันมาจนถึงตอนนี้ ความรู้สึกที่เธอมีต่อพายุเป็นเหมือนหมอกที่ไม่อาจสลายไป แต่มันก็คลุมเครือ แต่ในตอนนี้ เธอรู้ดีว่าเธอชอบเขา! แน่นอนที่สุด! ไม่ผิดแน่! ไม่ต้องสงสัยเลย!

หัวใจของเธอร้อนผ่าว เธอเอื้อมมือออก โอบรอบเอวของผู้ชายคนนั้น แล้วจูบเขา "โอเค ฉันเป็น"

ในตอนนี้ ห้องเล็กๆแห่งนี้ อบอวลเต็มไปด้วยความหอมหวาน