ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 287

“ครืด—”

หินแหลมคมบาดฝ่ามือและเข่าของเธอ เจ็บแสบๆ เธอขมวดคิ้ว อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “โชคร้ายชะมัด!”

สุนัขอีกด้านก็ยังเห่าไม่หยุด ทำให้สุนัขของบ้านรอบข้างก็พากันเห่าร้องไม่หยุด สักพักอัญมณีก็สั่นไปทั้งตัว ทำอะไรไม่ถูกเลย

แม้ว่าปกติแล้วเธอจะดูร่าเริงสดใส เป็นสาวมั่น แต่เธอก็มีสิ่งหนึ่งที่น่าอายที่จะยากจะให้ใครรับรู้นั่นก็คือเธอกลัวสุนัข

ตั้งแต่ที่เธอถูกสุนัขไล่กัดตอนเด็ก เธอก็กลัวสุนัขขึ้นเรื่อยๆ ปกติแล้วสุนัขเลี้ยงเธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าใกล้ นับประสาอะไรกับสุนัขเฝ้าบ้านแสนดุร้ายในชนบทแบบนี้!

ในตอนที่เธอขาอ่อนจนแทบจะลุกขึ้นไม่ไหวอยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบดังมาจากข้างหลังเธอ จากนั้นแผ่นหลังของเธอก็อุ่นขึ้น ร่างของเธอถูกโอบกอดไปด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่น

เสื้อคลุมตัวหนึ่ง ถูกถอดมาคลุมไว้ที่บนตัวเธอ มีกลิ่นหอมของน้ำยาซักผ้าจางๆ

เธอสะดุ้งเล็กน้อย ไม่ทันที่เธอจะได้สติ คนข้างหลังเธอก็เดินไปหน้าเธอ ก้มลงและอุ้มเธอขึ้นมา

พร้อมกันนั้น ก็มีเสียงผู้ชายที่คุ้นเคยดังขึ้นชัดเจนว่า “ทำไมไม่ระวังตัวเลย”

อัญมณีตกใจ เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นพายุก็ตะลึงอ้าปากค้าง “คุณ...ทำไมถึงเป็นคุณได้”

เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ย มองใครก็เหมือนพายุไปหมด!

เมื่อเห็นท่าทีของเธอ พายุก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย กวาดสายตาไปที่ฝ่ามือและเข่าสีแดงของเธอ ท่าทางของเขาก็จริงจังขึ้นทันที “คุณบาดเจ็บ ผมจะพาคุณกลับไปเอง”

พูดพลาง ก็อุ้มคนในอ้อมกอดไว้แน่น ก้าวไปข้างหน้า

อัญมณีกะพริบตาราวกับไม่เชื่อภาพที่ตัวเองเห็น ยื่นนิ้วชี้ไปแตะแก้มของพายุ “คุณ...คุณมาที่นี่ได้ยังไง”

ที่นี่เป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ ในเมืองY หมู่บ้านห่างไกลแบบนี้ เขามาอยู่ที่นี่ได้ สันนิษฐานเดียวที่เป็นไปได้ก็มีเพียงเขาตามเธอมา!

“คนโรคจิต ตามฉันมาสินะ!”

พายุได้ยินแบบนั้น แววตาก็สั่นไหวเล็กน้อย เขาไม่ยอมรับหรือปฏิเสธความสงสัยต่างๆ ของอัญมณี เขารีบเดินไปที่ประตูบ้านไร่อุ้มเธอเดินเข้าไปด้วย

อัญมณียิ่งแปลกใจ “รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่ พายุ นายคิดจะทำอะไรกันแน่"

คงไม่ได้จะฉวยโอกาสนี้ทำมิดีมิร้ายกับเธอหรอกนะ....

เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก เจ้าของบ้านได้เห็นภาพแบบนี้ ก็ตกใจเช่นเดียวกัน รีบถามว่า “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย"

พายุพูดอย่างสงบ "เธอหกล้มลงครับ มีรอยฟกช้ำตามร่างกาย ขอยารักษาบาดแผลหน่อยได้ไหมครับ"

ชายเจ้าของบ้านเป็นคนใจดี รีบตอบตกลงทันที " โอเค เดี๋ยวผมเอามาให้”

พายุไม่พูดอะไรมาก เขาอุ้มอัญมณีขึ้นชั้นสอง เดินตรงไปที่ห้องในสุด

คราวนี้แววตาประหลาดใจของอัญมณีก็แทบจะร่วงลงมา เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอจริงๆ แม้กระทั่งห้องของเธอก็รู้ เป็นแผนของเขาจริงๆด้วย!

มาถึงที่ประตู พายุมองมาที่เธอแล้วพูดว่า "เปิดประตู"

อัญมณีกัดฟันด้วยความโกรธ แก้มแดงก่ำ "คุณ...ปล่อยฉันสิ! ฉันไม่เปิดประตูให้คุณหรอก! คุณวิปริต! มาที่นี่เพราะจะล่วงเกินฉัน! คุณ...”

ในตอนนั้นเอง ชายเจ้าของบ้านก็หยิบกล่องยาขึ้นมา เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น เขาก็ยิ้มอย่างเคอะเขิน “พวกเธอ...มีอะไรหรือเปล่า"

อัญมณีรีบเรียกเขาแล้วพูดว่า "มีค่ะ พี่คะช่วยฉันด้วย เขาเป็นคนไม่ดี..."

"คุณ ถ้ายังวุ่นวายอยู่แบบนี้แผลของคุณจะสาหัสแล้วนะ" พายุสีหน้าเย็นชาเล็กน้อย ไม่ได้มีท่าทีอะไร “พรุ่งนี้เช้าคุณมีแสดงไม่ใช่เหรอ ไม่อยากแสดงแล้วหรือไง”

สองประโยคนั้นทำให้อัญมณีพูดไม่ออก

เขารู้ตารางงานของเธอดีกว่าเธอได้อย่างไร

เธอเม้มริมฝีปาก มองลงไปที่ฝ่ามือที่ถลอก ไม่มีอะไรจะพูด