ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 288

ในคืนนี้ คนบางคนก็รักกันอบอุ่น บางคนก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน

ภวินท์กับญาธิดาถูกพามาอยู่ในห้องนอนและห้องรับแขกตามลำดับ เนื่องจากบาดแผลทางร่างกายพวกเขาจำเป็นต้องนอนคว่ำลงบนเตียง หลังจากที่แพทย์ประจำครอบครัวทำการรักษาบาดแผลแล้ว การนอนอยู่ในท่านี้ทั้งคืนเป็นสิ่งที่ผ่านไปได้ยากที่สุด

ครึ่งคืนแรก เพราะบาดแผลบนตัว ญาธิดาจึงเจ็บปวดจนแทบจะนอนไม่หลับ มันทรมานและยากจะผ่านไปมากในแต่ละนาที ครึ่งหลังของคืนนั้น เธอทนกับความง่วงไม่ไหวจนนอนหลับไปอย่างไม่รู้ตัว

อีกคนที่นอนไม่หลับเหมือนกับเธอก็คือนิวรา เธอกังวลมากจนนอนไม่หลับเพราะกลัวว่าภวินท์จะสืบเรื่องพวกนี้แล้วสุดท้ายเธอจะจบเห่จริงๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น นิวราตื่นแต่เช้า ขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันสั่งให้ลูกน้องเตรียมรถไปบ้านเก่าของตระกูลสถิรานนท์

ก่อนมาถึงบ้านเก่า เธอจงใจไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เพื่อซื้อของฝากราคาแพง แล้วจึงรีบไป

หลังจากกดกริ่งแล้ว ไม่นานก็มีคนใช้เดินมา ได้ยินว่าเป็นคุณนิวราก็เปิดประตูให้หลังจากที่รายงานกับคนด้านในแล้ว

ทันทีที่เข้าประตูไป สิ่งแรกที่นิวราเห็นคือมรกตซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารและดื่มชา มื้อเช้าเพิ่งจัดวางเสร็จ ดูเหมือนเธอจะยังไม่ได้เริ่มกินเลย

“น้าผิง ไม่เจอกันนานเลยนะคะ!”

นิวราทำหน้าแปลกใจและเดินเข้าไปทักทายมรกตอย่างรวดเร็ว

มรกตได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น หันไปหาเธอ ยืนขึ้นแล้วก็ยิ้ม ทักทายเธอว่า “นิว ไม่ได้เจอกันนานเลยลูก หนูสวยขึ้นอีกแล้ว!”

นิวรายิ้ม “ไม่เท่าป้าหรอกค่ะ ไม่เจอกันตั้งหลายปี ป้าดูวัยรุ่นขึ้นกว่าเดิมอีกนะคะเนี่ย ผิวยังสวยอยู่เลย ดูแลตัวเองยังไงคะเนี่ย หนูรู้สึกกลัวแล้วนะคะเนี่ย!”

มรกต ยิ้มไม่หยุดกับคำพูดของนิวรา รีบดึงให้เธอไปนั่งข้างๆทันที และสั่งให้คนใช้เอาน้ำชามาเสิร์ฟ

“ไม่ได้เจอกันนานเลย ป้าก็คิดถึงหนู กลับมาครั้งนี้ต้องเจอกันบ่อยๆแล้วสิ ใช่แล้ว พ่อของหนูเป็นยังไงบ้างล่ะ”

มรกตกับชนัดพลเป็นเพื่อนเก่ากัน พวกเขารู้จักกันมาหลายปีแล้ว หลังจากที่มรกตเข้าไปในตระกูลสถิรานนท์ ตระกูลสถิรานนท์ และตระกูลวรโชติก็ติดต่อกันบ่อยขึ้น ก็เลยทำให้นิวราและภวินท์รู้จักกันมาหลายปี สนิทกัน

เพียงแต่ว่าตระกูลสถิรานนท์พัฒนาไปอย่างดีขึ้นเรื่อย ๆ แต่ตระกูลวรโชติไม่ได้ดีเท่าเมื่อก่อน บวกกับที่ปกรณ์พา มรกตไปต่างประเทศ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองบ้าน ก็ไม่ได้สนิทกันเหมือนเมื่อก่อน

ตอนนี้ปกรณ์และ มรกตกลับมาแล้ว ตระกูลวรโชติกลับใฝ่สูง เพราะงั้นนิวราและชนัดพลจึงเร่งรีบแบบนี้เพราะกลัวว่าการแต่งงานของพวกเขาจะไม่สำเร็จ

“พ่อสบายดีค่ะ"

นิวราพูดตอบตามมารยาทไม่กี่คำ สายตาชำเลืองมองไปทั่วห้องโถงที่ว่างเปล่า อดไม่ได้ที่จะถามว่า “น้าผิง ทำไมไม่เห็นคุณลุงกับพี่วินล่ะคะ”

เมื่อเอ่ยถึงภวินท์ มรกต ก็สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนจะพูดแต่ก็ลังเล แต่สุดท้ายเธอก็พูดด้วยความอึกอักเล็กน้อย

“นิว นิวไม่รู้หรอว่าวินโดนทำโทษเมื่อคืนนี้”

“ห้ะ” นิวรายืนขึ้น พูดอย่างแปลกใจ “เกิดอะไรขึ้นคะ”

มรกตแสร้งทำเป็นเศร้าแล้วถอนหายใจ “เพราะเรื่องบางอย่างในบริษัทน่ะ เขาโดนคุณลุงลงโทษ เขายังบาดเจ็บอยู่ น่าจะลุงไปไหนไม่ได้อีกสักระยะล่ะ"

นิวราได้ยินดังนั้น ก็ตาแดงก่ำ "พี่วินอยู่ไหนคะ นิวจะไปหาเขา!"

มรกตตบมือปลอบโยนเธอเบาๆ พูดเสียงเบา " ในห้องนอนชั้น 2 น้าจะให้คนพาลูกขึ้นไปดู"

"ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะน้าผิง"

นิวราสะอื้นไห้ดูน่าสงสาร เหมือนเพิ่งรู้ข่าวเลยจริงๆ คนรับใช้พาเธอไปที่ประตูห้องนอนบนชั้นสอง เธอก็ผลักประตูอย่างระมัดระวัง แล้วเดินเข้ามา

ชายหนุ่มนอนเปลือยท่อนบนอยู่บนเตียง แผ่นหลังกว้างของเขาถูกพันด้วยผ้าก๊อซเต็มไปหมด แสดงให้เห็นว่าแผลที่หลังของเขาใหญ่ขนาดไหน

สีหน้าของนิวราเปลี่ยนไป น้ำตาไหลพราก เธอก้าวไปข้างหน้า ร่างกายสั่นเทา “พี่วิน พี่...พี่เป็นอะไรไหมคะ”

คนที่อยู่บนเตียงขยับเล็กน้อยและหันหน้ามาเมื่อได้ยิน สีหน้าเหน็ดเหนื่อย เขาถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "นิวมาที่นี่ได้ยังไง"

"ฉัน..." นิวราก้าวไปข้างหน้า ตาแดง "นิวคิดว่าคุณลุงน้าผิงกลับมาแล้ว เลยมาเยี่ยมสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินจากน้าผิงว่าพี่โดนทำโทษ พี่วิน เจ็บมากเลยใช่ไหมคะ...”

เธอนั่งลงข้างเตียงมองชายที่แทบจะขยับไม่ได้ น้ำตาก็ไหลอาบหน้า

คิดไม่ถึงเลยว่าภวินท์จะโดนลงโทษหนักขนาดนี้ ควรเป็นญาธิดาสิที่ควรโดนลงโทษ!

“พอแล้ว ไม่ต้องร้องนะ”

เห็นเธอร้องไห้ไม่หยุด ภวินท์ก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาแทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ตอเคราที่คางก็ผุดขึ้นมาแล้ว สีหน้าก็ดูเหนื่อย

คืนนั้นเขาแทบไม่ได้นอน ไม่อยากเห็นคนอื่นร้องไห้ต่อหน้าเขาตั้งแต่ตอนตื่น

“พี่วิน นิวปวดใจเหลือเกิน...” นิวราเอื้อมมือเล็กๆไปจับมือเขาข้างหนึ่ง “ถ้านิวรู้ว่าพี่จะถูกลงโทษ นิวจะอยู่เคียงข้างพี่แน่นอน เห็นบาดแผลเหล่านี้ นิวล่ะอยากจะเจ็บแทนพี่จริงๆ...”

นิวราอดร้องไห้ไม่ได้ ภวินท์ขมวดคิ้ว รู้สึกหงุดหงิด

“คุณลุงใจร้ายได้ขนาดนี้ได้ยังไง แค่ดูก็เจ็บแล้ว...”

ขณะที่เธอร้องไห้ไม่หยุด เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “นิว พอแล้ว!”

เสียงดังที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ นิวราตกใจ เธอมองภวินท์อย่างแปลกใจ พูดเบาๆว่า “พี่วิน...”

ภวินท์สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “นิว พี่อยากพักผ่อน นิวออกไปก่อนจะได้ไหม”

นิวราตกใจเล็กน้อย และพยักหน้าทันที “โอเค ก็ได้ค่ะ พี่พักผ่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะมาหาใหม่”

พูดจบเธอก็ยืนขึ้นอย่างลังเล หันหลังกลับไปช้าๆ แล้วค่อยๆ เดินออกจากห้องไป

ขณะที่ประตูปิดไป ภวินท์ก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ราวกับว่าความอดทนของเขาหมดลงหลังจากการโดนลงโทษเมื่อคืนนี้ เขาหงุดหงิดมากเมื่อได้ยินนิวรา ร้องไห้อยู่ข้างๆ

ยิ่งกว่านั้น ในหัวเขาก็มีอีกคนคอยวนเวียนอยู่

หลังจากคิดไปคิดมา เขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออก

เสียงรอสายดังอยู่นาน ในตอนที่คิดว่าอีกฝ่ายจะไม่รับสาย ก็ดันมีคนรับ แล้วเสียงอ่อนของหญิงสาวก็เข้ามา "ฮัลโหล"

ภวินท์ใจสั่นๆ แต่ก็ยังทำเป็นไม่มีอะไรถามไป "คุณสบายดีไหม"

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ญาธิดาก็พูดเบาๆ “ก็ไม่แย่ค่ะ แล้วคุณล่ะคะ”

ภวินท์เลิกคิ้วขึ้นและพูดอย่างจงใจว่า “ผมไม่ค่อยดี”

นี่เป็นครั้งแรกของเขาที่โดนลงโทษแบบนี้ แม้ว่าเขาจะแข็งแรง ชายทั้งแท่ง แต่แส้ทั้งแปดครั้งที่ฟาดลงมา ฉีกทั้งเนื้อหนังแบบนี้ก็ไม่ใช่เล่นเลย

ทางนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่นานก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดมา “งั้นคุณก็พักผ่อนเถอะ”

ได้ยินอย่างนั้น ภวินท์ก็ขมวดคิ้วไม่พอใจ “แค่นี้เองเหรอ”

เสียงแผ่วเบามาจากญาธิดา “แล้วจะให้พูดอะไรล่ะคะ คุณภวินท์ นี่นับว่าเป็นความบาดเจ็บจากการทำงานไหมคะ”

ภวินท์เม้มปากแล้วพูดอย่างจงใจว่า “ไม่นับ”

ญาธิดา “…”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ภวินท์พูดเสียงแหบเบาว่า “เรื่องนี้ นับให้เป็นความรับผิดชอบของผมก็แล้วกัน คุณดูแลตัวเองดีๆเถอะ”

ญาธิดาสะดุ้งเล็กน้อย ยังไม่ค่อยได้สติกลับมา พอเรียกสติขึ้นได้ เธอก็ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “คุณโอเคไหม”

เธอทนรับแส้ให้เพียงสองครั้งเท่านั้น แต่ก็เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว นับประสาอะไรกับเขา

น้ำเสียงของชายหนุ่มดังกลับมา “คุณเป็นห่วงผมเหรอ”

สีหน้าของเธอดูแปลกไป เธอปฏิเสธไปทันที “ไม่หนิคะ”

ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้ยินคำพูดปฏิเสธของเธอ พูดเสียงแข็ง "ถ้าเป็นห่วงผมก็รักษาตัวดีๆ แล้วรีบมาหาผม"

ถ้าเธอมาหาเขาเร็วๆ บางทีเขาอาจจะไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนี้