ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 293

ญาธิดาหยุดฝีเท้า แล้วหันมามองเขา

เห็นเพียงภวินท์ที่เลิกคิ้วอยู่ เหลือบมองที่โต๊ะ แล้วกระแอมเบาๆ “ไหนๆ ก็มา มากินด้วยกันเลยสิ”

ญาธิดาก็มองดู บนโต๊ะมีอาหารอยู่เยอะมาก กลิ่นอาหารกระจายไปทั่วห้อง ท้องของเธอก็ร้องครวญครางอย่างควบคุมไม่ได้ “จ๊อก จ๊อก”

เธอหน้าแดง ไม่รู้ว่าจะตกลงดีหรือไม่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นดวงตาสีดำลึกของชายหนุ่ม เธอทำได้แค่ตอบรับ

หลุยส์พิงกำแพง มองดูคนสองคนที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความสนใจ กระแอมเบาๆ แล้วพูดติดตลกด้วยรอยยิ้มว่า "แหม่วิน แกนี่ทำหน้าซื่อเก่งจังนะ ที่บ้านให้ฉันซื้ออาหารมาเพิ่ม ที่แท้ก็เพราะ...”

ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ สายตาเยือกเย็นของภวินท์ก็หันไปหาเขาทันที เขาหุบปากทันทีพร้อมกับขยิบตาแบบมีเลศนัย

ภวินท์ขมวดคิ้ว “นายออกไปเลย”

“วิน นายเนี่ยนะ ใจร้ายจริงๆ...”

หลุยส์พูดด้วยรอยยิ้ม ถึงปากจะบอกว่าไม่ยอม แต่เขาก็รีบเดินออกไปทันที

ประตูห้องปิดลง บรรยากาศในห้องก็เงียบลง

เมื่อเห็นภวินท์วางตะเกียบไว้ข้าง ๆ เธอก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปนั่งข้าง ๆ แล้วเริ่มกินโดยไม่ละสายตาจากไปอาหารเลย

อาจเป็นเพราะคำพูดของหลุยส์ เมื่อครู่นี้ทำให้ญาธิดารู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอก้มหน้ากินข้าวและไม่เงยหน้าขึ้นมองเลย

ภวินท์กินไปสองสามคำก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของญาธิดา เขาขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นมองเธอ เขาเผลอยิ้ม

ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนโง่ขนาดนี้มาก่อน บอกให้กินข้าวเธอก็มุ่งกินแต่ข้าว แก้มของเธอเป็นสีชมพู เธอดูเขินอายและทำตัวไม่ถูก

“ญาธิดา” ภวินท์เลิกคิ้ว “ทำไมไม่กินกับด้วย”

ได้ยินแบบนั้น ญาธิดาก็เงยหน้าขึ้น “...ฉันกำลังกิน”

เธอพูดพลาง คีบผักยัดเข้าไปในปากของเธอ

จู่ๆ ภวินท์ก็หัวเราะออกมาเบาๆ สีหน้าเย็นชาของเขาหายไปเยอะเลย

ญาธิดาทำหน้างง “หัวเราะอะไร ฉันเป็นอะไร”

จู่ๆ ภวินท์ก็เอื้อมมือออกไป มือเรียวสวยยกคางเธอขึ้นเล็กน้อย นิ้วโป้งลูบไล้เบาๆที่ริมฝีปากล่าง เก็บเม็ดข้าวจากมุมริมฝีปากของเธอออกไป

จากนั้น เสียงของเขาก็ดังขึ้น "กินไม่ห่วงสวยเลยแฮะ"

หลังจากพูดจบ เขาก็เอามือกลับ

ขณะนั้นเอง ญาธิดาก็รู้สึกเพียงว่ามุมริมฝีปากร้อนขึ้น เหมือนโดนเหล็กร้อนประทับลงเลย ร้อนๆชาๆไปทั้งตัว

น่าอายจัง!

ไม่นาน เธอก็กลับมามีสติอีกครั้ง แล้ววางกล่องอาหารลงอย่างรวดเร็ว เอื้อมมือไปหาทิชชูในกระเป๋า

ตอนนั้นเอง ภวินท์ก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย “เอานี่”

พูดพลาง เขาก็หยิบกระดาษทิชชูสองแผ่นแล้วยื่นมา

เธอยังไม่ทันรับมา ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วมีคนเดินเข้ามา เป็นพยาบาลที่เปลี่ยนยาวันนี้ “มาเช็กห้องหน่อยนะคะ”

พอเธอเห็นภาพในห้องก็ยิ้มเล็กๆทันที แล้วพูดกึ่งติดตลกว่า “ก็ว่าทำไมห้องข้างๆไม่มีคน ที่แท้ก็มาอยู่ห้องของคุณแฟนนี่เองนะคะ!"

เธอพูดพลาง กะพริบตาให้ญาธิดา "งั้นไม่รบกวนแล้วนะคะ"

แก้มของญาธิดาก็ร้อนผ่าว หายใจเข้าลึกๆ พวกเรา...ไม่ใช่แฟนกันค่ะ"