ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 300

คำพูดคำเดียว กลับเยือกเย็นมาก

ญาธิดาตกใจ มองตาภวินท์ พูดไม่ออกเลย

เมื่อเห็นท่าทีที่ตกใจเล็กน้อยของหญิงสาว ภวินท์ก็ยกริมฝีปาก “คนที่ซ่อนมีดไว้ด้วยรอยยิ้มนั่นแหละน่ากลัวที่สุด จำไว้ซะด้วย”

จากนั้นเขาก็เดินอ้อมเธอไปที่ประตู

ญาธิดาอึ้งไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ทำไมเธอถึงรู้สึกชาๆ

เธฮรู้สึกว่าภวินท์ในตอนนี้ต่างไปจากปกติ ทำให้คนรู้สึกสงสาร...

ญาธิดาเงยหน้าขึ้นมองเห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังจะผลักประตูออก จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ “เดี๋ยวก่อนค่ะ!”

เธอรีบตามไป เอื้อมมือไปคว้าแขนภวินท์โดยไม่รู้ตัว

ภวินท์หันกลับมามอง เลิกคิ้ว “เป็นอะไรไป”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แหงนหน้ามองหน้าอกของเขา “เนกไทของคุณ...”

เธอเพิ่งรู้ว่าเนกไทที่หน้าอกของเขาเบี้ยว

หลังจากที่เธอเตือน ภวินท์ก็นึกได้ว่าตอนที่เขาหงุดหงิดจนดึงเนกไท แล้วลืมจัดกลับมา

เขาหยุด ไม่พูดอะไร มองไปที่ญาธิดาด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ในแววตา

ญาธิดาจ้องมาที่เขา ร้อนผ่าวไปทั้งตัว เมื่อเห็นว่าเวลาล่าช้าไปแล้ว จึงต้องกัดฟันก้าวไปข้างหน้า และค่อยๆ เอื้อมมือไปผูกเนกไทที่คอเขาให้ตรง

ภวินท์นิ่งไม่ได้ขยับตัว มองลงมาที่เธอ

น่าจะเป็นเพราะการเข้าใกล้ของเธอ กลิ่นหอมจาง ๆที่โชยมาทำให้ขมวดคิ้ว ดวงตาของเขามองไปเหนือคิ้วและริมฝีปากสีแดงของหญิงสาว ใจเขาก็สั่น

จากนั้น เขาก็มองลงมา สายตาไปตกที่ปกคอของเธอ ดวงตาของเขาก็เข้มขึ้น

ดูเหมือนคอเสื้อจะทำได้ไม่ดีนัก จากมุมนี้ทำให้เขามองลงไปเห็นพอดี สีขาวนวลที่ทำให้ตาอยู่ไม่สุข ทำให้เขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้ แล้วรีบละสายตาออกไป

ไม่เจอกันหลายวัน เธอกล้าแต่งตัวแบบนี้มาทำงานเลยเหรอ

ภวินท์ขมวดคิ้วไม่พอใจ พอดีกับที่ญาธิดาช่วยผูกเนกไทแล้วดึงเนกไทไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้นไฟใจตัวเขาก็พลุกพล่านขึ้นมาทันที

ทันใดนั้น เขาก็เหยียดมือออกแล้วผลักเธอไปที่ประตูทันที

ญาธิดามือสั่น เธอเกือบจะล้มลงด้วยความตื่นตระหนก ดีที่มีเนกไทที่อยู่ในมือช่วยพยุงเธอไว้ เมื่อเธอดึง ร่างของชายหนุ่มก็ทับลงมาเกือบทั้งตัว

“ปัง!” ศีรษะของทั้งสองคนชนกัน ญาธิดาร้องโอยด้วยความเจ็บปวด ภวินท์ก็ขมวดคิ้ว

ญาธิดาลืมตาขึ้นมองด้วยความตื่นตระหนก “คุณภวินท์...”

ภวินท์หน้าเข้ม ดูโกรธเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร ทำเพียงเอื้อมมือไปที่เสื้อช่วงหน้าอกของเธอด้วยนิ้วที่เรียวยาว ดึงรอยยับตรงนั้นให้เข้าที่ ทั้งยังตั้งใจดึงมันขึ้นมา ปิดหน้าอกอย่างมิดชิด

แล้วพูดด้วยใบหน้าเย็นชาว่า "วันหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวอื่นซะ"

ญาธิดาแก้มร้อนผ่าว พยักหน้าเล็กน้อย ตอบรับ แล้วรีบทำต่อทันที "ฉันช่วยผูกเนกไทให้ค่ะ"

พูดจบเธอก็รีบเร่งมือ

ผูกเนกไทให้ตรงอีกครั้ง ญาธิดาจัดรอยยับที่คอเสื้อของเขา แล้วก็รีบวางมือ ถอยออกมา “เสร็จแล้วค่ะ คุณภวินท์ ไปประชุมได้แล้วค่ะ”

ภวินท์สีหน้าซับซ้อน เขาจ้องมองมาที่เธอ ไม่พูดอะไร เอื้อมมือออกไปเปิดประตูแล้วเดินออกไป

ทันทีที่เขาเปิดประตู เขามองออกไปแล้วก็เห็น ภูผาที่ถูกครามเข็นเข้ามา ดวงตาของเขาขรึมขึ้นทันใด ภูผาที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็เอ่ยปากขึ้นก่อน “พี่ ทำไมพี่ไม่ไปประชุมล่ะ เราทุกคนรอพี่มาเกือบสิบห้านาทีแล้วนะ”

ภวินท์ยิ้มแห้ง “ไปไหนมาไหนไม่สะดวกขนาดนี้ แต่รองประธานยังมาหาด้วยตัวเองเลยนะ ฉันเพิ่งทำงานเสร็จ กำลังจะไป”

พูดจบ เขาก็เหลือบมองภูผาอย่างเย็นชา แล้วเดินผ่านภูผาไปยังห้องประชุม