ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 319

ค่ำคืนนี้ ญาธิดานอนไม่ค่อยหลับ

ตั้งแต่ตนเองวิ่งจากใต้คอนโดกลับขึ้นมานั้น เธอก็พลิกตัวไปมาทำยังไงก็นอนไม่หลับ กระทั่งลากยาวไปถึงค่อนคืนไปแล้ว เธอถึงหลับสนิท

อาจจะเป็นเพราะว่านอนไม่หลับ เธอนอนหลับไม่เพียงพอ จนสุดท้ายนอนจนตะวันแทงตา แต่สิ่งที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงไปได้ก็คือ เธอมาทำงานสาย

เธอตาลีตาเหลือกรีบถ่อมาถึงบริษัท จนมาถึงห้องทำงาน ก็เห็นโต๊ะว่างเปล่า จนเริ่มแปลกใจ

ชมพู่ที่อยู่ด้านข้างเห็นเหตุการณ์นั้นแล้ว ก็อ้าปากพูดอธิบายทันที “ธิดา พี่แนนบอกกับฉันแล้ว เธอพูดว่าแกมีงานอื่นที่ต้องไปทำ เรื่องงานพวกนี้ก็ยกให้ฉันทำก่อน”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ญาธิดาถึงได้ฉุกคิดถึงคำพูดเหล่านั้นที่พี่แนนได้พูดกับตัวเองเมื่อวานนี้

พี่แนนพูดว่าเบื้องบนได้กำชับนักหนา ให้เธอจัดการเรื่องที่จะให้คิรินมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ได้แล้วค่อยว่ากัน

ดูเหมือนว่า การที่คิรินมาเป็นพรีเซนเตอร์ให้ ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก

ญาธิดาพยักหน้าเล็กน้อย ซึ่งไม่ได้พูดอะไรมาก พร้อมทั้งวางสิ่งของในมือลง และเริ่มอ่านตารางงานของคิรินทันที

ครั้งที่แล้วคิรินพูดว่าขอคิดดูก่อน แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วเธอก็ยังไม่ได้ข่าวคราวใดๆของเขาตอบกลับมาเลย ดูเหมือนว่า ต้องให้เธอออกหน้าไปรบรับจับศึกถึงจะได้เรื่อง

ซึ่งตามข้อมูลตารางงานที่เขียนเอาไว้ วันนี้คิรินจะอยู่ที่กองถ่ายตลอดทั้งวัน เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็เขาไปงมอยู่ในเพจกลุ่มแฟนคลับของคิริน หลังจากได้ข้อมูลที่แน่ชัดแล้ว จึงเก็บข้าวของและออกจากบริษัททันที

ในเมื่อคิรินไม่ยอมเจอหน้าเธอ งั้นเธอก็ต้องเสนอหน้าไปหาเขาสิ

เมื่อถึงโรงกองถ่ายในเมืองJ ญาธิดามาถึงกองถ่ายเล็กๆที่ไม่รู้ว่าชื่ออะไรที่อยู่ด้านข้างพร้อมทั้งเดินอยู่ในนั้นหนึ่งรอบ จนได้ป้ายพนักงานมา จากนั้นก็มุ่งหน้าเดินไปยังสถานที่ที่เป็นเป้าหมาย นั่นก็คือ กองละครหอศิลปะ

เนื่องจากป้ายพนักงานระหว่างกองถ่ายลักษณะใกล้เคียงกัน ญาธิดาเอาป้ายพนักงานด้านหน้าไปอยู่ด้านใน การทำเช่นนี้ เมื่อคนอื่นเห็นว่าบนคอเธอมีป้ายพนักงานอยู่ จึงไม่ได้ซักไซ้อะไรมาก อีกทั้งเมื่อเอามาเปรียบเทียบแล้วถือว่าสร้างความสะดวกสบายขึ้นมาก

ซึ่งไม่นอกเหนือไปกว่าที่คาดการณ์เอาไว้ ตอนที่ญาธิดาเดินยืดหลังตรงเข้าไปในกองถ่ายละครหอศิลปะอย่างสะใจนั้น แทบไม่มีคนห้ามเธอเลย

ญาธิดาแอบดีใจ จากนั้นก็กวาดตามองบริเวณโดยรอบ เพื่อควานหาตัวคิรินท่ามกลางเครื่องมือและกลุ่มคน หลังจากสอดส่องหาอยู่นาน ในที่สุดเธอก็เห็นตัวของเขาแล้ว

เขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้สนามตรงขั้นบันได เหนือศีรษะยังมีร่มกางไว้หนึ่งคัน ทางด้านข้างยังมีโต๊ะเล็กๆที่วางเครื่องดื่มไว้อย่างครบครัน เมื่อเอาเปรียบเทียบกันแล้ว บรรดานักแสดงที่กำลังพักผ่อนอยู่อีกฝั่ง กลับนั่งกับพื้น เมื่อเอามาเปรียบเทียบกับการปรนนิบัติกับเขายังทิ้งห่างอยู่ไม่ใช่แค่น้อยๆ

ญาธิดาแอบถอยหายใจเบาๆอยู่เฮือกใหญ่ จากนั้นก็ก้าวฝีเท้าเดินอ้อมกลุ่มคนเข้าไป และค่อยๆขยับเข้าหาคิรินจากทางด้านนอกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

พี่เอที่เป็นผู้จัดการไม่ได้อยู่ด้านข้าง มีแค่ผู้ช่วยที่นั่งอยู่ด้านข้าง คิรินก้มหน้าก้มตามอง โทรศัพท์ทางวางแนวนอน เหมือนกำลังเล่นเกมอยู่

ผู้จัดการดื่มน้ำอึกหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมทั้งพูดว่า “พี่คิริน ผมขอไปห้องน้ำแปบหนึ่งนะ”

คิรินกำลังสนใจกับการเล่นเกมอยู่ จึงตอบรับไป “อื้อ”

พอผู้จัดการเดินไป ญาธิดาก็เดินอ้อมมาจากทางด้านหลัง จนเขยิบเข้ามาใกล้คิรินอย่างไร้วี่แวว จังหวะที่เขากำลังเล่นเกมและมีคนระเบิดหัวนั้น จึงแอบสบถด่าออกมาด้วยความโกรธเคือง พร้อมทั้งเหล่ตามองเงาที่อยู่ด้านข้าง จนพูดออกมาอย่างหมดอารมณ์ “เอาผ้าเปียกให้ผมหน่อย”

ญาธิดาตกตะลึง พร้อมทั้งตั้งสติได้ทันมีว่าเขาคิดว่าเธอเป็นผู้ช่วยแล้วแหละ เธอหัวเราะออกมา จากนั้นก็หยิบผ้าเปียกออกมาจากกล่องที่อยู่ด้านข้าง เพื่อยื่นส่งให้เขา

คิรินยื่นมือมารับทั้งที่ไม่หันหน้ามามอง พอหยิบผ้าเปียกห่อนั้นได้แล้ว จู่ๆเหมือนฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงหันกลับมาทันควัน เมื่อมองเห็นญาธิดา เขาตะลึงทันที พลันย่นคิ้วหากัน “ทำไมถึงเป็นคุณ?”

ญาธิดายกมุมปากยิ้มให้จางๆ “ฉันมาเยี่ยมไงคะ”

“เยี่ยมเหรอ?” คิรินนั่งหลังตรง ราวกับแพ้เกมรอบจึงพูดอย่างหมดความอดทน “คุณมาเยี่ยมมือเปล่าแบบนี้เนี่ยนะ?”

ญาธิดาได้ยิน จนหัวเราะออกมาอย่างเขินอาย พร้อมกระซิบพูด “คุณคิริน ฉันมีจุดประสงค์อะไรคุณยังไม่เข้าใจอีกหรือคะ? เรื่องพรีเซนเตอร์ของredeur คุณลองคิดทบทวนดูหน่อยนะ”

คิริน ดึงผ้าเปียกมาเช็ดมือ จากนั้นก็พ่นอารมณ์ดูถูกออกจากจมูกพร้อมทั้งพูดขึ้น “ทำแค่นี้ก็อยากให้ผมตกปากรับคำคุณแล้วเหรอ?”

ญาธิดาอ้าปากถามตามสถานการณ์ทันที “งั้น...คุณอยากจะให้ทำยังไงคะ?”