ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 364

อย่างที่คิดไว้ สามนาทีต่อมา ภายในห้องก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นระหว่างที่อีธานและเอลล่าเรียกอยู่ ประตูห้องก็ถูกเปิด

ดร.ยติภัทรขมวดคิ้วปรากฏตัวที่ประตู เมื่อก้มหน้าก็เห็นเด็กน้อยสองคน ตกตะลึงสักพัก นัยน์ตาก็ฉายแววเปล่งประกาย

อีธานและเอลล่าก็เจอคุณตาเป็นครั้งแรก รู้สึกไม่คุ้นเคยอย่างเลี่ยงได้ยาก ดวงตากลมโตจ้องมองเขา และไม่กล้าเรียกแล้ว

สีหน้าดร.ยติภัทรซับซ้อนเล็กน้อย เขาหายใจเข้าลึกๆ ลังเลสักครู่หนึ่ง ย่อตัวลงมาช้าๆ “พวกหนู……ชื่ออะไรเหรอ?”

อีธานเอ่ยปากพูดขึ้น “ผมชื่ออีธาน เธอชื่อเอลล่าครับ”

ดร.ยติภัทรดวงตาเป็นประกาย สีหน้าถูกแทนที่ด้วยความอ่อนโยนและความดีใจทันที เขาพยักหน้าซ้ำๆ กางแขนแยกโอบเจ้าก้อนแป้งสองก้อน “เด็กดี……ไหนให้คุณตาดูหน่อยสิ……”

ญาธิดาข้างๆ เห็นดังนั้น จมูกก็แสบ น้ำตาคลอเบ้า

หลายปีมานี้ เธอไม่ได้แสดงความกตัญญูอันสูงสุดในฐานะลูกสาวจริงๆ ไม่ได้กลับมาเยี่ยมพวกเขา แม้แต่คุยโทรศัพท์ก็น้อยมาก

ไม่ใช่ว่าเธอไม่คิดถึงพวกเขา แต่เธอทำตามใจตัวเองมากไม่ได้ ตอนแรกคือกลัวภวินท์ ต่อมาก็ยุ่งกับการเลี้ยงลูก แป๊บเดียวก็ผ่านมา5ปีแล้ว

“คุณตา……คุณอายุเท่าไรแล้ว? ผมขาวหมดแล้ว……”

“คุณตา……”

เด็กน้อยสองคนล้อมรอบดร.ยติภัทร ถามแต่ละคำถามไม่หยุด ผ่านไปไม่นานนัก ดร.ยติภัทรก็ถูกแหย่ให้ขำจนหุบปากไม่ได้แล้ว

คุณปภาวีเดินมาจากข้างๆ ตรงไปที่หน้าโซฟา จูงมือญาธิดาให้นั่งลง เอ่ยปลอบอย่างลึกซึ้ง “ธิดา ลูกอย่าโทษพ่อเลยนะ หลายปีมานี้ เขาไม่ค่อยมีความสุขเลย……”

“เอาแต่พูดถึงอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าลูกจะใช้ชีวิตข้างนอกไม่มีความสุข หลายปีมานี้ลูกไม่กลับมาเลย เขาเสียใจมากนะ!”

ได้ยินคุณปภาวีพูดแบบนี้ ในใจญาธิดาก็ยิ่งรู้สึกแย่ เธอหายใจเข้าลึกๆ กัดปาก จับมือคุณปภาวีไว้ แล้วพูดเบาๆ “แม่ ขอโทษนะคะ หลายปีมานี้หนูอกตัญญูจริงๆ ที่ไม่กลับมาเยี่ยมพวกท่าน……”

“อย่าคิดแบบนี้ คนอื่นไม่เข้าใจ แต่แม่เข้าใจ ลูกอยู่เมืองนอกมีลูกสองคน ทัตเขาก็เข้าๆ ออกๆ ในประเทศและต่างประเทศ มันไม่มีทางเลือกจริงๆ นี่หน่า……แม่ไม่ตำหนิลูกหรอก”

ขณะที่คุณปภาวีพูด ก็ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า

ญาธิดาได้ยินดังนั้น หัวใจก็เกิดความอบอุ่น แต่เมื่อได้ยินเธอพูดถึงธีทัต ก็อยากจะอธิบาย แต่สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร

เรื่องโกหกนี้ ก็ปกปิดต่อไปแล้วกัน ไม่อย่างนั้นถ้าให้พวกเขารู้ ก็จะมีแต่กังวล

ที่จริงแล้ว เธอกับธีทัตไม่ได้มีความสัมพันธ์อย่างที่คนนอกเข้าใจ แม้แต่อัญมณีก็ไม่รู้

คนที่ไม่รู้เรื่องราวคิดว่าพวกเขาสองคนรักกัน สร้างครอบครัวกันที่ต่างประเทศ มีแฝดชายหญิงที่น่ารัก คนที่รู้เรื่องราวคิดว่าพวกเขาสองคนพออยู่กันไปนานๆ จนเกิดเป็นความรัก ธีทัตยินยอมเลี้ยงลูกของคนอื่น เป็นพ่อเลี้ยงให้ แต่ความจริงแล้วเธอกับธีทัตไม่ได้ไปถึงขั้นนั้น

เขามีความรู้สึกกับเธอ แต่เธอรู้สึกสำนึกบุญคุณเขามากกว่า หลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เพียงแต่ให้การดูแลและความอบอุ่นมากมายแก่เธอ แต่ยังทำหน้าที่คุณพ่อของเด็กน้อยสองคนด้วย ชดเชยความรักของพ่อที่ขาดไป

เธอลองเปิดใจยอมรับเขา เขาทำหน้าที่พ่อของลูก เป็นสิ่งที่ทั้งสองคนปรารถนา สิ่งที่ต้องการทั้งคู่

“ธิดา เป็นอะไร? คิดอะไรอยู่ ถึงเหม่อขนาดนี้?”