ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 365

ผ่านไปไม่นาน คุณปภาวีก็ทำอาหารมาห้าอย่างและซุปอีกหนึ่ง บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารอุดมสมบูรณ์

อีธานและเอลล่าสองจอมตะกละจิ๋วอยู่ต่างประเทศไม่ได้ทานอาหารจีนต้นตำรับ ตอนนี้รอบล้อมอยู่หน้าโต๊ะ ได้กลิ่นหอมบนโต๊ะ ก็ประทับใจไม่หยุด

“ว้าว! คุณยาย นี่คืออะไรคะ? ดูแล้วน่ากิน……”

คุณปภาวีแนะนำแต่ละเมนูให้พวกเขาอย่างใจเย็น “นี่ราดหน้าข้าวพอง อันแดงๆ คือปลาผัดเปรี้ยวหวาน……”

แนะนำไปหนึ่งรอบ จอมตะกละจิ๋วทั้งสองก็มองคุณยายด้วยสายตาเคารพบูชา แน่นอนว่าคุณปภาวีรู้สึกได้อย่างเพลิดเพลิน จูงพวกเขาเข้าไปในห้องครัวด้วยความสุขจื “ไป! ไปล้างมือ! ล้างเสร็จก็กินได้เลย!”

ญาธิดายืนข้างๆ จู่ๆ ก็นึกถึงตัวเอง ทุกอาหารบนโต๊ะ ล้วนเป็นของโปรดเธอ

เธอหายใจเข้าลึกๆ บังเอิญหันศีรษะไปมองดร.ยติภัทรที่อยู่ข้างๆ หัวใจตึงเครียด คำเรียกนั้นมันอัดแน่นอยู่ในลำคอ สุดท้ายก็เรียกออกไป “พ่อคะ……”

สีหน้าดร.ยติภัทรไม่เย็นชาเหมือนตอนแรกแล้ว เขามองญาธิดา นัยน์ตาฉายแววลังเล แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงเย็นชา “ไปล้างมือ แล้วมากินข้าว”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น หัวใจก็อบอุ่น เดินไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อย “พ่อคะ หลายปีที่ผ่านมา หนูทำให้พ่อกับแม่เสียใจ……”

ดร.ยติภัทรได้ยิน น้ำตาคลอเบ้า น้ำตาไหลพราก สุดท้ายก็โบกมือ พูดเสียงอ่อนมากขึ้น “ช่างเถอะ กลับมาก็ดีแล้ว”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ญาธิดาก็แน่ใจ ว่าเขาให้อภัยเธอแล้ว

เธอหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา “อืม ฉันจะเชื่อฟังพ่อค่ะ!”

ทั้งสองสบตากัน สองวินาทีต่อมา มุมปากก็ยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ยิ้มทึ่มมองหน้ากันและกัน ทุกอย่างในอดีตก็กำจัดทิ้งไปในตอนนี้

มื้ออาหารนี้ พูดได้ว่าเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดของญาธิดาในรอบห้าปี

ตอนกลางคืน เดิมทีแล้วญาธิดาตั้งใจจะพาอีธานและเอลล่าไปโรงแรม แต่โดนคุณปภาวีหว่านล้อมโน้มน้าวให้อยู่ที่บ้าน เธอจึงต้องส่งคนไปเอากระเป๋าเดินทางพวกเขากลับมา

ถึงแม้บ้านที่แกรนด์ บูเลอวาร์ดแห่งนี้จะไม่ถือว่าใหญ่โต แต่มีห้องจำนวนไม่น้อย ญาธิดาพาอีธานและเอลล่านอนห้องข้างๆ มันก็เพียงพอแล้ว

เพิ่งเลยสองทุ่มมา อาจจะเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน เด็กน้อยสองคนจึงเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว

ญาธิดาอาบน้ำเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำ เช็ดผมพลางหยิบโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จแบตขึ้นมาดู บนนั้นมีข้อความใหม่หลายข้อความที่พี่โอ๊ตส่งมา

“ช่างมันเถอะธิดา ฉันก็ไม่อยากบังคับเธอ เธอมีความคิดของเธอ ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ”

“กลับมาประเทศมาคราวนี้งานอื่นๆ ไม่เข้าร่วมก็ได้ แต่พิธีมอบรางวัลวันเสาร์นี้ต้องเข้าร่วมนะ! มันสำคัญมาก!”

เพื่อเน้นย้ำความสำคัญ พี่โอ๊ตยังจงใจส่งอีโมจิฉุกเฉินมาสองสามอัน

ญาธิดายกยิ้ม ส่งข้อความกลับไปหาเขาหนึ่งข้อความ “ได้ค่ะ ฉันรู้แล้ว”

เธอเองก็รู้ดีถึงความสำคัญของพิธีมอบรางวัลครั้งนี้ ภาพยนตร์ที่เธอกำกับได้รับรางวัลอันทรงเกียรติ มีรางวัลนี้ สิ่งที่เธอสามารถทำได้ในอนาคตก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ดังนั้น พิธีมอบรางวัลครั้งนี้ เธอต้องไป

ในชั่วพริบตาเดียว ก็มาถึงเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

คุณปภาวีตื่นเช้ามาก ยุ่งมาสองชั่วโมง เตรียมอาหารมากมาย มีปาท่องโก๋รสนม คุกกี้ไข่ ควบคู่ด้วยเต้าฮวยและโจ๊ก อาหารเช้าต้นตำรับและแสนอร่อยก็ทำเสร็จแล้ว

อีธานและเอลล่าจอมตะกละจิ๋วสองคนเมื่อตื่นขึ้นมา ก็ถูกกลิ่นหอมล่อไปที่ห้องครัว แต่ละคนอวยโอเวอร์กันยกใหญ่

“คุณยายสุดยอดมากเลย!”

“นั่นสิๆ! เมื่อก่อนเราได้กินแค่ขนมปัง นมและข้าวโอ๊ต ไม่อร่อยเลยสักนิด……”

“……”

คุณปภาวีถูกชมจนหุบปากไม่ได้ ก็กอดเจ้าก้อนแป้งทั้งสองหอมซ้ายหอมขวา ไม่ยอมปล่อยมือ

อีกด้านหนึ่ง ดร.ยติภัทรอ่านหนังสือพิมพ์จบแล้วเดินมาที่ห้องอาหาร เห็นอาหารเช้าบนโต๊ะ ก็อยากทานอย่างอดไม่ได้ พูดบ่นว่า “เมื่อก่อนตอนเราอยู่สองคนไม่เห็นคุณทำอาหารอร่อยๆ มากขนาดนี้เลย……”