ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 365

ผ่านไปไม่นาน คุณปภาวีก็ทำอาหารมาห้าอย่างและซุปอีกหนึ่ง บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารอุดมสมบูรณ์

อีธานและเอลล่าสองจอมตะกละจิ๋วอยู่ต่างประเทศไม่ได้ทานอาหารจีนต้นตำรับ ตอนนี้รอบล้อมอยู่หน้าโต๊ะ ได้กลิ่นหอมบนโต๊ะ ก็ประทับใจไม่หยุด

“ว้าว! คุณยาย นี่คืออะไรคะ? ดูแล้วน่ากิน……”

คุณปภาวีแนะนำแต่ละเมนูให้พวกเขาอย่างใจเย็น “นี่ราดหน้าข้าวพอง อันแดงๆ คือปลาผัดเปรี้ยวหวาน……”

แนะนำไปหนึ่งรอบ จอมตะกละจิ๋วทั้งสองก็มองคุณยายด้วยสายตาเคารพบูชา แน่นอนว่าคุณปภาวีรู้สึกได้อย่างเพลิดเพลิน จูงพวกเขาเข้าไปในห้องครัวด้วยความสุขจื “ไป! ไปล้างมือ! ล้างเสร็จก็กินได้เลย!”

ญาธิดายืนข้างๆ จู่ๆ ก็นึกถึงตัวเอง ทุกอาหารบนโต๊ะ ล้วนเป็นของโปรดเธอ

เธอหายใจเข้าลึกๆ บังเอิญหันศีรษะไปมองดร.ยติภัทรที่อยู่ข้างๆ หัวใจตึงเครียด คำเรียกนั้นมันอัดแน่นอยู่ในลำคอ สุดท้ายก็เรียกออกไป “พ่อคะ……”

สีหน้าดร.ยติภัทรไม่เย็นชาเหมือนตอนแรกแล้ว เขามองญาธิดา นัยน์ตาฉายแววลังเล แล้วเอ่ยปากด้วยเสียงเย็นชา “ไปล้างมือ แล้วมากินข้าว”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น หัวใจก็อบอุ่น เดินไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อย “พ่อคะ หลายปีที่ผ่านมา หนูทำให้พ่อกับแม่เสียใจ……”

ดร.ยติภัทรได้ยิน น้ำตาคลอเบ้า น้ำตาไหลพราก สุดท้ายก็โบกมือ พูดเสียงอ่อนมากขึ้น “ช่างเถอะ กลับมาก็ดีแล้ว”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ ญาธิดาก็แน่ใจ ว่าเขาให้อภัยเธอแล้ว

เธอหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา “อืม ฉันจะเชื่อฟังพ่อค่ะ!”

ทั้งสองสบตากัน สองวินาทีต่อมา มุมปากก็ยกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ยิ้มทึ่มมองหน้ากันและกัน ทุกอย่างในอดีตก็กำจัดทิ้งไปในตอนนี้

มื้ออาหารนี้ พูดได้ว่าเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดของญาธิดาในรอบห้าปี

ตอนกลางคืน เดิมทีแล้วญาธิดาตั้งใจจะพาอีธานและเอลล่าไปโรงแรม แต่โดนคุณปภาวีหว่านล้อมโน้มน้าวให้อยู่ที่บ้าน เธอจึงต้องส่งคนไปเอากระเป๋าเดินทางพวกเขากลับมา

ถึงแม้บ้านที่แกรนด์ บูเลอวาร์ดแห่งนี้จะไม่ถือว่าใหญ่โต แต่มีห้องจำนวนไม่น้อย ญาธิดาพาอีธานและเอลล่านอนห้องข้างๆ มันก็เพียงพอแล้ว

เพิ่งเลยสองทุ่มมา อาจจะเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน เด็กน้อยสองคนจึงเข้าสู่ดินแดนแห่งความฝันอย่างรวดเร็ว

ญาธิดาอาบน้ำเสร็จ ออกมาจากห้องน้ำ เช็ดผมพลางหยิบโทรศัพท์ที่กำลังชาร์จแบตขึ้นมาดู บนนั้นมีข้อความใหม่หลายข้อความที่พี่โอ๊ตส่งมา

“ช่างมันเถอะธิดา ฉันก็ไม่อยากบังคับเธอ เธอมีความคิดของเธอ ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ”

“กลับมาประเทศมาคราวนี้งานอื่นๆ ไม่เข้าร่วมก็ได้ แต่พิธีมอบรางวัลวันเสาร์นี้ต้องเข้าร่วมนะ! มันสำคัญมาก!”

เพื่อเน้นย้ำความสำคัญ พี่โอ๊ตยังจงใจส่งอีโมจิฉุกเฉินมาสองสามอัน

ญาธิดายกยิ้ม ส่งข้อความกลับไปหาเขาหนึ่งข้อความ “ได้ค่ะ ฉันรู้แล้ว”

เธอเองก็รู้ดีถึงความสำคัญของพิธีมอบรางวัลครั้งนี้ ภาพยนตร์ที่เธอกำกับได้รับรางวัลอันทรงเกียรติ มีรางวัลนี้ สิ่งที่เธอสามารถทำได้ในอนาคตก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น

ดังนั้น พิธีมอบรางวัลครั้งนี้ เธอต้องไป

ในชั่วพริบตาเดียว ก็มาถึงเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

คุณปภาวีตื่นเช้ามาก ยุ่งมาสองชั่วโมง เตรียมอาหารมากมาย มีปาท่องโก๋รสนม คุกกี้ไข่ ควบคู่ด้วยเต้าฮวยและโจ๊ก อาหารเช้าต้นตำรับและแสนอร่อยก็ทำเสร็จแล้ว

อีธานและเอลล่าจอมตะกละจิ๋วสองคนเมื่อตื่นขึ้นมา ก็ถูกกลิ่นหอมล่อไปที่ห้องครัว แต่ละคนอวยโอเวอร์กันยกใหญ่

“คุณยายสุดยอดมากเลย!”

“นั่นสิๆ! เมื่อก่อนเราได้กินแค่ขนมปัง นมและข้าวโอ๊ต ไม่อร่อยเลยสักนิด……”

“……”

คุณปภาวีถูกชมจนหุบปากไม่ได้ ก็กอดเจ้าก้อนแป้งทั้งสองหอมซ้ายหอมขวา ไม่ยอมปล่อยมือ

อีกด้านหนึ่ง ดร.ยติภัทรอ่านหนังสือพิมพ์จบแล้วเดินมาที่ห้องอาหาร เห็นอาหารเช้าบนโต๊ะ ก็อยากทานอย่างอดไม่ได้ พูดบ่นว่า “เมื่อก่อนตอนเราอยู่สองคนไม่เห็นคุณทำอาหารอร่อยๆ มากขนาดนี้เลย……”

“คุณเทียบหลานชายหลานสาวที่รักของฉันได้ยังไงล่ะ!” คุณปภาวีโบกมือ “ไปๆๆ! อย่ามาขวางทาง!”

“นี่คุณ……”

ญาธิดายืนอยู่ข้างๆ มองพวกเขาสองคนที่ยังเถียงกันเหมือนเมื่อห้าปีก่อน ก็ยกยิ้มอย่างอดไม่ได้ ยิ้มกว้างไม่หยุด

ความรู้สึกแบบนี้สิ ถึงเป็นความรู้สึกของบ้านที่เธอคุ้นเคยที่สุด

และในขณะนี้ ประตูก็มีเสียงวุ่นวายดังขึ้น จากนั้นก็เป็นเสียงทุ้มต่ำของผู้ชาย “ธิดา!”

ญาธิดาได้ยินก็หันหลังไปมอง ก็เห็นธีทัตที่เพิ่งเปลี่ยนรองเท้าเสร็จตรงประตูกำลังเดินมาทางนี้

เธอยกยิ้ม เอ่ยปากถาม “คุณมาได้ไง?”

สายตาธีทัตอ่อนโยนสุกใส “ฉันไปหาพวกเธอที่โรงแรมมา เห็นว่าพวกเธอไม่อยู่ก็เลยตรงมาที่นี่”

เขาเพิ่งพูดจบ ทางนั้นก็มีเสียงอ้อแอ้ของเด็กน้อยสองคนดังขึ้น “พ่อ!”

ธีทัตหัวใจอบอุ่น รีบเดินมาข้างหน้า มือซ้ายมือขวาอุ้มอีธานและเอลล่าขึ้นมา

อีกด้านหนึ่งหน้าโต๊ะอาหาร ดร.ยติภัทรและคุณปภาวีมองมาทางนี้ สีหน้าก็เผยรอยยิ้มรู้กัน

ได้เห็นลูกสาวตนมีความสุข ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาปรารถนาที่สุดแล้ว

ทานอาหารเช้าด้วยกันเสร็จ ธีทัตก็จูงญาธิดาเดินไปที่ระเบียง แล้วพูดเสียงเบา “ฉันได้ยินอันอันบอกว่า เมื่อวานคุณบังเอิญเจอกับภวินท์ที่สนามบินเหรอ?”

ได้ยินชื่อนี้ สีหน้าญาธิดาก็เปลี่ยนไปนิดหน่อย ไม่นานนักสีหน้าเธอก็กลับมาเป็นปกติ แล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ “อืม เอลล่าหลงทาง เขาเป็นคนหาเธอเจอ”

ธีทัตได้ยิน สีหน้าก็หนักอึ้งเล็กน้อย ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็ลืมตาขึ้นมองญาธิดา พูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงและเคร่งขรึม “ธิดา ฉันว่าธุระในประเทศต้องจัดการโดยเร็วที่สุด จากนั้นพวกคุณก็รีบกลับไป ไม่งั้นฉันไม่วางใจ เวลาผ่านไปนานๆ ถ้าภวินท์สงสัย ถึงตอนนั้นคง……”

ญาธิดาได้ฟังอยู่ หัวใจก็ตึงเครียด รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ รีบส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่หรอก ฉันไม่มีทางให้เขารู้เด็ดขาด!”

ดูออกถึงความลุกลี้ลุกลนที่ฉายแววบนหน้าหญิงสาว ธีทัตยื่นมือออกไป ฝ่ามือกว้างจับไหล่เธอเบาๆ แล้วพูดปลอบเสียงเบา “ไม่ต้องห่วง มีฉันอยู่นะ”

ญาธิดาหันศีรษะไปช้าๆ สบตามืดมิดสงบนิ่งของเขา ก้นบึ้งหัวใจก็เกิดความสบายใจขึ้นมา พยักหน้าแล้วพูดเบาๆ “เรื่องที่เมือง J ฉันจะจัดการให้เร็วที่สุด”

“โอเค” ธีทัตหยุดสักพัก จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นได้ “จริงสิ มะรืนนี้คุณต้องเข้าร่วมพิธีมอบรางวัลไม่ใช่เหรอ? มีชุดเหมาะๆ หรือยัง?”

ญาธิดาส่ายหน้า ยักไหล่พูดขึ้น “ไม่มี คงต้องไปซื้อที่ห้างตอนนี้”

ได้ยินดังนั้น ธีทัตก็ยกมุมปากขึ้น “ไม่งั้นรอเดี๋ยวฉันจะไปชอปปิ้งกับคุณ วันนี้ว่างพอดี”

ญาธิดาก็ไม่คิดเยอะ ตอบตกลง “ได้สิ”

จะถึงวันพิธีมอบรางวัลแล้ว เธอต้องเลือกเครื่องแต่งกายให้เร็วที่สุด

ตอนบ่าย ธีทัตขับรถพาญาธิดามุ่งหน้าไปที่ห้างที่ใหญ่ที่สุดละแวกนั้น ไปเลือกชุดราตรีที่ต้องสวมใส่ในพิธีมอบรางวัล

ทั้งสองคนชอปปิ้งในห้างหนึ่งรอบ ญาธิดาก็ยังไม่เจอตัวที่ตัวเองชอบ

ทันใดนั้น ธีทัตข้างกายก็พูดขึ้น “จริงสิ แถวๆ นี้มีสตูดิโอออกแบบอิสระอยู่ร้านหนึ่ง เราไปดูกันเถอะ ว่ามีตัวที่เหมาะกับเธอ ไหม”

ญาธิดาสงสัย “สตูดิโอออกแบบอิสระ?”

“ใช่ ไม่รู้คุณเคยได้ยินไหมเจนนิเฟอร์ ลีที่ได้รับรางวัลในปีนี้”

เมื่อญาธิดาได้ยิน ดวงตาก็เป็นประกาย พยักหน้าทันที “ฉันรู้จักเธอ!”

เธอคือผู้หญิงยุคใหม่ที่ค่อนข้างมีความคิดสร้างสรรค์ ผลงานมีความเป็นตัวแทนมาก ชุดราตรีที่ไปรับรางวัลในครั้งนี้ได้ยินว่าเธอใช้กรรไกรตัดตามใจชอบ มันสวยงามน่าทึ่งมาก!

ญาธิดามองธีทัตอย่างเหลือเชื่อ “คุณก็รู้จักเธอเหรอ?”

ธีทัตกะพริบตา นัยน์ตามีความเจ้าเล่ห์ ยื่นมือออกไปจับเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติ “ไป ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่สะดุดตาที่สุดในพิธีรับรางวัลให้ได้!”