ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 366

ออกจากห้างมา ธีทัตพาเธอเดินเข้าไปในซอยเล็กข้างๆ เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา เห็นตึกสองชั้นสีขาว กำแพงถูกปกคลุมไปด้วยไม้เลื้อยไปครึ่ง แกว่งไปมาตามสายลม ทำให้ดูแล้วรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย

“ที่นี่แหละ”

ธีทัตพาเธอเดินไปที่ประตูด้านข้างบานหนึ่ง ผลักประตูเข้าไป มีเก้าอี้นอนวางไว้ที่ประตูหนึ่งตัว มีชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านบน

ธีทัตเป็นคนเดินเข้าไปก่อน เอ่ยทักทายเขา “คุณลุงลี”

ชายชรากำลังหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งกำลังถือพัดใบปาล์มพัดอยู่ ได้ยินเสียงก็ลืมตาขึ้นเล็กน้อย พยักหน้าให้กับเขาเรียบเฉย แล้วหลับตาอีกครั้งอย่างสบายใจ

ธีทัตหันหน้า ไปยิ้มให้กับญาธิดา กดเสียงต่ำพูดขึ้น “ไปกันเถอะ”

ญาธิดางุนงงเล็กน้อย มองชายชราคนนั้น ตามฝีเท้าของธีทัตไปด้วยความลังเล “ตรงเข้าไปแบบนี้ มันจะดีเหรอ?”

“เขาคือคุณพ่อของเจนนิเฟอร์ บางครั้งฉันจะมาเล่นหมากรุกกับลุงเขา แต่ความจำเขาบางครั้งก็ดีบางครั้งก็แย่……บางครั้งฉันบอกว่าเป็นใคร เขาอาจจะไม่รู้”

ญาธิดาพยักหน้า ตามธีทัตเข้าไปในบ้าน เมื่อเข้าประตูไป ก็เห็นห้องโถงใหญ่ถูกปรับปรุงให้กลายเป็นห้องโถงนิทรรศการขนาดเล็ก ชุดราตรีแต่ละชุดแขวนในตู้กระจกใส มีลักษณะโดดเด่นเฉพาะ ดึงดูดสายตามาก

เมื่อเห็นชุดในตู้กระจก ญาธิดาก็ซ่อนเร้นแสงที่เปล่งประกายในดวงตาไม่มิด

ข้างในนี้ เวลาว่างที่เธออยู่ในอเมริกาก็ล้วนศึกษาซึมซับกับศิลปะ และให้ความสนใจเป็นอย่างมากกับงานแถลงข่าวของแบรนด์ดังๆ ยกระดับสุนทรียภาพอย่างช้าๆ และกลายเป็นจู้จี้จุกจิกในเรื่องเสื้อผ้า

แต่การออกแบบของเจนนิเฟอร์ สามารถที่จะทำให้เธอดวงตาเปล่งประกายได้จริงๆ

และในขณะนี้ จู่ๆ บริเวณมุมบันไดวนก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้น ก็มีเสียงผู้หญิงดังมา “ธีทัต ไม่เจอกันนานเลยนะ”

ญาธิดามองไปตามเสียง เห็นระหว่างบันได มีหญิงสาวร่างสูงเพรียว สวมชุดกระโปรงยาวสีขาวสบายๆ หน้าตาอ่อนโยน ไม่มีความเคร่งขรึมเลยสักนิด

ธีทัตมองเธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เจนนิเฟอร์ วันนี้มีธุระมาหาคุณ”

สายตาเจนนิเฟอร์หยุดอยู่ที่ร่างของญาธิดา เธอยกมุมปากขึ้น เดินลงบันได ไม่พูดอะไรทั้งนั้น เดินรอบๆญาธิดาก่อนหนึ่งรอบ

ญาธิดานิ่งอึ้งเล็กน้อย ยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไร ธีทัตที่อยู่ข้างๆก็แนะนำก่อนแล้ว “เจนนิเฟอร์ ลืมแนะนำไปเลย นี่คนรักของฉัน ญาธิดา”

ญาธิดาถือโอกาสกระตุกริมฝีปาก และยิ้มทักทายเจนนิเฟอร์

เจนนิเฟอร์ได้ยินเช่นนี้ นัยน์ตาก็ประกายสะท้อนด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย สองวินาทีต่อมา ก็ยิ้มแล้วส่ายหน้า “ธีทัต บอกตามตรง ฉันคิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ เพราะเธอสมบูรณ์แบบเกินไป”

ญาธิดาค่อนข้างประหลาดใจ ยังไม่พูดอะไร มือก็ถูกเจนนิเฟอร์จับเอาไว้แล้ว “เธออยากเป็นนางแบบให้ฉันไหม? หุ่น สัดส่วน และน้ำหนักของเธอ เป็นแบบที่ฉันต้องการพอดีเลย”

ธีทัตที่อยู่ข้างๆก็คิดไม่ถึง นัยน์ตาปรากฏความประหลาดใจเล็กน้อย “คุณไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหม?”

เจนนิเฟอร์ส่ายหน้า “ไม่ได้ล้อเล่น ฉันแน่ใจมาก”

ญาธิดาก็สับสนงุนงง ก่อนหน้านี้ตอนเธอเพิ่งทำความเข้าใจผลงานของเจนนิเฟอร์ เคยได้ยินมาว่าหล่อนนิสัยพิลึก เข้ากันยาก และการสั่งทำเสื้อผ้าก็มีกฎข้อบังคับมากมาย ส่วนเรื่องนางแบบยิ่งจู้จี้จุกจิกเลย แต่คิดไม่ถึงเลยว่า……

ญาธิดามองเธอ แล้วเอ่ยปากถาม “ฉันเป็นได้เหรอคะ?”

เจนนิเฟอร์ยกยิ้มเล็กน้อย “ฉันเห็นคุณแวบแรก ก็แน่ใจแล้ว ช่วงนี้ฉันจะเปิดคอลเลคชั่นใหม่พอดี กำลังหานางแบบ และคุณ คือคนที่ฉันตามหา!”

เห็นหน้าตามั่นใจของเจนนิเฟอร์ ไม่เหมือนกำลังพูดโกหก ในใจญาธิดาก็ตื่นเต้น

ตั้งแต่เริ่มรู้จักผลงานของเจนนิเฟอร์ เธอก็ทึ่งในความสวยงาม ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะมีโอกาสได้กลายเป็นนางแบบคอลเลคชั่นใหม่ของหล่อน โอกาสแบบนี้หายากมากจริงๆ!

ทัศนคติของเจนนิเฟอร์ก็ไม่ได้แข็งกร้าว ยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า “คุณลองไปพิจารณาดีๆ ไม่ต้องรีบให้คำตอบฉัน”

พูดจบ เธอก็มองธีทัตอีกครั้ง “จริงสิ คุณมาหาฉัน มีเรื่องอะไรเหรอ?”

ธีทัตยิ้ม เดินไปข้างๆญาธิดา ยื่นมือไปโอบไหล่เธอเบาๆ “เรามาเลือกชุดราตรี วันมะรืนเธอมีงานสำคัญต้องเข้าร่วม”

เมื่อเจนนิเฟอร์ได้ยิน ใบหน้ายิ้มแย้ม และยิ้มให้กับพวกเขา “ตามฉันมา”

พวกเขาเดินเข้าไปด้านใน อ้อมหน้าจอ ก็เดินไปถึงห้องออกแบบด้านหลัง ในนั้นมีโต๊ะขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง บนนั้นเต็มไปด้วยภาพวาดออกแบบและวัสดุผ้าต่างๆ และบนตัวหุ่นนางแบบด้านข้าง ก็สวมชุดกระโปรงยาวผ้ากำมะหยี่สีแดงไวน์ ริบบิ้นสีดำพันรอบคอ เปิดหัวไหล่ บริเวณเอวออกแบบเป็นเก็บกระชับ ด้านล่างเป็นชายกระโปรงไม่สมมาตร

ดวงตาญาธิดาเปล่งประกาย หัวใจเต้นเร็วมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว สายตาหยุดอยู่ที่ชุดราตรีนั้น ไม่สามารถละสายตาได้

เจนนิเฟอร์ที่อยู่ข้างๆ หันหน้าไปถาม “ชุดนี้เป็นไง?”

ญาธิดาตกตะลึง พยักหน้าพูดขึ้น “สวย สวยมาก……”

“ไม่กี่วันก่อนจู่ๆก็เกิดแรงบันดาลใจ คาดไม่ถึงว่าทำออกมาผลลัพธ์จะไม่เลว แต่มีรายละเอียดบางส่วนต้องปรับปรุง ถ้าหากคุณชอบก็ไปลองดูได้ หุ่นคุณใส่มันได้”

ขณะที่เจนนิเฟอร์พูด ก็เงยหน้าขึ้น เรียกผู้ช่วยตัวเอง ให้เธอช่วยถอดชุดลงมา

ญาธิดาเซอร์ไพรส์เล็กน้อย แล้วพูดขึ้น “งั้นฉันไปลองนะคะ”

เห็นเธอกับผู้ช่วยเดินเข้าไปในห้องลองชุดด้วยกัน ธีทัตก็ยกยิ้มกว้างมากขึ้น หันหน้าไปมองเจนนิเฟอร์ เอ่ยปากพูดขึ้น “เจนนิ ครั้งนี้ขอบคุณคุณมาก”

เสื้อผ้าสำเร็จรูปทั้งหมดของเธอต้องสั่งทำล่วงหน้า เสื้อผ้าสำเร็จรูปที่ผลิตเองโดยปกติจะไม่ขาย ล้วนเอาไปแสดงผลงานเท่านั้น แต่ครั้งนี้เจนนิเฟอร์กลับเอาเสื้อผ้าที่ตัวเองเพิ่งทำเสร็จให้ญาธิดาลอง ก็เป็นการให้เกียรติเขามากพอแล้ว

ได้ยินดังนั้น เจนนิเฟอร์ก็หัวเราะออกมา “ฉันอยากให้เธอเป็นนางแบบฉัน ไม่ได้ทำเพื่อคุณ”

ธีทัตยิ้มแล้วพูดขึ้น “จริงเหรอ งั้นฉันต้องโน้มน้าวธิดาให้รับปากคุณให้ได้”

ทั้งคู่ยิ้มให้กัน เจนนิเฟอร์ยังไม่ทันเอ่ยปากพูด ด้านนอกก็มีเสียงครึกโครมดังมาเป็นพักๆ

“เธออย่ามาหลอกฉันนะ ฉันเห็นรถเจนนิเฟอร์จอดอยู่ข้างนอก ให้ฉันเข้าไป!”

“เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? กล้ามาห้ามฉันน่ะ?”

“……”

ธีทัตขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปทางเจนนิเฟอร์ “เกิดอะไรขึ้น?”

เจนนิเฟอร์มีสีหน้าเย็นชา “ฉันออกไปดูหน่อย”

ขณะที่พูด เธอก็รีบออกไปจากห้องออกแบบ ผ่านทางเดินเล็กๆ ก็เห็นคนสองคนกำลังดึงกันไปมาอยู่ที่ประตู สีหน้าก็เย็นชาขึ้นมาทันที “ทำอะไรน่ะ?”

“เจ้านาย คุณผู้หญิงท่านนี้อยากเข้าไปพบคุณ แต่เธอไม่ได้นัด……”

ผู้หญิงคนนั้นทำเสียงฮึดฮัด “ทั้งที่เธอโกหกฉันก่อนว่าเจนนิเฟอร์ไม่อยู่ไม่ใช่หรือไง?”

ธีทัตที่เดินมาด้านหลังเจนนิเฟอร์ได้ยินเสียงคุ้นหู ก็เงยหน้าขึ้นมองไป เห็นนิวรายืนตรงประตูด้วยใบหน้าหยิ่งผยอง

เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ไม่คิดว่าจะมาเจอนิวราที่นี่

เจนนิเฟอร์เดินไปข้างหน้า เหลือบมองนิวรา ชะงักนิ่ง และเอ่ยปากพูดว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณนิว คุณสั่งทำเสื้อผ้ากับฉันครั้งหนึ่งเมื่อเดือนก่อนใช่ไหม”

นิวราเลิกคิ้ว ใบหน้าแฝงความหยิ่งผยอง “ถูกต้อง”

“ขอโทษด้วยค่ะ สตูดิโอของเรามีกฎระเบียบ ลูกค้าทุกท่านสามารถสั่งชุดราตรีได้ชุดเดียวในทุกๆรายไตรมาส”

นิวราเอามือลูบผม “เรื่องนี้ฉันรู้ ที่ฉันมา เพราะได้ยินว่าสตูดิโอของพวกคุณกำลังรับสมัครนางแบบ ฉันมาเพื่อสัมภาษณ์”

เจนนิเฟอร์มองสีหน้าหยิ่งผยองของหญิงสาวตรงหน้า ก้นบึ้งจิตใจเกิดความรังเกียจ พูดขึ้นเสียงเรียบ “ขอโทษค่ะ ทางเราได้นางแบบแล้ว”

เมื่อนิวราได้ยิน สีหน้าก็เย็นชาทันที “ฉันเห็นประกาศข้างนอกยังไม่เอาออก จะหาได้เร็วขนาดนี้ได้ยังไง?”

เธอชะงักนิ่งไป นัยน์ตาประกายสะท้อนด้วยความสงสัยเล็กน้อย “คงไม่ได้กำลังโกหกฉันอยู่อีกใช่ไหม?”