ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 373

ชีวิตแบบนี้ของเธอมันเจ็บปวดมากพอแล้ว เธออยากเห็นคนอื่นเจ็บปวดมากกว่าเธอ

นิวราก้มหน้ามองดูหญิงสาวคุกเข่าตัวสั่นอยู่ที่พื้น ถามด้วยเสียงเย็นชา “เธอไม่ดื่มจริงๆใช่ไหม?”

เธอค่อยๆโน้มตัวลง มองบัวที่หวาดกลัวสุดขีด ทำเสียงฮึดฮัด “เธอกล้าไม่เชื่อฟังฉัน เธอคิดว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขไหม?”

ประโยคเดียว เหมือนหมัดหนักหมัดหนึ่งกระแทกไปที่หัวใจของบัว

บัวตัวสั่นไปทั้งร่าง กลัวอย่างยิ่ง ถ้าเธอไม่ดื่ม อนาคตยังอีกยาวไกล นิวราคงมีอีกหลายวิธีนับไม่ถ้วนมาจัดการเธอ คิดถึงตรงนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะสั่นเทาไปทั้งร่าง

“คุณนาย……ฉันยอมดื่ม……”

นิวราได้ยินดังนั้น นัยน์ตาก็ฉายแววยิ้มเยาะภูมิใจ มองลงไปที่เธอ “ดื่มสิ”

บัวยื่นมือออกไป ยกชามซุปแก้แฮงค์จากถาดขึ้นมาช้าๆ กัดฟัน เอาชามแนบริมฝีปาก แล้วเงยหน้าดื่มมัน

นิวราสั่งด้วยเสียงเย็นชา “ดื่มให้หมด ห้ามให้เหลือแม้แต่หยดเดียว!”

บัวทำตามคำสั่ง ดื่มของเหลวในชามจนหมด แล้ววางชามลงช้าๆ

นิวราเห็นดังนั้น ก็ยกมุมปาก เดินไปนั่งโซฟา มองบัวแล้ว มองนาฬิกาบนผนัง พูดด้วยเสียงเย็นชา “พอดีเลย จะได้ทดสอบกับร่างกายเธอด้วย”

ตอนแรกที่เธอได้ยาตัวนี้มา ว่ากันว่ายานี้ออกฤทธิ์เร็วมาก ห้านาทีก็ทำให้ร้อนผ่าวไปทั้งร่าง สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สิบนาทีจะทำให้ตกอยู่ในจินตนาการเคลิบเคลิ้ม แต่ไม่มีผลข้างเคียงต่อร่างกายมนุษย์

ไม่คิดว่า ครั้งแรก จะได้ใช้กับร่างกายสาวใช้คนหนึ่ง

เธอมองบัว แล้วทำเสียงฮึดฮัด “เสียของจริงๆ ”

บัวได้ยินดังนั้น ในใจก็ยิ่งไม่สบายใจ ไม่นานนัก หน้าผากเธอก็เริ่มมีเหงื่อผุด หายใจก็ถี่ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

สามนาทีต่อมา เธอรู้สึกร้อนผ่าว มองไปทางนิวราบนโซฟา เอ่ยปากถาม “คุณนาย…ฉันร้อนมาก นี่มันยาอะไรกันแน่คะ?”

นิวราทำเสียงฮึดฮัด “ยาที่จะทำให้เธอมีความต้องการจนตาย”

บัวตกใจกลัว ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แต่เหงื่อมันไหลเหมือนน้ำ เช็ดทางนี้ มันก็ผุดขึ้นทางนั้น

“ร้อนมาก……ร้อนมากอ่า!”

บัวรีบดึงเสื้อผ้าออก แล้วพัดอย่างรวดเร็ว แต่ยิ่งเธอขยับ เลือดก็ยิ่งไหลเวียนอย่างรวดเร็ว ฤทธิ์ยาก็ยิ่งมาไวขึ้น

“ทรมานมาก……” บัวคุกเข่ากับพื้น ใบหน้าเธอแดงก่ำไปหมดแล้ว

นิวราช้อนสายตาขึ้นเหลือบมองนาฬิกา เพิ่งผ่านไปห้านาที ยาก็ออกฤทธิ์แล้ว ดูเหมือนมันจะได้ผลจริงๆ!

ไม่นานนัก สิบนาทีผ่านไป บัวแทบจะเสียสติไปแล้ว ชุดสาวใช้บนตัวถูกเธอปลดออกเอง เผยให้เห็นเสื้อในสีขาวตัวเก่าที่สวมอยู่ด้านใน

นิวรามองเธอด้วยสายตารังเกียจ ถามด้วยเสียงเย็นชา “เป็นไง? รู้สึกดีไหมล่ะ?”

บัวนอนคว่ำอยู่บนพื้น พยายามให้ผิวหนังแนบพื้นเย็นให้มากที่สุด หลับตาแล้วถูตัวไปมา ปากก็พึมพำอย่างไม่ชัดเจน “ร้อน……ร้อน……”

เมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มถอดกางเกงอย่างขาดสติ สีหน้านิวราก็ยิ่งรังเกียจขึ้นเรื่อยๆ “สถุลจริงๆ! ปกติแสร้งทำเป็นเรียบร้อย ไม่คิดว่าลับหลังจะร่านขนาดนี้!”

เธอหยิบโทรศัพท์ข้างๆขึ้นมาอย่างดูถูก โทรไปเบอร์หนึ่ง “ขึ้นมาที่ห้องฉัน”

ไม่นาน ประตูก็มีเสียงเคาะดังขึ้น นิวราตอบรับ ประตูก็เปิดออก หน้าประตูปรากฏชายวัยกลางคนผิวคล้ำคนหนึ่ง

ชายคนนั้นเมื่อเห็นบัวบนพื้น ก็ตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

“คุณนาย บัวเป็น……”

นิวราเชิดคางขึ้น กวาดตามองบัวอย่างเย็นชา “เล็ก นายก็โสดมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? คราวนี้นายช่วยแก้ปัญหาหน่อยสิ”

เมื่อเล็กได้ยินเช่นนี้ ก็มองไปทางบัว นัยน์ตาฉายแววความมักมากในทันที เขารีบพยักหน้า “ขอบคุณครับคุณนาย ขอบคุณครับคุณนาย!”

นิวราเอ่ยปากสั่ง “ลากเธอไปที่ห้องใต้ดิน เบาๆหน่อย ได้ยินไหม?”

เล็กพยักหน้าซ้ำๆ แทบรอไม่ไหวที่จะยื่นมือปลาหมึกออกไปสัมผัสบัว “ผมเข้าใจ ผมเข้าใจ!”