ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 378
ญาธิดาเห็นธีทัตมีท่าทีแปลกๆ ก็รีบยื่นมือไปควงแขนเขา แล้วเอ่ยปาก “ธีทัต คุณมากับฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
ขณะที่พูด เธอก็ออกแรง! ดึงมือธีทัต ดึงให้เขาเดินไปข้างๆ
“ธีทัต วันนี้ฉันติดต่อคุณไม่ได้ ก็เลยพาอีธานกับเอลล่ามาก่อน ไม่คิดว่าจะมาเจอภวินท์ที่สวนสนุก คุณก็รู้ คราวก่อนที่เอลล่าหลงทาง ภวินท์เป็นคนช่วยตามหากลับมา เอลล่าบอกว่าอยากเที่ยวกับเขา ฉันไม่มีทางเลือก ก็เลย……”
ธีทัตมีสายตาหนักอึ้ง ครึ่งวินาทีต่อมา สีหน้าก็ผ่อนคลายลง ช้อนสายตาขึ้นยิ้มให้กับญาธิดา แล้วพูดเบาๆ “ไม่เป็นไร ฉันนึกว่าเขาบังคับพวกคุณ……”
ญาธิดาส่ายหน้า พูดขึ้นเบาๆ “เปล่า”
ธีทัตยิ้ม พูดขึ้นเบาๆ “งั้นไปกันเถอะ เด็กๆรออยู่”
ขณะที่พูด เขาก็ยื่นมือไปโอบไหล่ญาธิดา แล้วเดินไปที่โต๊ะ
“พ่อ ทำไมพ่อเพิ่งมาครับ!”
เพิ่งเดินไปถึง อีธานก็เงยหน้าเล็กเอ่ยปากถาม
จิตใจธีทัตรู้สึกอุดอู้ ยังคงรอยยิ้มนิดๆไว้อยู่ เดินไปยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของเขา พูดอธิบายด้วยน้ำเสียงร่าเริง “บริษัทพ่อมีเรื่องด่วน มาไม่ทัน ขอโทษลูกด้วยนะ!”
อีธานหัวเราะคิกคัก “ไม่เป็นไรครับ วันนี้เราเที่ยวสนุกมาก”
ธีทัตยิ้ม เดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามภวินท์ เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วพูดเรียบๆ “คุณภวินท์ วันนี้ขอบคุณคุณมากนะครับ ที่ช่วยฉันดูแลภรรยาและลูกของฉัน คราวหน้าฉันจะเลี้ยงข้าวคุณ คุณต้องห้ามปฏิเสธนะ”
ภวินท์ช้อนสายตาขึ้น ไม่รู้สายตาเย็นชาขึ้นตอนไหน เมื่อได้ยินคำเรียกจากปากธีทัต สีหน้าเขาก็ยิ่งไม่พอใจ“ไม่ต้องครับ แค่เรื่องเล็กน้อย”
ขณะที่พูด เขาก็หันศีรษะไปมองเอลล่าและอีธานข้างๆ แล้วพูดขึ้นเบาๆ “วันนี้อาเที่ยวกับพวกเธอสนุกมาก คราวหน้าถ้ามีโอกาส อาจะเลี้ยงเค้กพวกเธอ”
พูดจบ เขาก็หยิบผ้าเช็ดปากข้างๆ มาเช็ดมือ แล้วลุกขึ้นมา
เขาช้อนสายตามองธีทัต น้ำเสียงนิ่งเรียบ “ในเมื่อประธานธีทัตมาแล้ว งั้นฉันก็ไม่รบกวนแล้ว”
พูดจบ เขาก็ก้าวเท้าหันหลังเดินจากไป
ญาธิดาช้อนสายตาขึ้นมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินจากไป ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกเงียบๆ
เมื่อครู่นี้ท่าทีของธีทัตน่ากลัวมากจริงๆ อย่างน้อยในช่วงห้าปีมานี้ เธอไม่เคยเห็นท่าทางเขาโกรธแบบนี้มาก่อน
เธอหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยปากถามก่อน “คุณอยากดื่มอะไรไหม?”
ธีทัตถามเบาๆ “ไม่ดีกว่า พวกคุณกินเสร็จหรือยัง?”
“ใกล้แล้ว”
“โอเค งั้นฉันไปเช็กบิล”
ไม่นาน พนักงานก็มา มองธีทัตแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย คุณผู้ชายอีกท่านที่โต๊ะชำระเงินไปแล้วเมื่อกี้นี้”
ธีทัตได้ยินแบบนี้ สีหน้าก็เย็นชาขึ้นอีก
หลังจากออกมาจากร้านอาหาร เพราะเด็กน้อยเล่นมาทั้งวัน ก็เหนื่อยมากแล้ว ญาธิดาแนะนำให้กลับบ้านเลย ธีทัตก็ไม่พูดอะไร สตาร์ตรถแล้วขับตรงไปที่แกรนด์ บูเลอวาร์ด
ระหว่างทางกลับ อาจจะเพราะเล่นจนเหนื่อย อีธานกับเอลล่าก็หลับบนรถ ระหว่างทาง ญาธิดาและธีทัตก็ไม่พูดอะไร บรรยากาศค่อนข้างอึดอัด
มาถึงแกรนด์ บูเลอวาร์ด ญาธิดาอุ้มเอลล่า ธีทัตอุ้มอีธาน ทั้งสองเดินเข้าบ้านไป คุณปภาวีและดร.ยติภัทรไม่อยู่ และในบ้านเงียบสงบ
อุ้มเด็กน้อยสองคนเข้าห้องไป วางบนเตียงเล็กเรียบร้อย พวกเขาก็ออกมาจากห้องนอนเงียบๆ
ออกมาจากห้อง ญาธิดาและธีทัตเดินไปที่ห้องรับแขก ธีทัตเดินไปที่หน้าตู้สุรา หยิบวิสกี้ออกมาหนึ่งขวด เทครึ่งแก้ว ดื่มไปสองคำ
บรรยากาศในบ้านมีความเงียบ ญาธิดาเดินไปนั่งโซฟา หายใจเข้าลึกๆ ช้อนสายตามองเขา แล้วเอ่ยปากถาม “วันนี้บริษัทยุ่งมากเหรอ?”
“อืม พอดีเกิดเรื่องนิดหน่อย เลยไม่ได้รับโทรศัพท์” ขณะที่ธีทัตพูด ก็เดินไปนั่งข้างเธอ แล้วถามขึ้นเบาๆ “วันนี้ฉันไปไม่ทัน คุณโกรธไหม?”
ญาธิดาส่ายหน้า “ไม่หรอก ฉันรู้คุณยุ่งมาก”
เธอเป็นหนี้บุญคุณธีทัตเยอะมาก ไม่ควรจะกล่าวโทษเขาเพราะเรื่องเล็กน้อย
ธีทัตไม่พูดอะไรอยู่นานมาก หลังจากนั้นสักพัก เขาก็วางแก้วเหล้า หันไปมองคนข้างๆ “ธิดา ที่จริงวันนี้ตอนฉันเห็นคุณอยู่กับภวินท์ ฉันโกรธมาก”
“เห็นพวกคุณสี่คนอยู่ด้วยกัน ฉันกำลังคิดว่า ฉันทำอะไรไม่ดีพอหรือเปล่า?”
ญาธิดาได้ยินแบบนี้ หัวใจก็ตึงเครียดขึ้น รีบพูดปลอบใจ “ธีทัต คุณอย่าคิดแบบนี้ คุณทำเพื่อพวกเรามามากพอแล้ว ฉันซาบซึ้งมากๆ และไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนยังไง……”
ญาธิดาพูดยังไม่จบ ธีทัตก็ยื่นมือออกไปจับมือเธอไว้ทันที พูดด้วยความรักใคร่ “แต่คุณก็รู้ สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่ความซาบซึ้งของคุณ และก็ไม่ต้องการให้คุณตอบแทนด้วย”
ห้าปีก่อน เขาช่วยเธอออกจากประเทศโดยไม่หวังผลตอบแทน ภายในห้าปีมานี้ เขาดูแลเธออย่างเอาใจใส่และทั่วถึง ที่ทำไปไม่ใช่เพราะต้องการความซาบซึ้งจากเธอ สิ่งที่เขาต้องการมาตั้งแต่แรกก็แค่หัวใจของเธอเท่านั้น
เสียงธีทัตค่อนข้างแหบพร่า พูดด้วยเสียงหนักแน่น “ธิดา คุณรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร……”
ขณะที่พูด เขาก็เข้าใกล้เธออย่างช้าๆ กำลังจะจูบปากของเธอ……
ญาธิดาตัวแข็งทื่อ แทบจะยื่นมือออกไปผลักเขาโดยไม่รู้ตัว ลุกขึ้นมาอย่างลุกลี้ลุกลน ถอยหลังไปหนึ่งก้าว “ธีทัต อย่าทำแบบนี้ ฉันยังไม่พร้อม……”
เธอยังไม่พร้อมที่จะยอมรับเขา
ธีทัตตกตะลึง เห็นสีหน้าตื่นตระหนกของหญิงสาว ก็ไม่รู้ควรร้องไห้หรือหัวเราะดี
เขาพร้อมอยู่เคียงข้างเธอ แต่เธอไม่พร้อมที่จะยอมรับเขา
ห้าปี เป็นเวลาห้าปีเลยนะ!
ต่อให้ทำให้ภูเขาน้ำแข็ง มันก็ควรละลายไปบ้างแล้วนะ?
ธีทัตกลั้นความเจ็บปวดในหัวใจ มองเธออย่างลึกซึ้งแล้วพูดขึ้นว่า “ธิดา ขอโทษด้วย ฉันจะไม่บังคับคุณ”
ขณะที่พูด เขาก็ยืนขึ้น เดินไปที่ประตูโดยไม่หันหน้ากลับมา
ได้ยินเสียงสตาร์ตรถในลานบ้านค่อยๆห่างไกลออกไป ร่างญาธิดาที่เกร็งอยู่ก็ค่อยๆผ่อนคลายลง
ความรู้สึกผิดที่ยากจะอธิบายผุดขึ้นในหัวใจ ทำให้เธอรู้สึกคิดมากสับสนขึ้นเรื่อยๆ
ธีทัตปฏิบัติดีกับเธอจนไม่มีที่ติ แต่เธอไม่สามารถปล่อยใจยอมรับเขาได้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็ยิ่งไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
และในเวลานี้ หน้าประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นก็ตามด้วยเสียงคุณปภาวี “ธิดา เกิดอะไรขึ้น?”
ญาธิดาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคุณปภาวีและดร.ยติภัทรเดินเข้ามาตามลำดับ
เธอหายใจเข้าลึกๆ ปรับสีหน้าอย่างช้าๆแล้วพูดขึ้น “ไม่มีอะไรค่ะ”
คุณปภาวีรู้สึกกังวล “เมื่อกี้แม่กับพ่ออยู่หน้าประตู เห็นทัตขับรถออกไปเหมือนโกรธๆ พวกลูกคงไม่ได้……ทะเลาะกันใช่ไหม?”
ไม่รอญาธิดาเอ่ยปาก ดร.ยติภัทรที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นก่อน “พอได้แล้ว เรื่องของลูกๆ คุณถามทำไมเยอะแยะ ปล่อยให้ธิดาอยู่เงียบๆคนเดียวสักพักเถอะ”
คุณปภาวียังอยากพูดอะไรบางอย่าง พอได้ยินดร.ยติภัทรพูดแบบนี้ ก็อ้าปาก และไม่พูดอะไรอีก
ญาธิดากัดฟัน ยืนขึ้นมา มองไปทางพวกเขาแล้วพูดขึ้น “พ่อคะแม่คะ พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องของหนูเองหนูรู้ว่าควรจัดการยังไง”
ได้ยินเธอพูดแบบนี้ คุณปภาวีก็สบายใจขึ้นอย่างเงียบๆ แล้วขึ้นไปชั้นบนกับดร.ยติภัทร
ในพริบตาเดียว ภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ ก็เหลือญาธิดาเพียงคนเดียว
เธอกัดปาก ความรู้สึกสับสนมาก
สำหรับเธอ ดูจากทุกด้านของธีทัต เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่ทำไมเธอกลับไม่สามารถเปิดใจกับเขาได้เลยล่ะ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์