ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 399

ญาธิดาลังเลอยู่สักพัก พร้อมทั้งกัดฟัน จนก้าวฝีเท้า และเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย

เธอปิดบานประตูตาม และคอยมองแผ่นหลังอันกว้างใหญ่ของชายหนุ่ม พร้อมทั้งอ้าปากเรียกรั้งเขาเอาไว้ “ภวินท์ รอเดี๋ยวค่ะ”

ฝีเท้าภวินท์ชะงักเล็กน้อย พร้อมทั้งหันหน้ากลับมาเหลือบมองเธอ

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งเดินนำหน้าเพื่อพูดด้วย “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ขอบคุณค่ะ”

พอภวินท์ได้ยิน ดวงตาฉายแววตาหวั่นไหวเล็กน้อย เขาชะงักเล็กทันที แววตาปรากฏใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น พร้อมทั้งอ้าปากพูด “พูดจากใจจริงมั้ย?”

ญาธิดาชะงักเล็กน้อย พร้อมทั้งแหงนหน้าเหลือบมองเขา หลังจากนั้นหลายวินาทีก็พูดอย่างแผ่วเบา “อืม พูดจากใจจริงค่ะ”

สิ่งที่ทำให้เอลล่าสบายใจได้ เมื่อใช้สิทธิ์เรื่องนี้ เธอขอบคุณเขาอยู่มาก

บรรยากาศเงียบไปสักครู่ จู่ๆ ภวินท์ก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เขาย่างฝีเท้า มุ่งหน้ามาทางเธอ พร้อมทั้งใช้สายตาหลุบต่ำมองเธอ พร้อมทั้งเผยอริมฝีปากบางๆ เล็กน้อย และพูดจาด้วยเสียงเย็นชา “ถ้าทำให้เอลล่าอาการดีขึ้น งั้นคุณก็กำหนดจิตกำหนดใจให้ตั้งมั่นก็พอ”

หัวคิ้วญาธิดาขมวดเล็กน้อย ยังไม่ทันอ้าปากพูดทัน ก็ได้ยินภวินท์พูดต่อทันที “อย่างน้อย ก็ไม่ต้องอย่าใช้กลอุบายมาหลอกล่อ”

ประโยคนี้ เหมือนเสียงตบหน้า จนกระทบใบหน้าญาธิดาเข้าอย่างจริงจัง

เดิมทีเธอยังลังเลอยู่เพราะไม่เข้าใจ แต่หลังจากนั้นสองวินาที จึงเข้าใจความหมายในคำพูดของเขาอย่างถ่องแท้

ครั้งที่แล้วที่เขาได้พบเจอเธอกับคิรินในภัตตาคารร้านอาหาร หลังจากนั้นเมื่อสองสามวันก่อนก็ได้เจอกันทางด้านนอกห้องกล้องวงจรปิด ธีทัตมาหาและอุ้มเธอขึ้น ที่แท้ ภวินท์คิดว่าเธอเหยียบเรือสองแคม!

ในใจญาธิดาเกิดความรู้สึกจุกอกอย่างไม่รู้ตัว พร้อมทั้งแหงนหน้ามองชายหนุ่มและหันหลังเพื่อเตรียมเดินหนี เธอโกรธ พร้อมทั้งก้าวฝีเท้าและวิ่งตามทันที

“ภวินท์!” ตอนที่เธอวิ่งตามไปนั้น ใบหน้าแดงเถือกจนลามไปถึงหูแล้ว “คุณวางใจเถอะ ฉันกับทัตยังมีความสัมพันธ์แนบแน่นมาก ไม่มีผู้ชายคนไหนที่สามารถเข้ามาแทรกกลางได้ อีธานกับเอลล่าจะเติบโตในครอบครัวนี้ เรื่องเหล่านี้ไม่มีความจำเป็นต้องให้คุณมาคอยเป็นห่วง”

ด้วยความโกรธเคือง เธอจึงพูดหลุดปากออกมาเช่นนี้ โดยที่ไม่รู้ว่าต้องการเรียกความบริสุทธิ์ให้ตนเอง หรือว่าต้องการระบายความโกรธออกไปก็เท่านั้นเอง

ภวินท์หลุบตาต่ำ พร้อมทั้งเหลือบมองหญิงสาวที่อยู่ด้านหน้า พร้อมทั้งหรี่ตาลง จนพูดแกมอมยิ้ม “เหรอครับ? คุณมั่นใจกับความสัมพันธ์ของพวกคุณขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ญาธิดาตอบกลับอย่าไม่ลังเลสักนิด “มั่นใจมากค่ะ”

“งั้นเหรอครับ?”

ภวินท์ส่งเสียงพึมพำ จู่ๆ ก็ยื่นมือออกมา พร้อมทั้งคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ และดันเธอถอยหลังอย่างไม่สมัครใจ วินาทีต่อมา ร่างกายของเธอถูกตรึงติดกำแพง มือทั้งสองข้างถูกฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มตรึงไว้กับกำแพง

ญาธิดาตกใจจนหน้าซีดเผือด “คุณ...จะทำอะไร!”

ชายหนุ่มก้มหน้าลง พร้อมทั้งกระชับระยะห่างของทั้งสองคน ดวงตาจับจ้องเธอยังเอาเป็นเอาตาย โดยไม่มีการขยับเขยื้อน

การทำเช่นนี้มันเป็นท่าทางทำให้คนเข้าใจผิด บวกกับลมหายใจรดพ่นซึ่งกันและกัน บรรยากาศอันคลุมเครือที่เกิดขึ้นในชั่วพริบตา

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที...

หัวใจญาธิดาตื่นเต้นโครมคราม เต้นระรัวเพิ่มมากขึ้น จนคล้ายว่าได้ยินเสียงหัวใจเต้นเข้าหู “ตึกตัก ตึกตัก” ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

จู่ๆ ชายหนุ่มยกริมฝีปาก จนดวงตาฉายรอยยิ้มออกมา และพูดคล้ายการหยอกเย้า “พูดอยู่ไม่ใช่เหรอว่าไม่สามารถมีคนอื่นเข้ามาแทรกกลางได้แล้วอะ? แต่ว่าทำไมตอนนี้คุณหัวใจเต้นแรงมาก ญาธิดา ในใจของคุณคงยังมีผมอยู่ใช่มั้ย?”

คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้สีหน้าของญาธิดาเปลี่ยนไปชั่วพริบตา เธอตะลึง สีหน้าซีดลงเล็กน้อย พร้อมทั้งอ้าปาก แต่กลับไร้เสียงใดๆ เปล่งออกมาจากลำคอ

ภวินท์หัวเราะเสียงเย็นชาออกมา พร้อมทั้งพูดเน้นย้ำทุกถ้อยคำ “มีบางคำนะอย่ามั่นใจเกินควร ผมอยากจะบอกกับคุณ มันก็มีวิธีที่สามารถหักหน้าคุณได้นะครับ”

เขาพูดจบ พร้อมทั้งเงยศีรษะเล็กน้อย ปลายคางแตะปลายจมูกของเธอ วินาทีนั้น ญาธิดารู้สึกว่าร่างกายของตนเองร้อนผ่าว

แต่วินาทีต่อมา จู่ๆ ตรงข้อมือที่ถูกเกาะกุมก็ค่อยๆ ผ่อนแรงลง ภวินท์หันหลังกลับ และเดินก้าวออกไป แผ่นหลังตรงสง่างาม

ส่วนญาธิดานั้น ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม และเวลาผ่านพ้นไปยาวนานก็ยังไม่สามารถเรียกสติกลับมา

คำพูดคำจาและพฤติกรรมของชายหนุ่มเมื่อครู่นี้ จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกเสพติดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว และยับยั้งชั่งใจไม่ได้

ซึ่งไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว เธอถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองทันควัน และรีบตบหน้าของตนเองทันที เพื่อเรียกสติ!

เธอไม่สนใจว่าภวินท์จะมีวิธีทางอะไร อย่างไรเธอก็ต้องยับยั้งตนเองให้ได้ และไม่มีวันตกหลุมพรางของเขาเป็นอันขาด

เมื่อกลับมาถึงห้องพัก เอลล่านอนหลับสนิทไปแล้ว

ญาธิดาแอบถอนหายใจโล่งอก และนั่งลงบนเก้าอี้ในห้อง พร้อมทั้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเปิดดูไปเรื่อยเปื่อย