ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 406

เนื่องจากญาธิดาใส่ชุดกี่เพ้า ชายกระโปรงพลิ้วไสว บวกกับทางด้านข้างแหวกสูงมาก ทุกย่างก้าว มุมกระโปรงก็จะถลกขึ้นเรื่อย

ยามเมื่อผู้หญิงคนนั้นใช้เท้าเหยียบลงมา พอส้นเท้าของรองเท้าส้นสูงกดลงไป จนขยี้ชายกระโปรงอยู่ที่พื้นทันที

ญาธิดาสะดุดฝีเท้า ราวกับมีสิ่งของบางอย่างมันฉุดรั้งเธอมาจากทางด้านหลัง เธอขมวดคิ้วนิ่วหน้า พอหันหลังกลับมา ก็ได้ยินเสียงฉีกขาดดัง “แควก--” ดังขึ้นมาทางด้านหลัง

เธอจึงรีบหันศีรษะกลับไปมองทันควัน จนเห็นชายกระโปรงขาด สีหน้าของเธอหม่นหมองลงในชั่วขณะนั้นทันที

เจ้าของรองเท้าส้นสูงสีแดงแปร๊ด ส่งเสียงร้องตามหลัง “อุ๊ย” พร้อมทั้งยกเท้าขึ้นเล็กน้อยด้วยทักษะการแสดงโอเว่อร์เกินเหตุ พลางถอยหลังไปสองก้าว และกล่าวขอโทษขอโพยทันที “ขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ”

หัวคิ้วญาธิดาย่นเข้าหากันแน่น ความรู้สึกโกรธเคืองมันตีพุ่งขึ้นมาอยู่ตรงขั้วหัวใจ เธอกัดฟันไว้แน่น และพยายามควบคุมตนเอง

นัยน์ตาของผู้หญิงสองคนนั้นฉายอาการตื่นเต้นและสะใจออกมา มุมปากก็ยกขึ้นอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่

ในสถานการณ์เช่นนี้ญาธิดารู้ดีที่สุดแล้ว ว่าพวกเธอตั้งใจรังแกเธอ อาจจะเป็นเพราะได้รับคำสั่งมาจากนิวราอีกทอดหนึ่ง หรืออาจจะเป็นเพราะว่าพวกเธออยากรังแกคนเพื่อโชว์อำนาจบารมีก็เป็นได้

แต่ไม่ว่าจะอย่างไร พวกเธอก็กล้าทำเช่นนี้กับเธอ อย่างน้อยนิวราต้องคอยให้ท้ายอยู่แน่

ญาธิดากัดฟันไว้แน่น สีหน้าเคร่งขรึมมาก “แกตั้งใจทำใช่มั้ย?”

กี่เพ้าชุดนี้เจนนิเฟอร์เร่งตัดเย็บให้เธอโดยเฉพาะ ซึ่งตอนนี้กลับถูกทำลายอยู่ใต้ฝ่าเท้าของคนอื่นอย่างโจ่งแจ้ง ความโกรธเคืองครั้งนี้เธอกล้ำกลืนไม่ลงคอจริงๆ

หญิงสาวที่ใส่เดรสสีดำยกมุมปากหัวเราะร่า และพูดดัดโทนน้ำเสียงจนแปลกพิลึก “คุณญาธิดา คุณพูดหมาๆ ออกมาแบบนี้ได้ไง? ฉันตั้งใจทำที่ไหนล่ะ เมื่อกี้ฉันก็แค่ไม่ทันระวังก็เท่านั้นเอง!”

“ใช่จ้า” หญิงสาวที่ใส่เดรสสีชมพูที่อยู่ด้านข้างก็พูดเสริมทัพ “ที่แกพูดมาแบบนี้คิดจะแบล็กเมล์ฉันกลับใช่มั้ย? คุณญาธิดาคงไม่ขาดแคลนเรื่องเงินๆ ทองๆ ไม่กี่บาทหรอกมั้ง?”

“……”

ทั้งสองคนพูดกันอย่างเข้าขา คนหนึ่งพูดอีกคนพูดเสริมต่อ วินาทีนั้นทำให้อารมณ์โกรธเคืองของญาธิดาแตะถึงขีดสุด เธอกำหมัดแน่น พลางจ้องพวกเขาตาเขม็ง พร้อมทั้งพูดเน้นย้ำทุกถ้อยคำ “พวกแกสองคนอย่ารังแกคนจนเกินเหตุไป ถ้ามันไม่ไหวจริงเราก็ไปดูกล้องวงจรปิดกัน เพื่อให้ทุกคนดูว่าตกลงแล้วพวกแกตั้งใจทำหรือเปล่า!”

พอได้ยินเธอกล่าวหาเช่นนั้น หญิงสาวทั้งสองคนก็เหมือนได้ยินเรื่องตลกขบขันบางอย่าง พวกเธอสองคนสบตากัน และหัวเราะจนหงายหลัง

“คุณญาธิดาคะ นี่คุณเข้าใจอะไรพวกเราผิดหรือเปล่า! วันนี้จะแบล็กเมล์ไม่ยอมปล่อยพวกเราไปให้ได้ใช่มั้ย?”

โดยที่ไม่รอให้ญาธิดาได้ตอบคำถามกลับ หญิงสาวที่ใส่เดรสสีดำก็หัวเราะพร้อมทั้งพูดเสริม “ที่ไหนกันล่ะ! ซึ่งเข้าใจความหมายของคำว่า “ตั้งใจ” ผิดพลาดไปนะ!”

จู่ๆ เธอก็ก้าวฝีเท้าออกมา พร้อมทั้งเอื้อมมือมาจับชายกระโปรงของญาธิดาเอาไว้ และใช้แรงดึงทันที

“แควก--” เสียงผ้าฉีกขาดอีกรอบ ญาธิดาตั้งสติได้ทัน พลันก้มศีรษะลงมา จึงค้นพบว่าบริเวณต้นขาที่มีรอยแหวกสูงตรงนั้นมันถูกดึงจนถึงเป้า จนเผยให้เห็นกางเกงสเตย์ที่อยู่ภายใน

สีหน้าเธอตกตะลึงทันที จึงใช้มือมาปิดไว้ทันควัน ทำไมเธอถึงคาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ ที่กล้าฉีกเสื้อผ้าของเธอออกเป็นชิ้นๆ ได้แบบนี้แล้ว

หญิงสาวที่ใส่เดรสสีดำเลิกคิ้วขึ้น พร้อมทั้งพูดจาด้วยน้ำเสียงสะใจอย่างเต็มเปี่ยม “นี่แหละที่เรียกว่าตั้งใจ เข้าใจหรือยัง!”

วินาทีนั้น อารมณ์โกรธเคืองของญาธิดาระเบิดจนใกล้จะพังพินาศอยู่แล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเอามือมาปิดตรงกระโปรงตำแหน่งที่ขาดวิ่นนั้น เธอต้องยื่นมือออกไปตบอีผู้หญิงคนนี้สักฉาดอย่างเต็มแรงแน่

“คุณญาธิดา ดูเหมือนว่าคุณภาพของเสื้อผ้าของคุณนี่จะไม่ถึงไหนเลยนะ! แค่สัมผัสเบาๆ ก็ขาดเสียแล้ว จุ๊ๆๆ!”

หญิงสาวสองคนนั้นยืนอยู่ทางด้านข้าง ราวกับกำลังดูละครและคอยพูดเหน็บแนมอยู่เช่นนั้น แต่กลับไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะเดินหนีไป

ญาธิดาทั้งอายทั้งแค้น ประจวบเหมาะกับทางด้านข้างมีคนคอยเดินกันไปมาอย่างขวักไขว่ และเดินผ่านมาทางห้องน้ำตรงจุดนี้ พร้อมทั้งใช้สายตาชะเง้อมองดูพวกเธอด้วยความสงสัย

ญาธิดาไม่กล้าจะเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ แค่เธอย่างฝีเท้าออก หรือปล่อยมือก็ตาม บริเวณด้านข้างต้นขาก็จะโป๊เปลือยทันที เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมทั้งเหลือบมองมาผู้หญิงทั้งสองคนอย่างเย็นชาใส่ และพูดเสียงเข้ม “พวกแกทำกับฉันแบบนี้ แกรู้สึกว่าฉันจะปล่อยพวกแกไปง่ายๆ มั้ย?”