ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 407

เมื่อเห็นว่าเธอใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ภวินท์ถึงได้เบนสายตาออก พร้อมทั้งมองผู้หญิงสองคนด้วยสายตาเย็นเฉียบ

เขาเดินนำหน้าไปครึ่งก้าว และจ้องมองตาพวกเขาตรงๆ สีหน้าแววตาช่างจริงจังมากราวกับเป็นการสอบปากคำผู้กระทำผิด “พูดมา พวกคุณคิดจะทำอะไร?”

ประโยคเดียว ทำให้หญิงสาวตกใจจนร่างกายสั่นเทาตามๆ กัน จนถึงขั้นพูดไม่ออก

ผู้หญิงคนหนึ่งก้มหน้าลงพร้อมทั้งพูดติดๆ ขัดๆ “เรา...เราไม่ได้ตั้งใจค่ะ...”

“ไม่ได้ตั้งใจเหรอ?” ภวินท์เสียงเข้ม ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าไม่เชื่อในคำพูดของพวกเธอ

เมื่อครู่ตอนที่เขาเดินผ่านมานั้น ก็มองเห็นว่าพวกเธอผลักญาธิดาจนกระเด็นไปกองอยู่ที่พื้นอย่างไม่ได้ใส่ใจ วินาทีนั้น กองไฟในอกของเขาทันปะทุขึ้นมาทันที

หญิงสองคนนั้นสั่นเป็นเจ้าเข้า “เราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ...”

“เหรอครับ?” ภวินท์ยอกย้อนกลับ โดยที่ไม่รอคำตอบของพวกเธอ พลันไปหาพายุที่อยู่ทางด้านข้าง พร้อมทั้งออกคำสั่งเสียงแข็ง “พายุ คุณไปที่ห้องวงจรปิด ไปเอาภาพตรงนี้ออกมาที!”

พอพูดถึงดึงภาพกล้องวงจรปิด ผู้หญิงสองคนนั้นก็หวาดกลัวขึ้นมาทันที หน้าซีดเซียวอย่างกับคนขาดสารอาหาร พร้อมทั้งพูดตะกุกตะกักจนพูดไม่ออก

จู่ๆ หญิงสาวที่ใส่เดรสสีดำก็ฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ แววตาทอประกาย และแหงนหน้ามองภวินท์ทันควัน “คุณภวินท์ เป็นความผิดของพวกเราเอง พวกเรายอมขอโทษคุณญาธิดา! ขอโอกาสคุณปล่อยพวกเราไปสักครั้ง ถือเสียว่าพวกเราในฐานะเป็นเพื่อนสนิทของนิวแล้วกันค่ะ ให้โอกาสพวกเราสักครั้งเถอะค่ะ!”

ตอนแรกที่ยังไม่เอ่ยถึงนิวราก็ยังพอไปวัดไปมาได้ ซึ่งตอนนี้มาเอ่ยถึง “นิวรา” สีหน้าของภวินท์หม่นหมองลงทันที และยิ่งถลำลึกอย่างไม่แน่ชัดขึ้นเรื่อย

เวลานี้พวกเธอมาเอ่ยถึงนิวรา ก็เหมือนเป็นการโยนถังน้ำมันถังหนึ่งรดลงบนกองไฟความโกรธของภวินท์ เขาย่นคิ้วเข้าหากัน พร้อมทั้งเหลือบมองพายุอย่างเย็นเฉียบ “ให้รปภ.มาไล่ตะเพิดพวกเธอสองคนนี้ออกไป!”

เมื่อพูดทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ เขาก็หันหลังกลับโดยที่ไม่ไว้หน้าสิ่งใด และไม่สนใจคำอ้อนวอนของผู้หญิงสองคนนั้นอีกแล้ว พลันหันมองญาธิดา พร้อมทั้งพูดเสียงเย็นเฉียบ “คุณ ตามผมมา”

ญาธิดาที่เพิ่งจะยืนอยู่ทางด้านข้าง มองเห็นว่าภวินท์ได้สั่งสอนผู้หญิงสองคนนั้นแล้ว ก็รู้สึกดีใจขึ้นมา แถมไม่ได้รู้โกรธขนาดนั้นแล้ว

ซึ่งในตอนนี้ จู่ๆ เธอก็ถูกหมายหัว ถูกร้องขอให้เดินตามเขาไป ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ยากยิ่งในการต่อต้าน

เธอขมวดคิ้วไว้แน่น พร้อมทั้งเอ่ยปากถาม “ไปทำอะไร?”

ภวินท์กวาดตามองเสื้อผ้าของเธอ พร้อมทั้งพูดเสียงเย็นเฉียบ “ถ้าคุณอยากจะใส่ชุดแบบนี้ต่อไป ผมก็ไม่มีข้อเสนอแนะใดๆ อีก”

ญาธิดาได้ยินก็ตกใจทันที พร้อมทั้งก้มหน้ามองตามสายตาของเขาไป จึงมองเห็นชุดกี่เพ้าในสภาพขาดวิ่นอยู่บนตัวของตนเอง จนหน้าซีดเผือดทันที

ซึ่งตอนนี้แม้ว่าเธอใส่เสื้อสูททับอยู่บนตัวก็ตาม แต่ว่าสามารถปกปิดได้เพียงเล็กน้อย แต่การแต่งตัวที่พิลึกพิลั่นยังสามารถเรียกสายตาผู้คนได้ไม่น้อย ซึ่งคนทั่วไปก็สามารถมองออกว่าเสื้อผ้าของเธอโดยคนฉีกกระจุย บวกกับเธอใส่เสื้อผ้าของภวินท์อยู่ เกรงว่าถึงเวลานั้นแม้ว่าเธอจะอธิบายยังไงก็ไม่สามารถพิสูจน์ตัวเองบริสุทธิ์ได้

เธอกัดฟัน ซึ่งตอนนั้นก็ไร้วิธีอื่น ทำได้เพียงก้าวฝีเท้าเดินตามฝีเท้าของชายหนุ่มไป

จากนั้นภวินท์ก็เดินตัดทางเดิน และเดินมาที่ลิฟต์ จนขึ้นไปอีกสามชั้น และออกมาจากลิฟต์ ภวินท์ก็ก้าวเท้าเดินเลี้ยวขวา จนเดินมาหยุดที่ด้านหน้าประตูห้องที่สอง พร้อมทั้งหยิบการ์ดขึ้นมาสแกนเปิดห้อง

ญาธิดายืนอยู่ทางนั้น และกำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีมั้ย ใครจะรู้ว่าชายหนุ่มได้หันหน้ากลับมา สายตาจับจ้องมองเธออย่างทะลุปรุโปร่ง

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันทำได้เพียงเก็บงำความรู้สงสัยที่ดูเขินอายเหล่านี้ลงไป พลางก้าวเท้าเดินเข้าไปทันที

ภายในห้องตกแต่งง่ายดายมาก เฟอร์นิเจอร์มีไม่มาก แต่สิ่งของทุกชิ้นต่างมีความหมายของการมีตัวตนของแต่ละชิ้น จนเผยให้เห็นเนื้อสัมผัสที่ยอดเยี่ยม

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นภวินท์ก็เดินมาหยุดด้านหน้าโซฟาของห้องจูเนียร์สวีท ชายหนุ่มหันกลับมาไป เพื่อมองเธอ” ผมให้คนไปจัดเตรียมไว้ให้แล้ว อีกเดี๋ยวก็น่าจะเอามาส่งให้แล้ว”

พูดจบ ยังไม่ทันรอให้ญาธิดาได้ตอบกลับ เขาบริการตนเองโดยหยิบเหล้านอกออกมาหนึ่งขวดจากชั้นวางเหล้าที่อยู่ด้านข้าง พร้อมทั้งเปิดตู้เย็น และใส่น้ำแข็งเย็นๆ ลงไป

เขาเดินมาหยุดด้านข้างหน้าต่างจรดพื้นอย่างไม่รีบไม่ร้อน ทั้งเม้มปาก และเหลือบมองนอกหน้าต่าง

ชายหนุ่มอกผายไหล่ผึ่ง เมื่อมองจากทางด้านหลังก็เป็นทรวดทรงองค์เอวสามเหลี่ยมกลับหัวที่แข็งแกร่งตามมาตรฐาน แม้ว่าจะมีเสื้อผ้าคอยขวางกั้นเอาไว้หนึ่งชั้น แต่ยังคงมองออกถึงพื้นฐานกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งของเขา