ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 408

แค่ประโยคเดียว ราวกับสายฟ้าฟาด จนระเบิดข้างหูญาธิดาทันที

ภวินท์พูดออกมาเช่นนี้ หรือว่ากำลังสารภาพรักกับเธออยู่เหรอ?

หัวใจพลันเกิดความรู้สึกเกิดความสงสัยและตื่นตระหนก เธอจับต้นชนปลายไม่ถูก พลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และยื่นมือออกมาผลักภวินท์ทันควัน “อย่าล้อเล่นเลย มันไม่สนุกสักนิด!”

ร่างกายของชายหนุ่มราวกับกำแพง ที่ขวางอยู่ด้านหน้าของเธอ ผลักยังไงก็ไม่มีท่าทีขยับเขยื้อน ญาธิดาตกใจ จู่ๆ กำปั้นก็ลื่นไถลลง จนสัมผัสกับตำแหน่งใต้เข็มขัดของเขา

วินาทีนั้น อากัปกิริยาเธอชะงักทันที ร่างกายแน่นิ่งคล้ายว่าเป็นฟอสซิลไปแล้ว

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอเหลือบมองบริเวณนั้นที่นูนออกมาของภวินท์ หน้าถอดสีจนถอยกรูดไปทางด้านหลังและหดตัวด้วยอาการตกใจ แต่ด้านหลังของเธอเป็นประตู และไม่มีทางหนีทีไล่อีกแล้ว

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลางแหงนหน้าเหลือบมองภวินท์ พร้อมทั้งรีบพูดอธิบายทันควัน “ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ...”

เมื่อครู่เธอรีบร้อนเกินเหตุไปหน่อย เลยสัมผัสบริเวณพิเศษของเขาอย่างไม่ทันระวัง ใครเล่าจะรู้ว่าเขากลับมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับ!

ซึ่งแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ภวินท์ก็เข้าใจการเปลี่ยนแปลงของร่างกายตนเองดี เขาย่นคิ้ว กองเพลิงภายในร่างกายของเขาจุดประกายลุกโชนชัชวาล เขาย่นคิ้วหากันไว้แน่น จู่ๆ ก็ยื่นมือออกมา เพื่อคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ พร้อมทั้งพูดเสียงต่ำ “ไม่ได้ตั้งใจเหรอ? ผมว่าคุณเหมือนตั้งใจนะ”

“เปล่านะ!” พอญาธิดาได้ยิน หน้าแดงระเรื่อทันที พร้อมทั้งพูดตะกุกตะกัก “ฉันไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับคุณ!”

ภวินท์พึมพำในลำคอ พร้อมทั้งมองเห็นสาวน้อยพยายามเก็บงำอาการตื่นตระหนกอยู่ในก้นแววตา เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย จู่ๆ ก็ดึงเธอมาทางด้านใน

ญาธิดาตกใจทันที แต่ยังไม่ได้แสดงอากัปกิริยาตอบโต้กลับ ร่างกายถูกดึงเข้ามา เธอตื่นตระหนกตกใจ จู่ๆ ก็รับรู้อะไรบางอย่างได้ จึงใช้เรี่ยวแรงในการดึงมือของตนเองให้หลุดออกจากฝ่ามือของชายหนุ่ม

เธอถอยหลังไปสองก้าวติดๆ และเหลือบมองภวินท์ด้วยความตื่นตระหนก พลางเอามือกอดอกไว้ และพูดอย่างระแวดระวัง “ภวินท์ คุณคงไม่คิดเรื่องบัดสีกับฉันอยู่ใช่มั้ย?”

พอภวินท์ได้ยิน ก็หัวเราะเบาๆ ไม่ได้แบ่งรับหรือแบ่งสู้แต่อย่างใด ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือว่าอย่างไรกันแน่ เขาชูมือขึ้นมาผ่อนปมเนกไทของตนเอง เพื่อคลายออก ราวกับวินาทีต่อมาจะดึงเนกไทออก และเริ่มถอดเสื้อผ้า...

ญาธิดาตกใจหนักกว่าเดิม ระบบประสาทตึงเครียดหนักขึ้น “ภวินท์ คุณอย่าทำอะไรผลีผลามนะ ไม่งั้นฉันจะแหกปากเรียกคนมา!”

พอภวินท์ได้ยินดังนั้น แววตาก็ฉายรอยยิ้มออก เขาเชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อย พร้อมทั้งกระซิบพูด “มาขู่ผมถึงในห้อง คุณคิดว่ามันมีประโยชน์มั้ยล่ะ?”

ชายหนุ่มมีหลักการพอจึงไร้ความหวาดกลัวแต่อย่างใด พลางใช้ดวงตาดำขลับคู่นั้นจับจ้องมองเธอ ราวกับต้องการจะมองความนึกคิดที่อยู่ในใจของเธอให้ทะลุปรุโปร่ง

โดยไม่รอให้เธอเอ่ยปาก เขาก็ก้าวฝีเท้าเดินมาพุ่งเข้าหา และพูดกล่าวอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง “อยู่ที่นี่ ถ้าผมเกิดอยากทำอะไรกับคุณจริงๆ เกรงว่าคงไม่มีใครรู้หรอกครับ”

คำพูดประโยคที่เพิ่งพูดออกมาจากปาก จนทำให้ญาธิดาตกใจจนพูดไม่ออก ตอนที่เธอไม่รู้สึกว่าควรจะพูดอะไรออกไป จู่ๆ นอกประตูก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น ถัดมา ก็เป็นเสียงออดอ้อนดังขึ้น “พี่วินคะ อยู่ข้างในหรือเปล่าคะ?”

เป็นเสียงของนิวรา!

ญาธิดาเป็นคนเฉลียวฉลาดหลักแหลมคนหนึ่ง พลันแสดงความดีใจ พร้อมทั้งตั้งสติได้อย่างท่วงที

เธอรีบหันมองภวินท์ที่อยู่ทางด้านข้างทันควัน โดยที่มีความมั่นใจในดวงตาเพิ่มมากขึ้น “นิวรามา”

นัยน์ตาภวินท์หม่นหมองลง หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น พร้อมทั้งเหลือบมองญาธิดาอย่างลึกซึ้ง หลังจากนั้นพริบตาเดียว ริมฝีปากบางก็เผยอเล็กน้อย “บัญชีในครั้งนี้เอาไว้ครั้งหน้าผมค่อยทบต้นทบดอกก็แล้วกัน”

เขาพูด พร้อมทั้งหันหลัง และเดินไปถึงประตู พร้อมทั้งเปิดประตูทันที

นิวรายิ้มหน้าบาน จังหวะที่เตรียมจะพูดอะไรบางอย่างนั้น ก็เห็นญาธิดาอยู่ด้านหลังของเขา สีหน้าหม่นหมองลงในบัดดล

“พี่วิน เธอ....”

โดยที่ไม่รอให้ภวินท์ตอบคำถาม ญาธิดากวาดตามองภวินท์ด้วยแววตาเย็นชา พร้อมทั้งพูดเสียงแข็ง “คุณภวินท์ เรื่องค่าเสื้อผ้าฉันจะให้คนโอนเงินให้คุณ ขอตัวก่อน”