ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 421

นิวราเบิกตาโต และเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าแววตาไม่อยากจะเชื่อ “พี่วิน นี่พี่กำลังสงสัยนิวอยู่เหรอคะ?”

ตอนที่กำลังพูดอยู่นั้น โดยที่ไม่รอให้ภวินท์ตอบกลับ น้ำตาเธอก็ไหล “พรั่งพรู” ลงมาทันที

หัวไหล่เธอสั่นสะท้านอย่างตัดพ้อ ร้องไห้ฟูมฟายปานสายฝนกระหน่ำ “พี่วิน เรื่องพรรค์นี้ทำไมนิวต้องมาบอกคุณพ่อด้วยล่ะคะ? ถึงแม้ในใจของพี่ยังมีญาธิดาอยู่ นิวก็ยังรับได้...”

เมื่อเห็นภาพนั้น หัวคิ้วภวินท์ย่นเข้าหากัน จนเกิดความรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมากะทันหัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน น้ำตาของนิวราจะเป็นสิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบยาบ แต่ในเวลานี้เมื่อเขาเห็นเธอร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าตนเองแล้ว จนเกิดความรู้สึกหมดความอดทนและหงุดหงิดใจปรากฏขึ้นมาในหัวใจมากมาย

“พี่วิน...” นิวรายื่นมือออกมา เพื่อคว้าข้อมือของเขาเอาไว้

หัวคิ้วภวินท์ขมวดเจ้าหากันแน่นกว่าเดิม เขาดึงมือของตนเองสะบัดให้หลุดจากมือของหญิงสาว พลันใช้มือควานหาบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋าออกมา และโยนลงบนโต๊ะด้านข้างทันที

นัยน์ตาดำขลับของเขาจับจ้องมองเธอ พร้อมพูดเสียงเย็นชาใส่ “งั้นเธอจะอธิบายเรื่องนี้ว่ายังไง”

นิวราสูดลมเย็นๆ เข้าปอด ร่างกายเกร็ง พลันช้อนสายตามองบนโต๊ะที่อยู่ทางด้านข้าง

ซึ่งเป็นรูปที่กระจัดกระจายอยู่หลายใบ ร่างกายเลือนราง เป็นผู้ชายคนที่ใส่ชุดสีดำทั้งชุด แถมยังใส่หมวกแก๊ปใบหนึ่งที่สามารถบิดปังใบหน้าครึ่งหนึ่งอยู่บนหัว เพียงสามารถมองเห็นใบหน้าทางด้านข้างได้อย่างเลือนราง

แต่เธอแค่มองคนที่อยู่ในรูปแวบเดียวก็จำได้ทันที เพราะว่านั่นเป็นลูกน้องที่เธอคุ้นเคยมากที่สุด -- ชยิน!

แววตาของเธอแข็งทื่ออย่างฉับพลัน พลันหายวับไปกับตา จนเปลี่ยนเป็นสีหน้าท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์แบบเดิมอย่างรวดเร็ว พลันแหงนหน้ามองภวินท์ และเอ่ยปากถาม “พี่วิน นี่คืออะไรคะ?”

ภวินท์หรี่ตาลงเล็กน้อย เพื่อประเมินปฏิกิริยาตอบสนองกลับของเธอ ริมฝีปากบางอันเย็นเฉียบเม้มเป็นขีดเส้น แต่ไม่ได้ตอบกลับ

นิวราโดนเขาจ้องจนขนลุก เมื่อไม่ได้คำตอบ เธอหยิบรูปภาพหลายใบนั่นขึ้นมาทำเป็นกิจจะลักษณะ และคอยมองดูทีละรูปวนไปเรื่อย พอใบสุดท้ายถ่ายได้ชัดเจนที่สุด จนสามารถมองเห็นใบหน้ารูปพรรณสัณฐานของผู้ชายอย่างชัดเจน

ซึ่งเป็นชยินอย่างไม่ต้องสงสัย

นิวราถลึงตาโตเล็กน้อย พลันช้อนสายตาเหลือบมองภวินท์อย่างตกอกตกใจ “เขา...เขาคือชยิน! เขาอยู่ในคุกไม่ใช่เหรอคะ! ทำไมถึง...”

เมื่อมองหญิงสาวที่ไม่แสดงอาการผิดปกติออกมาสักนิด ภวินท์ขมวดคิ้ว พลันก้าวเดินไปทางด้านหน้าครึ่งก้าว พร้อมใช้สายตาจับจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับต้องการจะมองในใจของเธอให้ทะลุปรุโปร่งเช่นนั้น

ท้ายที่สุด เขาก็ขยับฝีปาก พร้อมทั้งพูดเสียงเข้ม “เธอไม่รู้สารทุกข์สุขดิบของเขาเหรอ?”

เมื่อห้าปีก่อนตอนที่ญาธิดาถูกรถมอเตอร์ไซต์พุ่งชนตั้งแต่ครั้งนั้น ชยินยอมจำนน ยอมพูดว่าตนเองเป็นผู้บงการอยู่เบื้องหลัง แต่ว่าตอนนี้ การถูกจองจำในคุกยังไม่ถึงห้าปี เขาก็ถูกปล่อยตัวก่อนกำหนดเวลา อีกทั้งได้เกิดอุบัติเหตุมากมายกับญาธิดาตั้งหลายครั้งหลายคราติดๆ กัน แถมยังมีกล้องวงจรปิดที่สามารถถ่ายชยินเอาไว้ได้

เรื่องนี้ทำให้เขาอดคิดมากไม่ได้

เมื่อครั้งที่แล้วเอลล่าถูกงูเหลือมกัด ครั้งนี้ญาธิดาหล่นจากหลังม้า ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นมันช่างแปลกเหลือเกิน

นิวราช้อนสายตาขึ้น ดวงตาแดงก่ำ “พี่คิดว่านิวรู้ถึงความเป็นอยู่ของชยินงั้นเหรอคะ?”

ภวินท์พูดเน้นย้ำทุกคำ “นิว บอกความจริงกับผมมา”

เขาก็ไม่อยากไปตรวจสอบเอาเอง ถ้าสุดท้ายตรวจสอบจนเจอออกมาจริงๆ เขาจะผิดหวังมาก

นิวรากัดฟัน จู่ๆ ก็ย้อนถามกลับทันที “พี่วิน เพื่อผู้หญิงคนนั้น พี่ก็สามารถสงสัยในตัวนิวง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอคะ?”

“เรารู้จักกันมากี่ปีแล้ว พี่กับผู้หญิงคนนั้นก็รู้จักกันมานานขนาดไหนเหรอ นิวยังดีไม่พอเหรอ?”

นิวราพูด พร้อมทั้งน้ำตาไหลพรากเป็นสายลงมา

ภวินท์ขมวดคิ้ว พลันฉุกคิดเรื่องเหล่านั้นก่อนหน้านี้ จนสีหน้ายิ่งหม่นหมองมากกว่าเดิม

ซึ่งเมื่อก่อนนี้เขาเชื่อนิวราทุกอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่พอหลังจากนั้นเกิดเรื่องราวขึ้นมากมายเหลือเกิน เขาเป็นผู้ใหญ่ที่รู้จักความสามารถของตนเอง ไม่ใช่เป็นเพราะว่าน้ำตาของเธอจนแยกแยะอะไรไม่ออกว่าอะไรถูกหรือผิด

“นิว ฉันให้เวลาเธอ เธอไตร่ตรองให้ดีว่าจะพูดกับฉันว่ายังไง ถ้าเรื่องแบบนี้เธอโกหกฉัน งั้นการแต่งงานของเราก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว”