ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 425

เมื่อเดินทางมาถึงStarlight Venue ยังไม่ได้ลงจากรถ ญาธิดาก็มองเห็นแสงเจิดจรัสระยิบระยิบเป็นมุมกว้างทางด้านนอกกระจกรถ

Starlight Venueสมชื่อจริงๆ พอท้องฟ้ามืด ดวงไฟทุกชนิด ก็เปล่งประกายอย่างสวยงามราวกับแสงสว่างดวงดาวทางช้างเผือก

บริเวณประตูใหญ่ทั้งสองข้างมีรถยนต์จอดอยู่ไม่น้อย แขกเหรื่อต่างพากันทยอยเข้าประตูตามลำดับ

พอผลักประตูลงจากรถ ญาธิดาก็ก้าวฝีเท้าเดินตามภวินท์เข้าประตูทันที พลันฉุกคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภวินท์แล้ว หลังจากรู้ตัวว่าตนเองทำผิดพลาดไปแล้วจึงถอยหลังเล็กน้อย เพื่อรักษาระยะห่าง

ทว่าคาดไม่ถึงว่าเพิ่งจะเดินได้ไม่กี่ก้าวเอง ฝีเท้าอันรวดเร็วของชายหนุ่มพลันหยุดลงอย่างกะทันหัน แถมยังค่อยๆ หันหน้ามามองเธอทางด้านข้าง “เดินช้าชะมัด ไม่อยากจะไปเหรอไง?”

ญาธิดาตะลึงเล็กน้อย พลันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน พร้อมทั้งเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นในเวลาเดียวกัน

ไม่คิดเลยว่า การกระทำอันเล็กน้อยแค่นี้ของเธอ แต่กลับถูกภวินท์จับได้

แม้ว่าเธอไม่อยากจะเดินเข้างานเคียงคู่ภวินท์ แต่เมื่อคิดได้ว่านี่มันเป็นเรื่องงาน แถมยังมีคลิปวิดีโอนั่นอยู่ในมือของเขาอีก เธอจำใจกัดฟันทนเพื่อร่วมหัวจมท้ายกับเขาไปก่อน

เมื่อเดินเข้าStarlight Venue การตกแต่งทุกอย่างภายในห้องโถงต่างออกแบบในสไตล์มินิมอล โดยแวบเดียว ทั้งสว่างไสวและสบายตา มีโต๊ะกลมสีขาวต่างจัดเรียงเอาไว้ในระยะห่างกัน เพื่อมีไว้อำนวยความสะดวกให้ทุกคนยืนพูดคุยสังสรรค์

ความสนใจของญาธิดาต่างอยู่ที่การตกแต่งทุกอย่างภายในงาน จึงไม่ได้สนใจสายตาของผู้คนโดยรอบที่มองมาที่ตัวของพวกเขายามเมื่อพวกเขาย่างกรายเข้ามาในงาน

หนุ่มหล่อสาวสวย พลันตกเป็นภาพอันสวยงามสดใสจนตกเป็นสายตาของทุกคนที่สุดตอนเข้างาน แต่สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้น ภวินท์เหมือนนามบัตรที่เดินได้เอง เมื่อเดินไปตรงไหนก็สามารถเรียกสายตาของผู้คนได้ตลอด

พลันมีคนเดินดักหน้า เพื่อกล่าวทักทายภวินท์อย่างสุภาพ พร้อมทั้งหาเรื่องเสวนาด้วย ญาธิดายืนอยู่ทางด้านข้าง จึงคอยฟังเรื่องสัพเพเหระของพวกเขา ด้วยความรู้สึกไม่ค่อยสนใจ

หลังจากนั้นภายในชั่วโมงกว่าๆ หลังจากผ่านช่องทางการแนะนำของภวินท์แล้ว ญาธิดาได้รู้จักผู้กำกับที่มีชื่อเสียงอีกมากมาย รวมทั้งได้รับนามบัตรนักธุรกิจอุตสาหกรรมต่างๆ การเดินวนครบรอบ ก็ได้พบกับบุคคลที่โน้มน้าวไปทิศทางเดียวกันสองสามคน ความสนใจของเธอก็ค่อยๆ ปรับระดมมากขึ้นเรื่อยๆ

“คุณธิดา ทางเราหวังว่าต่อจากนี้จะมีโอกาสได้ทำงานร่วมกันครับ”

“ค่ะ ต้องมีโอกาสอย่างแน่นอนค่ะ”

“……”

ญาธิดาได้รับนามบัตรเพิ่มอีกใบ เธอพยักหน้าให้คนคนนั้นเป็นการแสดงความขอบคุณ รอจนอีกฝ่ายหันหลังกลับไป เธอถึงแอบถอนหายใจโล่งอก

เมื่อครู่พูดคุยกันอยู่นาน เธอกระหายน้ำจนทนไม่ไหว พลันคว้าแก้วน้ำที่มีของเหลวสีอ่อนที่อยู่ด้านข้างขึ้นมาแก้วหนึ่งพลางเงยหน้ากระดกกรอกปากทันที

รสชาติความละมุนติดลิ้นจนทำให้เธอกลืนลงคออย่างไม่ฝืดเคือง แต่วินาทีต่อมา จังหวะที่ไหลผ่านลำคอของเธอกลับร้อนผ่าว เธอถึงรับรู้ได้ทันทีว่านี่คือเหล้า!

แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว เหล้าอึกแรกเธอกลืนลงคอไปแล้ว อึกที่สองอยู่ในปาก จะบ้วนออกมาก็ไม่ได้ จะกลืนก็ไม่ได้อีก พลันตะลึงอยู่ที่เดิม และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีในเวลานั้น

พอผู้ชายที่อยู่ด้านข้างมองเห็นหญิงสาวทำแก้มป่อง พลันคลี่ยิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้ จนย้อนถามกลับด้วยรอยยิ้มอันเย็นชา “แจกความน่ารักอยู่เหรอ?”

ประโยคนี้ของเขา จนใกล้จะทำให้ของเหลวที่อยู่ในปากของเธอพุ่งพรวดออกมา เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็กลืนของเหลวลงคอทันที ความรู้สึกเผ็ดร้อนจนทำให้เธอย่นคิ้วเข้าหากันอย่างทนไม่อยู่ เธอกลอกตามองภวินท์ แต่ไม่ได้พูดอะไร พลันเร่งฝีเท้าไปยังโต๊ะเครื่องดื่มที่อยู่ทางด้านข้างแทน

เธอหยิบน้ำผลไม้ปั่นขึ้นมาแก้วหนึ่ง และดื่มหลายอึกติดต่อกัน ถึงได้ระงับกลิ่นเหล้าที่อยู่ในโพรงปากและลำคอนั้นเอาไว้ได้

พลันรับรู้สายตาที่เพ่งมองมาจากทางด้านข้าง ญาธิดาแหงนหน้าชะเง้อมอง ซึ่งเป็นดวงตาดำขลับคู่นั้นของภวินท์ เขายิ้มกรุ้มกริ่ม นัยน์ตาแสดงความขี้เล่นออกมาเล็กน้อย

เวลานั้น หัวใจญาธิดาเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันกลอกตาให้เขา และตั้งใจเบนสายตาหนี เพื่อจะได้ไม่มองเขาอีก

“คุณญาธิดาครับ”

เวลานี้เอง พลันมีเสียงสดใสสุขุมนุ่มลึกของผู้ชายดังมาทางด้านหลัง ญาธิดาตะลึงเล็กน้อย จึงหันหน้ากลับไปตามสัญชาตญาณ จึงมองเห็นบริกรหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง

“สวัสดีครับ มีแขกท่านหนึ่งให้ผมเอาสิ่งของมาให้คุณครับ”

ญาธิดาหลุบตาลง พอเห็นกล่องเล็กๆ ที่เขาถือมา จนเกิดความรู้สึกตกใจ พลันช้อนตามองเขา และเริ่มอ้าปากถามทันที “ใครหรือคะ?”

“ผมก็ไม่ค่อยแน่ชัดมากครับ เมื่อกี้เขาเอากล่องมาให้ผมตอนอยู่ตรงนั้นครับ”