ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 431

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ธีทัตเงยหน้า ในสายตาของเขาปรากฏความดื้อรั้น พูดเสียงเย็น “ใครจะไปรู้ว่าสิ่งที่คุณพูดจริงหรือไม่จริง”

ถ้าหากภวินท์ตั้งใจที่จะแทรกแซงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับญาธิดาล่ะก็ เขาจะวางกับดักเขายังไง?

ภวินท์พูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมไปเอาสัญญามาให้คุณลองดูก็ได้”

น้ำเสียงและท่าทีที่มั่นใจของชายหนุ่มได้บอกชัดแล้ว นี่เป็นความจริง เขาเองก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะหลอกเขา 

หัวใจของธีทัตเย็นฉับพลัน ความคิดและความรู้สึกสับสนยากที่จะพูด ความรู้สึกขมขื่นแผ่ซ่านในหัวใจของเขา หดหู่อย่างไม่สามารถอธิบายได้ 

ไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องแบบนี้ญาธิดาจะปิดบังเขา เขามั่นใจว่าเขาอยู่กับเธอมาตลอด 5 ปี เธอจะไม่มีทางปิดบังเขา 

ทันใดนั้นเอง คำถามและการค้นหาทั้งหมดในตอนแรกต่างก็มาจุกอยู่ในลำคอ แสงในตาของเขามืดมน สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา 

ท้ายที่สุด เขาก็ลุกขึ้น ไม่ได้พูดคุยสิ่งใดกับภวินท์ ก้าวเท้าเดินออกไปจากห้องรับรองแขก 

พอธีทัตออกไป ภายในห้องก็เหลือเพียงภวินท์และหลุยส์ 2 คนเท่านั้น 

จู่ๆ หลุยส์ก็หัวเราะออกมา “ไม่คิดเลยว่าวันนี้จะได้มาดูละครสนุกๆ ชายสองแย่งหญิงหนึ่ง ฉากสุดคลาสสิก”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่มีความหมายคลุมเครือของหลุยส์ สายตาเย็นชาของภวินท์ก็กวาดไปทางเขา 

“ฉันเรียกนายมา เพราะมีธุระสำคัญ”

ได้ยินดังนั้น หลุยส์ถึงได้นั่งตัวตรง ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ธุระสำคัญอะไร?คงไม่เกี่ยวกับญาธิดาอีกหรอกใช่ไหม”

ภวินท์ชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่ตอบตรงๆ ผ่านไปสักครู่หนึ่งเขาจึงพูดเสียงเรียบ “สิงโตดูเหมือนจับต้องตาญาธิดาเข้าแล้ว”

พูดจบเขาหยิบกล่องที่บรรจุหยกนั้นออกมา แล้ววางลงบนโต๊ะ 

หลุยส์สีหน้าจริงจัง เขาเปิดกล่องดู และฟังที่ภวินท์เล่าเรื่องทั้งหมด พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “ดูท่าแล้ว ครั้งนี้สิงโตคงจะเอาจริง”

ภวินท์ไม่ได้พูดอะไร 

เอาสิ่งของที่ตัวเองพกติดตัวมาเป็นเวลาหลายสิบปีมาทิ้งเพื่อเปิดฉาก ชัดเจนว่าเขาตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว 

“เห็นได้ชัดว่า เขาพุ่งตรงมาที่นาย” หลุยส์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “วิน นายต้องระวัง”

ภวินท์ขมวดคิ้ว “แต่ว่าตอนนี้เขาต้องตาญาธิดาแล้ว”

เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ สีหน้าของหลุยส์ก็เปลี่ยนเป็นดูไม่ได้อย่างมาก พูดโดยที่รู้สึกไม่พอใจและหวังว่าเขาจะดีขึ้นว่า “วิน นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? เขาทำไมถึงต้องตาญาธิดา ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะนายเหรอ?”

“นายเปิดเผยหมดแล้ว นายเปิดเผยจุดอ่อนของตัวเองออกมาแล้ว นี่เป็นข้อห้าม！”

ภวินท์คิ้วขมวดรวมกัน ปฏิเสธอย่างทันทีทันใด “ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ”

“จริงเหรอ? นายถามหัวใจตัวเองดูดีๆ ถ้านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้วทำไมถึงได้ปกป้องเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า? เรื่องพวกนี้สิงโตดูออกหมดแล้ว นายยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอ！”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลุยส์ที่พูดออกมา ภวินท์ก็ตกตะลึงในทันที

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ลำคอของเขาก็เกร็ง พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แต่ครั้งนี้ฉันต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด”

ในเมื่อเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นก็เพราะเขา เช่นนั้นเขาก็ต้องรับรองความปลอดภัยของญาธิดาอีธานและเอลล่าถึงจะถูก

หลุยส์โมโหไม่ออก “วิน！นี่นายโง่จริงๆ ใช่หรือเปล่าเนี่ย！ถ้าหากเป็น 5 ปีก่อน นายยังสามารถเข้าไปจัดการได้ แต่ว่าตอนนี้ นายจะเข้าไปยุ่งเรื่องสิงโตในฐานะอะไร?”

ได้ยินดังนั้นสีหน้าของภวินท์ดิ่งลงเล็กน้อย สายตาเย็นกวาดมองไปที่เขา “ฉันรู้ดีว่าจะทำยังไง”

หลุยส์ย่นคิ้ว “ในเมื่อนายไม่ฟังสิ่งที่ฉันพูด จะเรียกฉันมาทำไม?”

ภวินท์พูดเสียงหนักแน่น “ถึงเวลาจำเป็นที่นายต้องร่วมมือกับฉัน”

ใบหน้าของหลุยส์เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ เขาขยับริมฝีปากแต่กลับไม่ได้พูดอะไร 

ตอนนี้ถ้าหากเขาไม่เต็มใจที่จะช่วยเขาล่ะก็  ถ้างั้นเขาก็คงจะตัวคนเดียวไร้ซึ่งคนช่วยเหลือจริงๆ แล้ว