ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 432

วันถัดไป ธีทัตออกจากแกรนด์ บูเลอวาร์ดตั้งแต่เช้า รีบขึ้นเที่ยวบินออกนอกเมือง เกือบเป็นเวลา 1 อาทิตย์ที่จะไม่ได้กลับ 

เดิมทีญาธิดาอยากจะมาส่งเขาที่สนามบิน แต่กลับถูกธีทัตปฏิเสธอย่างอ้อมๆ  เธอเตรียมอาหารเช้าให้พ่อแม่ หลังจากนั้นก็กลับไปที่ห้องปลุกเจ้าตัวเล็กทั้งสองให้ลุกออกจากที่นอน 

ยุ่งวุ่นวายทั้งช่วงเที่ยง เรื่องยิบย่อยภายในบ้านถึงจัดการได้เกือบหมด 

เป็นเวลา 2 วันติดต่อกัน นอกจากออกไปพบคุณบิ๊กแล้ว ญาธิดาก็อยู่ที่บ้านเกือบจะตลอด 

วันที่สาม ในที่สุดก็ถึงเวลาเริ่มงาน ญาธิดามาถึงกองถ่าย ได้เจอกับทีมงานในแต่ละแผนกทั้งหมด ก็ทำความคุ้นเคยซึ่งกันและกัน และจะเริ่มถ่ายทำอย่างเป็นทางการในวันถัดไป 

หนึ่งวันก็ผ่านไปแล้วโดยที่ไม่รู้ตัว เมื่อใกล้จะหมดเวลา จู่ๆ เธอก็ได้รับสายจากคนส่งของ

ขณะที่เธอเดินไปถึงปากประตูบานใหญ่ เห็นคนส่งของกอดดอกไม้อยู่ในอ้อมอก มองเธอแล้วถาม “ใช่คุณญาธิดาหรือเปล่าครับ?”

ญาธิดาพยักหน้า เหม่อมองคนส่งของส่งดอกไม้นั้นมาให้ตรงหน้าเธอ 

เธอตกตะลึง ยื่นมือเข้าไปรับ เธอประหลาดใจเล็กน้อย 

ธีทัตน่าจะรู้ว่าวันนี้เธอเริ่มงาน เลยสั่งให้เธอล่วงหน้า?

แต่เธอเหมือนว่าจะไม่เคยบอกเขาเรื่องเธอรับงานหนังสั้นการกุศล

เมื่อคิดได้ดังนั้น ความสงสัยของญาธิดาก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

เธอพยักหน้าขอบคุณคนส่งของ โอบช่อดอกไม้แล้วหันกลับไป ก้มลงมองก็เห็นการ์ดทรงสี่เหลี่ยมใบเล็กที่เสียบไว้ข้างในดอกไม้สีสดใส 

เธอใช้มือข้างหนึ่งหยิบการ์ดออกมาดู เมื่อเห็นประโยคที่อยู่ด้านบน เธอก็คิ้วขมวดอย่างอดไม่ได้ 

ประโยคที่เขียนอยู่บนการ์ด “คุณญาธิดาไม่ชอบของขวัญครั้งที่แล้ว ครั้งนี้คุณชอบไหม?”

มุมล่างขวาของการ์ด มีสัญลักษณ์ใยแมงมุมที่แปลกประหลาดแบบเดียวกัน

เมื่อเห็นสัญลักษณ์นั้น ญาธิดาพลันรู้สึกถึงความหนาวเย็นแล่นทั่วทั้งหลัง ทำให้หัวใจของเธอไม่เป็นสุขอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ 

หยกชิ้นนั้นและการ์ดใบนั้นเมื่อครั้งก่อนสามารถทำให้ภวินท์มีปฏิกิริยาที่ไม่ปกติเช่นนั้น แสดงให้เห็นว่าคนที่อยู่เบื้องหลังนี้ไม่ใช่คนดีอะไรอย่างแน่นอน！ยิ่งไปกว่านั้นคนผู้นั้นกลับเคลือบคลานเข้ามาถึงที่ทำงานของเธอแล้วส่งดอกไม้มาให้อีก เห็นได้ชัดว่าในใจนั้นหนักหนา

เธอสูดลมหายใจลึก เงยหน้าขึ้นกวาดสายตาไปรอบๆ เธอกัดริมฝีปาก แล้วมองลงไปที่ช่อดอกไม้ รู้สึกว่าช่อดอกไม้ไม่สดใสอย่างตอนแรก

ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เดินไปที่ถังขยะข้างๆ  แล้วโยนช่อดอกไม้ในมือทิ้งลงไป 

ไม่มีสิ่งใดที่ได้มาง่ายๆ  ของที่ไม่รู้ที่มาที่ไปแบบนี้ เธอระมัดระวังไว้จะดีกว่า 

เธอมองดูการ์ดในมืออีกครั้ง ฉีกการ์ดครึ่งหนึ่งแล้วโยนทิ้งลงในถังขยะ

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินตรงเข้าไปในประตูกองถ่าย 

ภายในรถสีดำไม่โดดเด่นคันหนึ่งจอดอยู่ข้างถนนไม่ไกล  ใครคนหนึ่งถือโทรศัพท์บันทึกสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่อย่างชัดเจน 

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จ เขาเข้ารหัสวิดีโอแล้วส่งไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งทันที

ภายในห้องรับรองพิเศษที่มืดสลัว สิงโตโอบกอดสาวๆ ทั้งซ้ายและขวา เห็นหน้าจอสว่างวาบ สายตาหนักอึ้ง เขายื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างช้าๆ  และกดเข้าไปดู 

อย่างรวดเร็ว หน้าจอโทรศัพท์มือถือก็ปรากฏวิดีโอช่วงหนึ่ง ก็คือตอนที่ญาธิดาได้รับดอกไม้จนท้ายที่สุดก็โยนทิ้งไป 

เมื่อเห็นหญิงสาวนำช่อดอกไม้ทิ้งลงในถังขยะ สิงโตก็หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างกลั้นไม่ไหว เสียงของเขาหนักแน่น เสียงหัวเราะราวกับกลิ้งวนอยู่ในลำคอ เหมือนเสียงครางต่ำของสัตว์อะไรสักอย่าง 

เด็กเอ็นที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็โน้มตัวเข้ามาใกล้  มองไปที่หน้าจอโทรศัพท์เขาอย่างสงสัย “เจ้านายคะ มีอะไรน่าสนใจเหรอคะ?ตลกอะไรขนาดนี้?”

ทันทีที่คำพูดนั้นของเธอสิ้นสุด สิงโตก็พลันยื่นมือออกไปจับไหล่ของเธอเอาไว้ แล้วบีบอย่างไร้ซึ่งความปรานี 

หญิงสาวคนนั้นก็ร้องออกมาด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดทันที สีหน้าเปลี่ยนไปจนดูน่ากลัว

วินาทีต่อมาสิงโตได้ผลักเธอไปอีกฝั่งอย่างไร้ซึ่งความปรานี พูดเสียงเย็นว่า “ใครอนุญาตให้มึงดู? ควักลูกตามึงออกซะดีมั้ย?”

เขาเกลียดผู้หญิงที่เรื่องมาก เกลียดยิ่งกว่าก็คือผู้หญิงที่ไม่ทำตามกฎ และผู้หญิงคนนี้ก็มีทั้งสอง 

ผู้หญิงคนนั้นถูกผลักล้มลงบนพื้น เธอไม่คิดเลยว่าใบหน้าของสิงโตจะเปลี่ยนได้ไวขนาดนี้ เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนี้ หัวใจของเธอก็รู้สึกถึงความหนาวเย็น เธอร้อนรนคุกเข่าลงกับพื้นและคลานออกไปด้านนอก “เจ้านายฉันผิดไปแล้ว เป็นฉันเองที่ไม่รู้ความ ฉันจะออกไปเดี๋ยว……”

สิงโตกวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา เขาผ่อนลมหายใจเย็นและถอนสายตา