ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 433

ที่เก็บของหลังรถทั่วทั้งหมดเปียกโชกไปด้วยเลือด ราวกับฉากฆาตกรรม ภายในที่เก็บของหลังรถมีแมวตัวหนึ่งนอนตายสภาพน่าสงสาร และสองตัวโดนควักลูกตาออกมาถูกโยนทิ้งไว้ด้านหนึ่ง

ญาธิดาไม่เคยคิดมาก่อนว่าเปิดที่เก็บของหลังรถแล้วจะเห็นฉากแบบนี้ ร่างกายของเธอสั่นไปทั้งตัว สองมือปิดปากเอาไว้ ลำคอของเธอเกร็งแน่น เธอส่งเสียงไม่ออก 

เธอกัดริมฝีปาก ความรู้สึกเจ็บปวดทำให้ตัวเธอเองรับรู้ได้มากขึ้นนิดหน่อย เธอเงยหน้าขึ้นไปมองอีก ในขณะนี้จึงได้รู้ว่าที่เก็บของหลังรถนอกจากจะมีแมวตัวนั้นแล้ว ก็ยังมีการ์ดที่คุ้นเคยอยู่ใบหนึ่ง เธอไม่ทันได้อ่านข้อความด้านบนดี สายตาก็กวาดไปยังสัญลักษณ์ใยแมงมุมตรงด้านล่างมุมขวา ร่างกายก็แข็งทื่อขึ้นมาทันใด

สัญลักษณ์นี้อีกแล้ว！

คนที่วางแผนทั้งหมดนี้คือใครกันแน่！

เธอเคลื่อนสายตาสูดลมหายใจลึก ยื่นมือออกไปปิดที่เก็บของหลังรถ เท้าอ่อนแรงถอยหลังไปสองสามก้าว

ความกลัวออกมาเองจากก้นบึ้งของหัวใจ โปรยเม็ดฝนลอยตกลงมาบนตัวเธอ ทำให้ร่างกายเธอเย็นสะท้านไปทั้งภายในและภายนอก 

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสระน้ำไม่กี่วันก่อน ตอนนั้นภวินท์ที่รีบร้อนมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด พาพวกเขาออกไปทันทีโดยไม่รีรอ ทั้งยังบอกอีกว่าที่นั่นไม่ปลอดภัย……

ตอนนั้นเธอไม่เชื่อสิ่งที่ภวินท์พูดเลย แต่ตอนนี้เรื่องราวแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้เธอต้องเชื่อ 

เป็นไปได้ไหมว่าเธอตกเป็นเป้าหมายขององค์กรก่อการร้าย?

ถ้าพูดแบบนี้แล้วผู้ที่ตกอยู่ในอันตรายไม่ได้มีแค่เธอ ยังมีอีธานเอลล่า และแม้แต่ดร.ยติภัทรและคุณปภาวี

คิดได้อย่างนี้ ภายในใจญาธิดาหวาดวิตก เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ต่อสายออกด้วยมือที่สั่นเทา 

ตอนนี้คนที่เธอจะสามารถเรียกหาได้ก็มีเพียงภวินท์เท่านั้น！

ปลายสายกดรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่นของชายหนุ่มดังออกมาจากปลายสาย จมูกของญาธิดาก็เริ่มแสบ เสียงสะอึกสะอื้น “ภวินท์……”

คำพูดทั้งหมดมาจุกอยู่ที่ลำคอของเธอ เธอกลับไม่รู้ว่าควรที่จะพูดอย่างไร

ชายหนุ่มที่อยู่อีกฝั่งรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของเธอ เขาถามทันทีว่า “เธอเป็นอะไรไป?”

ญาธิดากัดริมฝีปาก “คุณมาหาฉันหน่อยได้ไหม……” 

สิ้นคำพูดของเธอ เสียงที่หนักแน่นของชายหนุ่มที่อยู่ปลายสายอีกฝั่งก็ดังขึ้น “ส่งที่อยู่ให้ฉัน”

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เงารถสีดำพาดผ่านถนน แล้วหยุดอยู่ตรงด้านหน้ารถของญาธิดา 

สีหน้าเคร่งขรึมของชายหนุ่มที่อยู่บนรถ เขาเปิดประตูและลงจากรถทันทีโดยไม่รีรอ ดวงตาที่เฉียบคมของเขาคู่นั้นกวาดมองไปทั่วทุกด้าน สายตามุ่งตรงไปยังญาธิดาที่หลบอยู่ใต้ต้นไม้อย่างรวดเร็ว 

สายฝนโปรยปรายที่ตกด้านนอก แม้ว่าไม่หนักมากแต่ก็ตกอย่างหนาแน่น ญาธิดาจึงหลบฝนใต้ต้นไม้ เส้นผมเปียกลู่ติดที่แก้ม สองแขนของเธอกอดเข่าตัวเองเอาไว้ ตัวหดเป็นก้อนเล็กๆ แลดูน่าสงสารเป็นอย่างมาก 

หัวใจของภวินท์ก็หดเล็กลงทันที เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่สนใจฝนที่ตกอยู่ด้านนอกเลยแม้แต่น้อย เขาเดินมุ่งตรงเข้าไปหาเธอ 

ทันใดนั้นเขาเหมือนกับเทพที่ลอยลงมาต่อหน้าเธอ เขาโน้มตัวและยื่นมือออกไปช่วยเช็ดน้ำฝนที่อยู่บนใบหน้าของเธอ น้ำเสียงหนักแน่นพูดว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ในขณะนั้นความเศร้า ความเหนื่อยล้าและความหวาดกลัวภายในใจของญาธิดาก็พลันมลายหายไป เธอเงยหน้าขึ้น ยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของชายหนุ่มเอาไว้โดยที่ไม่รู้ตัว “ในที่เก็บของหลังรถ……”

ภวินท์ได้ยินดังนั้นก็ไม่รีรอก้าวขาเดินไปยังที่เก็บของหลังรถ เขายื่นมือออกไปยกฝากระโปรงรถขึ้น ขณะที่เห็นสิ่งของภายในแล้ว เขาย่นคิ้ว ดวงตาก็มืดลงทันที 

เขาขมวดคิ้ว สีหน้าอึมครึมดูน่ากลัว สายตาชำเลืองมองไปบนการ์ดใบนั้นที่วางอยู่ด้านข้าง สีหน้าหมองหม่นดูน่ากลัว

เขายื่นมือออกไป หยิบการ์ดแผ่นนั้นที่เลอะเลือดแมวขึ้นมา  สายตาเหลือบมองตัวอักษรหนึ่งบรรทัดด้านบน 

“คุณญาธิดา ในเมื่อคุณไม่ชอบดอกไม้สด งั้นพวกเรามาตื่นเต้นกันหน่อยดีกว่า”

มุมล่างขวาของการ์ดมีสัญลักษณ์ใยแมงมุมอันเดิม

เขากำหมัดแน่น จนนิ้วมือเกิดเสียงก๊อบแก๊บๆ เขาขยำการ์ดใบนั้นเป็นก้อนทันที แล้วทิ้งไป

ทันใดนั้นเสียงที่สั่นเทาเล็กน้อยของผู้หญิงก็ดังขึ้นจากด้านหลัง “ฉันกำลังถูกคนจับตามองใช่หรือเปล่าคะ?”