ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 438

เสียงของเขาดังสะท้อนทรงพลัง ก้องกังวาน 

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนในห้องประชุมต่างก็จ้องมองที่บัญชีนั้น ต่างคนก็ต่างความคิด 

ภูผาสีหน้าเป็นปกติ ไม่มีแม้แต่ความตื่นตระหนก เขาเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ส่งสัญญาณให้ครามที่อยู่ด้านข้าง ครามรับทราบ พยักหน้าแล้วเดินไปหยิบสมุดบัญชีกับคอมพิวเตอร์วางไว้ด้านหน้าของเขา 

 3 นาทีผ่านไป สีหน้าของภูผายังคงเหมือนเดิม เขาเงยหน้าเล็กน้อย มองไปที่ภวินท์ น้ำเสียงเย็นขึ้น “พี่ใหญ่ พ่อเพิ่งออกไปได้ไม่กี่วัน พี่ก็ร้อนอกร้อนใจอยากที่จะใส่ร้ายผม?”

คำพูดนี้ ทำให้ภวินท์สีหน้าเปลี่ยนในทันใด ความโกรธหมุนวนอยู่ภายในดวงตาของเขา ผ่านไปไม่กี่วินาทีเขาก็พึมพำเสียงเย็นชา แล้วหันไปสั่งคนที่อยู่ด้านข้าง ว่า “ส่งข้อมูลไปให้รองประธานหนึ่งชุด”

ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า 

“ภายในเวลา 3 วัน หาเงินเอามาใช้หนี้ฉันให้ครบทุกบาททุกสตางค์”

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน กำลังจะออกไป 

“พี่ใหญ่！”

ภูผาเรียกเขาเอาไว้ “ถ้าหากให้พ่อรู้ เพื่อลิดรอนสิทธิของผมพี่เลยกล่าวหาผมแบบนี้ เขาจะผิดหวังขนาดไหน！”

“ผิดหวัง?” ภวินท์ชะงักฝีเท้า สายตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น “ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา”

พูดพลาง เขาก็ส่งสัญญาณมองไปที่พายุ “พาตัวเข้ามา”

พายุเดินออกจากห้องประชุมทันที ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาก็กลับมาอีกครั้ง มีชายคนหนึ่งเดินตามมาอยู่ด้านหลัง 

“คุณโอ ถ้าเช่นนั้นคุณลองพูดหน่อย ว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร”

ดวงตาของชายผู้นั้นเคลื่อนไหว สายตากวาดไปมองที่ภูผา มองไปที่ภวินท์แล้วพูดว่า “คุณภวินท์ มีปัญหาเรื่องรายการบัญชีเหรอครับ?”

ภวินท์นิ่งเงียบไม่ตอบ สายตาจ้องเขาอย่างเคร่งขรึม

โอถูจมูก เขาเดินไปข้างหน้า พอเห็นสมุดบัญชีเข้า สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย 

บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้านข้าง เป็นรายการบัญชีที่ตรวจสอบแล้ว จำนวนเงินที่ขาดหายไปทั้งหมดปรากฏให้เห็นในพริบตา

โอยืนอยู่ตรงนั้น เหงื่อออกบริเวณปลายจมูก

ในตอนนี้ ต่อให้เขามีสิบปาก ก็ไม่สามารถใช้พูดออกมาได้ 

หลักฐานพวกนี้ เป็นสิ่งของจริงไม่เจือปนปรากฏชัดเจน ไม่มีทางปลอมแปลงขึ้น เขาเองก็ไม่สามารถหลบหนีข้อกล่าวหานี้ได้

ภวินท์จ้องเขา เขาพูดออกมาสองคำด้วยเสียงเย็น “พูดมา”

ร่างของโอสั่นเทาเล็กน้อย สีหน้าขาวซีด เขาพูดอะไรไม่ออก

ภวินท์จ้องเขา หัวคิ้วขมวดแน่น ความอดทนทั้งหมดของเขาหมดลงทีละน้อย

เวลานี้ตอนนี้ พูดได้เลยว่าเขาหมดความอดทนแล้ว  

เมื่อรอไปได้อีก2 นาที เขาขมวดคิ้วแล้วมองไปที่กล้า ลูกน้องที่อยู่ด้านข้าง 

กล้ารับทราบ ก้าวไปข้างหน้าทันที เขาพูด “คุณโอ ถ้าหากผมจำไม่ผิดล่ะก็  ลูกชายของคุณ เพิ่งฉลองวันเกิดครบรอบ 5 ปีเมื่อครึ่งเดือนก่อนไม่ใช่เหรอ?”

พอพูดถึงลูกชาย สีหน้าของโอก็เปลี่ยนทันที  “……ใช่”

กล้าพูดทีละคำทีละประโยคว่า “เพิ่งจะอายุ 5 ขวบเอง ยังเด็กอยู่แท้ๆ ยังไม่ทันจะได้ออกไปดูโลกเลยด้วยซ้ำ……”

“พวกคุณจะทำอะไร！”

โอก็พลันตื่นตระหนกขึ้นมาทันที มองไปที่คนด้านข้างอย่างตั้งรับ

เขาอายุกว่า 40 ปีแล้วเพิ่งจะมีลูกตอนแก่ เขารักลูกชายคนนี้มาก แต่ตอนนี้……

กล้ายิ้มและพูดว่า “พวกเราจะทำอะไร คุณก็คิดเอาเองสิ”

ภูผาที่อยู่ข้างๆ คิ้วขมวด เขามองไปที่ภวินท์แล้วพูดเสียงเย็นว่า “พี่ใหญ่ นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

ภวินท์ถามกลับเสียงเย็น “นายยังไม่รู้อีกเหรอ?”

เขาแค่เอาเขามาสั่งสอนเท่านั้น 

กล้าที่อยู่ด้านข้างหยิบโทรศัพท์เครื่องหนึ่งขึ้นมา โยนไปที่ข้างหน้าของโอ บนหน้าจอฉายภาพวิดีโอ ได้ยินเสียงรางๆ ของเด็กน้อยเรียกว่า “คุณพ่อ”  

ญาธิดาที่นั่งมองดูเหตุการณ์อยู่ในห้อง ในใจก็รู้สึกเย็นเยือกอย่างอธิบายไม่ถูก