ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 447

คนขับแท็กซี่เหลือบมองเธอแวบหนึ่งด้วยความสงสัย แม้ว่าจะไม่พูด แต่ก็ยังเหยียบคันเร่ง

จากนั้น คนขับแท็กซี่ก็มองเธอผ่านกระจกมองหลังบ่อย ๆ หลายครั้ง ในดวงตาซ่อนความระแวดระวังไว้ คิดว่าเธอเป็นพวกคนไม่ดี

รับรู้สึกถึงสายตาของคนขับแท็กซี่ ญาธิดาจึงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ รีบแสร้งแสดงท่าทางโมโห “พี่ ขอไม่ปิดบังเลยนะคะ ฉันคิดว่าเธอน่าจะแอบไปพบกับแฟนของฉัน ดังนั้นฉันถึงได้สะกดรอยตามเธอ…..”

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนี้ คนขับแท็กซี่ก็คลายความสงสัย หนำซ้ำยังกล่าวปลอบใจเธออีกสองสามประโยค จากนั้นเหยียบคันเร่ง ตามติดแท็กซี่คันหน้าอย่างไม่ห่าง

รถแท็กซี่ได้วิ่งไปตามถนนสองสายในใจกลางเมือง สุดท้ายก็มาจอดอยู่ที่ด้านหน้าของStarlight Mall ญาธิดามองพลอยรินลงจากรถ จึงได้รีบจ่ายเงินให้กับคนขับแท็กซี่แล้วก็ลงจากรถตาม

เธอสวมหมวก แล้วยังเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าอีก ต่อให้พลอยรินเห็นเธอ ก็คงจะจำเธอไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นพลอยรินตอนนี้ดูมีความสุขมาก เหมือนกับว่ากำลังจะไปพบใครบางคนอย่างเห็นได้ชัด

ญาธิดาตามเธอไปติด ๆ เห็นเธอเดินขึ้นไปที่ชั้นสองของร้านกาแฟในStarlight Mall 

เธอจงใจหยุดชะงักครู่หนึ่ง ก่อนที่จะสาวเท้าตามขึ้นไป

ชั้นสองที่นั่งเป็นแบบโซฟาบูธ การมองหาคนจึงค่อนข้างลำบาก ญาธิดายืนอยู่หน้าบันได กำลังลังเลว่าจะเดินหน้าหรือไม่นั้น ฉับพลันก็มองเห็นเงาสะท้อนออกมาจากกระจก ฝีเท้าของเธอจึงหยุดชะงัก

ทันที

หญิงสาวที่นั่งตรงข้ามกับพลอยรินซึ่งอยู่ไม่ไกล แต่งตัวสะสวยสะดุดตาผู้คน ถ้าไม่ใช่นิวราแล้วจะเป็นใครได้อีก 

เธอราวกับถูกสะกดจุดเอาไว้ จนร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ แล้วก็มองไปทางนั้น ทำให้วู่วามรู้สึกอยากจะเดินเข้าไป

เป็นเธอเองเหรอ

สักพัก เธอก็สงบสติอารมณ์ แล้วเดินลงจากตึกทันที เดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ และก็มีหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่ข้าง ๆ จริง ๆ ซึ่งในนั้นแสดงภาพกล้องวงจรปิด

ญาธิดาเบิกตาโตแล้วกวาดมองจนมั่นใจตำแหน่ง

ใช่นิวราจริง ๆ ด้วย! พลอยรินนั่งอยู่ตรงด้านหน้าเธอ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มระรื่น

นิวราไม่รู้ว่าคุยอะไรกับเธอ มองซ้ายมองขวาแล้วหยิบบัตรใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้ววางลงบนโต๊ะ

พลอยรินรีบยิ้มอย่างประจบประแจงแล้วหยิบขึ้นมาด้วยสองมือทันที

เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริง ๆ มีคนคอยขัดขาจริงด้วย!

เพียงแต่ว่าสิ่งที่ที่ทำให้เธอคาดไม่ถึงก็คือ คนคนนั้นจะเป็นนิวรา!

นี่ทำให้เธอได้ประโยชน์อย่างไร!

เธอทำแบบนี้ รังแต่ทำให้งานของเธอยืดเยื้อออกไป การพบกันของเธอกับภวินท์ก็จะยิ่งมากขึ้น เวลาก็จะยิ่งยาวนานขึ้น

ทำไมเธอต้องทำแบบนี้

ในขณะเดียวกัน นิวราที่อยู่ชั้นสองของร้านกาแฟได้มองหญิงสาวที่ประจบสอพลอตรงหน้าด้วยสายตาที่เดียดฉันท์เล็กน้อย

เธอกล่าวอย่างหมดความอดทน “ปิดปากเธอไว้ให้ดี เข้าใจไหม”

พลอยรินพยักหน้ารัว ๆ “เข้าใจ ๆ!”

นิวราฮึดฮัด ไม่อยากจะพูดมากไปกว่านี้

เธอคิดไม่ถึงว่า ภวินท์ไม่เพียงแต่เจอกับญาธิดาครั้งแล้วครั้งเล่า ยังเซ็นสัญญาร่วมกับเธอเพื่อถ่ายทำหนังสั้นการกุศลอีก!

เมื่อรู้เรื่องนี้เข้า เธอจึงโกรธมากจนหัวแทบจะระเบิด ดังนั้นเธอจึงคอยขัดขา เพื่อจะทำให้การถ่ายทำภาพยนตร์สั้นของญาธิดาพังลง ทำให้ภวินท์ได้เห็นว่าญาธิดาคนนี้ไม่มีความสามารถเลย!

นิวราหันไปมองพลอยรินแวบหนึ่ง ในแววตาผุดความรำคาญขึ้น “เอาล่ะ เธอไปได้แล้ว”

“ค่ะ ได้ค่ะ อย่างนั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้ว คุณนิว หากครั้งหน้ายังมีโอกาสค่อยร่วมงานกันใหม่นะคะ”

พลอยรินพลางยิ้มพลางลุกขึ้น ใครจะไปรู้เมื่อหันไปก็เห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สีหน้าก็ชะงักค้างทันที